Τι σχέση έχει ο Ρουβάς με τον φιλόσοφο Σωκράτη

Ερωτώμενος τι είναι αυτό που τον κάνει να αναζητά νέες προκλήσεις στην καριέρα του, κυρίως στο κομμάτι της υποκριτικής, ο Ρουβάς απάντησε ότι υπάρχει μέσα του ένα δαιμόνιο που τον τσιγκλάει και τον παρακινεί να γίνεται καλύτερος.

Το δαιμόνιο φυσικά ήταν ένας όρος, τον οποίο χρησιμοποιούσε ο φιλόσοφος Σωκράτης. Προέρχεται από τη λέξη «δαίμων» που θα πει Θεός (αργότερα απέκτησε την ερμηνεία του κακοποιού πνεύματος). Ο Σωκράτης μιλούσε για μια εσωτερική φωνή, που τον καθοδηγούσε.  Δυστυχώς, αγνοούμε και την ακριβή φύση του δαιμονίου του. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, πρόκειται για μια μορφή θεϊκού οιωνού. Ο Πλάτων, επίσης στην δική του απολογία του Σωκράτους,  τον θέλει να αναφέρεται σε μια φωνή, που ακούει παιδιόθεν εντός του. Αυτή υποτίθεται ότι τον απέτρεπε να κάνει μια πράξη, όπως, λ.χ., να αναμειχθεί στην πολιτική, αλλά, αντιθέτως, ποτέ δεν του υπέβαλε τι να κάνει. Όπως γράφει η Μ. Θεοδοσοπούλου, “με μια πιο σύγχρονη ορολογία, ο Σωκράτης είχε κάτι σαν έκτη αίσθηση”.

Από τη φιλολογία γύρω από το Σωκράτη προφανώς το άκουσε κι ο Ρουβάς το “δαιμόνιο” και το ξεσήκωσε, για να ακούγεται πιο φιλοσοφημένος, μετά την τιμητική του διάκριση στα Βραβεία Κάρολος Κουν. Τα βραβεία αυτά, με τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν κυρίως από την αντίδραση της Χρυσούλας Διαβάτη, έφεραν ξανά στο προσκήνιο την αγαπημένη για τα Media, αλλά ανούσια κατά τη γνώμη μου, συζήτηση του ποιος είναι ηθοποιός και ποιος όχι. Ένα θέμα που επανέρχεται, κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην παρουσία κάποιου μοντέλου ή κάποιου τραγουδιστή σε μια παράσταση ή ταινία.

Ο Ρουβάς, θυμίζουμε, βραβεύτηκε για την ερμηνεία του Διονύσου στην παράσταση «Βάκχες» μια τραγωδία του Ευριπίδη, την οποία σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λιγνάδης πριν δύο χρόνια. Ήταν μια παράσταση που δεν μου άρεσε, αλλά η ερμηνεία του Ρουβά ήταν το τελευταίο που έφταιγε. Κατά τη γνώμη μου, ήταν μια φιλότιμη και αξιοπρεπής προσπάθεια από την πλευρά του σταρ της μουσικής. Βέβαια, πρέπει να πω ότι είδα στον ίδιο ρόλο την επόμενη χρονιά στην Επίδαυρο την Αγλαΐα Παππά να παίζει τον Διόνυσο, στις Βάκχες που σκηνοθέτησε η Άντζελα Μπρούσκου και ήταν κλάσεις καλύτερη.

Επίσης, είναι λάθος να χρησιμοποιούν για τον Ρουβά τον όρο “Επιδαύριος ηθοποιός”, γιατί οι “Βάκχες” στις οποίες πρωταγωνίστησε, δεν ανέβηκαν στην Επίδαυρο. Το να λέμε, όμως, ότι ο Ρουβάς δεν είναι καθόλου ηθοποιός, επειδή ηθοποιός ήταν ο Μινωτής, θεωρώ ότι είναι μια υπερβολή. Υπερβολή, για παράδειγμα, είναι να πούμε ότι συγγραφείς είναι μόνο αυτοί που είναι της ίδιας κλάσης με τον Σαίξπηρ, τον Φλομπέρ ή τον Μπόρχες. Γιατί έτσι αποκλείουμε την συντριπτική πλειονότητα των συγγραφέων. Υπερβολή είναι να πούμε ότι σκηνοθέτες είναι μόνο αυτοί που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον Φελίνι, τον Κιούμπρικ ή τον Μπέργκμαν. Γιατί έτσι αποκλείουμε τους περισσότερους σκηνοθέτες. Το ίδιο υπερβολικό είναι να λέμε ότι μόνο αυτοί που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με το Μινωτή ή το Λώρενς Ολίβιε ή τον Μάρλον Μπράντο είναι πραγματικοί ηθοποιοί. Κι αν στο θέμα της σκηνοθεσίας ή της συγγραφής, αυτός που δημιουργεί είναι ένας, σε μια ταινία ή σε μια παράσταση, οι ηθοποιοί είναι πολλοί, οπότε η ανάγκη για ποικιλία προσόντων, ταλέντων και γνώσεων πολύ μεγαλύτερη. Κάποιοι δεν χρειάζεται να είναι και ιδιαίτερα ταλαντούχοι. Υπάρχουν διάφορες απαιτήσεις για ρόλους. Ορισμένοι μπορούν απλά να είναι όμορφοι ή να χειρίζονται καλά το σώμα τους ή να δείχνουν τρομακτικοί ή εκπληκτικά σωματώδεις, για να ταιριάξουν σε κάποιο έργο. Και σε ένα μιούζικαλ, κάποιος που ξέρει να τραγουδάει ή να χορεύει, μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμος κι ας μην έχει υποκριτικό χάρισμα ή επαρκή εκπαίδευση στην τέχνη του ηθοποιού.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι το θέμα που διαρκώς γεννιέται από τα media και από φτασμένους θεατρικούς ηθοποιούς, αν είναι ή δεν είναι ηθοποιός ο τάδε ή ο δείνα συνήθως οδηγεί σε ηθικολογικές γενικεύσεις και σε γεμάτες στόμφο αναλύσεις για τη σημασία του να είσαι ηθοποιός. Όμως, πιστεύω ότι και το να φτάνουμε στο σημείο να βραβεύουμε τον Σάκη Ρουβά για το ρόλο του σε μια αρχαία τραγωδία, είναι επίσης υπερβολή. Υποτίθεται ότι τα βραβεία είναι για να δίδονται στους καλύτερους. Κι ο Ρουβάς, παρά το ότι δεν ήταν ο χειρότερος (όπως πολλοί ίσως περίμεναν), σίγουρα δεν ήταν και ο καλύτερος.

 Γιώργος Σμυρνής