Οι Σταθμοί του Σταυρού
Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις για να γίνεις αγία; Την απάντηση δίνει η ταινία-έκπληξη “Οι Σταθμοί του Σταυρού” που προκάλεσε και κατάφερε να κερδίσει τo βραβείo σεναρίου και το βραβείο καλύτερης ταινίας της Οικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο.
Η 14χρονη Μαρία, μεγαλωμένη μέσα σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, αποφασίζει να θυσιαστεί ακολουθώντας τον δρόμο του μαρτυρίου του Ιησού, για να γιατρευτεί ο μικρός αδερφός της. Η ηρωίδα, για να πετύχει τον σκοπό της , είναι αποφασισμένη να περάσει τους 14 σταθμούς της πορείας του Ιησού προς τον Γολγοθά. Ο Μπρούγκεμαν σκηνοθετεί αυτά τα βήματα, μέσα από 14 μονοπλάνα.
Δήλωση σκηνοθέτη
Το θέμα της ταινίας, είναι η σκοτεινή εκδοχή του Neun Szenen («Εννιά σκηνές», η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη, 2006), αν θέλετε. Τότε, αναρωτιόμασταν τι συμβαίνει ανάμεσα στους 20χρονους και τους γονείς τους. Πώς κόβει κανείς τον ομφάλιο λώρο; Πόσοι τρόποι υπάρχουν να κρατούν οι γονείς κοντά τα παιδιά τους ή να τους δίνουν την ελευθερία τους; Αυτή τη φορά, ξεκινάμε λίγα χρόνια νωρίτερα και ρωτάμε: τι συμβαίνει σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, που προσεύχεται σε ένα Θεό και δε μετράει τίποτα άλλο; Φυσικά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολύ μεγάλα θέματα, που σπάνε σε μεμονωμένα ερωτήματα. Ενώ στα τέλη του 20ου αιώνα, βλέπαμε ότι η θρησκεία είχε μικρότερο ρόλο, σήμερα παρατηρούμε το ακριβώς αντίθετο: η διάδοση των Ευαγγελιστών στην Αμερική, η μόνιμη παρουσία στα μίντια του μαχητικού Ισλάμ. Προσωπικά, δεν έχω τίποτα ενάντια στη θρησκεία, και τίποτα ενάντια στην Καθολική Εκκλησία. Ας αφήσουμε τον κόσμο να δημιουργεί κοινότητες, χορωδίες, και να βοηθά ο ένας τον άλλον. Είναι ένα από τα πολλά υποσυστήματα που αποτελούν την κοινωνία μας, κι ως τέτοιο έχει τη νομιμότητα του. Επίσης, δε με ενδιαφέρουν τα σκάνδαλα κακοποίησης ή η κοινοποίηση τους- περισσότερο τι γίνεται με την κακοποίηση, ή ποια είναι τα όρια που κάποιος μπορεί να παρέμβει; Όταν τα παιδιά μεγαλώνουνε με τέτοια διδάγματα, δεν είναι από μόνο του κακοποίηση, παγκόσμια και πνευματική;