Είδαμε το «Μάρτυς μου ο Θεός» στο Vault- Η Οδύσσεια ενός απολυμένου!
Οι Ολυμπιακοί του 2004, μια εποχή χαράς για πολλούς, ήταν μια περίοδος προσωπικής παρακμής για έναν άνεργο πενηντάρη. Ο άνθρωπος αυτός περιμένει από τον Κύριο την σωτηρία του στο βραβευμένο έργο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός».
Το λογοτεχνικό έργο του Τσίτα βραβεύτηκε το 2014 με βραβείο λογοτεχνίας από την Ε.Ε. Το έργο υπέστη δραματουργική επεξεργασία από τον συγγραφέα και παρουσιάζεται σε μορφή ενός μονολόγου, κάπως αποσπασματικού, είναι η αλήθεια, στην παράσταση που ανεβαίνει στo θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη.
Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε στην Αθήνα των Ολυμπιακών, ο Χρυσοβαλάντης δεν πανηγύριζε καθόλου. Ο τυπικός αντιήρωας της εποχής μας έμαθε μια τέχνη, αυτήν του τυπογράφου, που πέρασε στα αζήτητα, λόγω της τεχνολογίας κι έμεινε άνεργος κι άρρωστος στα 50 του. Θα προδοθεί όχι μόνο από τους εργοδότες του, αλλά κι από τις αδερφές του, που τόσο αγαπούσε. Κι αυτός, ένας «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών ανήρ», θα αναζητήσει τη σωτηρία
Το έργο είναι συχνά βασανιστικά ειλικρινές και συνάμα πολυεπίπεδο. Από τη μια καταγράφει τη ζωή των μοντέρνων μικροαστών με μια δραματική ειλικρίνεια που μου θύμισε τους στίχους στα πρώτα τραγούδια των Κατσιμιχαίων. Αλλά δεν μένει σε μια αποτύπωση των βασάνων της καθημερινότητας, αλλά έχει κι έναν αιχμηρό και κωμικό σαρκασμό, με αρκετή φαντασία. Ο Χρυσοβαλάντης, νιώθει θύμα των αφεντικών, αλλά είναι ρατσιστής και ξενόφοβος. Γνήσιο τέκνο της ορθόδοξης παράδοσης, τραγουδάει συνέχεια ψαλμού και παρουσιάζεται κωμικά θρήσκος, αλλά είναι και φιλήδονος. Αγαπάει τα πορνεία, ενώ παρακαλά το Θεό να του βρει μια καλή νύφη. Είναι φτωχός, αλλά έχει σπαταλήσει χρήματα. Φταίει για τα παθήματά του, είναι όμως και θύμα της οικονομίας και της ελληνικής οικογένειας.
Πρέπει πάντως να σημειωθεί πως ο μονόλογος στερείται πλοκής και δείχνει να έχει κάποια αφηγηματικά κενά. Κυρίως αποτελεί μια ενδοσκόπηση- εξομολόγηση του κεντρικού χαρακτήρα. Όμως, μέσα από εκεί βλέπουμε παθογένειες και μικρά προσωπικά δράματα, μέσα από τα οποία μπορούμε να δούμε την υποκρισία και τις αντιφάσεις της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας.
Με αξιόλογη κίνηση και πολύ καλή απαγγελία, σε συνδυασμό με λιτές αλλά καίριες σκηνοθετικές επιλογές, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ερμηνεύει αριστοτεχνικά αυτόν το μονόλογο ενός πολυεπίπεδου χαρακτήρα. Αστείος και σαρκαστικός, εκεί που χρειάζεται, δραματικός και σπαρακτικός σε άλλα σημεία, ο Ιωσηφίδης μας παρουσιάζει έναν κακομοίρη άνθρωπο, τον οποίο δεν συμπαθείς ιδιαίτερα, αλλά τον λυπάσαι πάρα πολύ. Μπορεί να έχει ελαττώματα, να είναι ρατσιστής, κάπως δουλοπρεπής και να κοιτάει και λίγο το τομάρι του, αλλά είναι συνάμα και τρυφερός. Και κυρίως τον βλέπουμε και τον νιώθουμε να υποφέρει, στις ζοφερές περιγραφές της αρρώστιας του και της αναλγησίας των συγγενών του.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Το «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι ένα έργο καλογραμμένο και ειλικρινές, δραματικό και αστείο, με μια πολύ καλή ερμηνεία από την πλευρά του Ιωσήφ Ιωσηφίδη.
Γιώργος Σμυρνής
