Τραγούδια, κηπουρική και φαντάσματα-Πήγα στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού

Οι αγώνες δημιουργίας ελληνικού τραγουδιού λοιπόν μου φάνηκαν σαν μια πολύ ωραία αφορμή, μια πλατφόρμα για τραγούδια, ένα poke που λένε και στη γλώσσα του facebook για να πάνε τα τραγούδια-οι καλλιτέχνες εννοώ (και τα τραγούδια βέβαια) ένα βήμα παρακάτω. Και πολλά βήματα. Το είπε έτσι και παραστατικά ο Δημήτρης Παπαδημητρίου ο συνθέτης και ιδρυτής του ‘ελληνικού σχεδίου’-να γίνονται προσπάθειες για να μην έχουμε καλλιτέχνες-μπονζάι, δηλαδή να ψηλώσουν, να φανούν. Χρειάζεται πάντα κατάλληλο έδαφος. Και πότισμα και φροντίδα. Φυτρώνουν βέβαια και απίθανα πράγματα σε ξερολιθιές και στο youtube και παντού πια και εκεί που δεν το περιμένεις.

Μπορεί στο μεταξύ μέσα στην αίθουσα της Στέγης να υπήρχαν κάποιοι που δεν το πήραν είδηση, όμως είχα την αίσθηση πως το φάντασμα του έντεχνου πλανιόταν κάπου εκεί και με κρατούσε σε μια ανησυχία γιατί δεν μπορώ να πω πως το εμπιστεύομαι, καλύτερα θα έλεγα, ότι το φοβάμαι λίγο. Πάντως, νομίζω πως αυτό το εντεχνο-φάντασμα που λέμε κάπως μαζεύτηκε και αυτό οφείλεται σε αρκετά τραγούδια που το ξόρκισαν για τα καλά και έδειξαν αρετές και χάρες και έναν αέρα ωραίας τραγουδοποιίας… Ξεχώρισα ας πούμε ένα άλλο ‘Φάντασμα’ αυτό του Νίκου Φραγκάκη που έκανε πολύ καλή δουλειά. Όπως επίσης το ‘Βράχο’ του Παναγιώτη Λάμπουρα, το ‘Για την Πόλη μου’ του Χρήστου Παϊσιου, το ‘Καλό Φεγγάρι Λέω’ του Απόστολου Κίτσου, το ‘Σίσσυ του Απόλλωνα Ρέτσου‘. Και του Μιχάλη Κοτσολάκη το Στ’Αρμί ενός Ψηλού Βουνού… Κι εδώ που τα λέμε το κρητικό στοιχείο κάνει έντονη πια την παρουσία του στα μουσικά και δίκαια! Επίσης πρόσεξα ωραίες ενορχηστρώσεις με έμπνευση και–πες ότι κάνω λάθος που δεν το νομίζω, έχω την αίσθηση πως το ελληνικό τραγούδι _μουσική και λόγος_ ψάχνεται πιο πολύ, κινείται, σκαλίζει πράγματα και ξέρει και από κηπουρική. Θα δείξει.

https://www.facebook.com/agones.dimiourgias.ellinikou.tragoudiou