Έρωτες που απέχουν μυριάδες μυριάδων έτη φωτός…

Πως προέκυψε η ιδέα της παράστασης «Τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός… άστρα;» και τι πραγματεύεται;
Όλα ξεκίνησαν όταν μελετώντας το «Αρχείον» του Ν.Γ. Πεντζίκη, για ένα πρότζεκτ που είχε να κάνει με τη μνήμη πέσαμε πάνω στο απόσπασμα: «κείμενα όπου συγκρίνονται οι μεταξύ των ανθρώπων αποστάσεις προς εκείνες που χωρίζουν τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα». Από κει και πέρα όλα ξανάρχισαν από την αρχή και η προσπάθεια μας επικεντρώθηκε μόνο στην κατανόηση και ανάδειξη αυτής της τόσο περίπλοκης για μας φράσης. Ξεκινώντας από τον πραγματολογικό ορισμό της απόστασης όπως αυτή μετριέται και ορίζεται στον πλανήτη γη οδηγηθήκαμε σταδιακά στο μέτρημα της συναισθηματικής απόστασης και της δυναμικής που ασκεί στη ζωή μας. Για τη διερεύνησή της χρησιμοποιήσαμε δύο ιστορίες, του Αντώνη και της Άννας δύο ανθρώπων που ποθούν όσο τίποτα να αποτελέσουν ένα, αλλά οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και ο συντηρητισμός της εποχής τους, τους κρατούν μακριά και ως αντίβαρο της Χάννας και τις Έλενας δύο κοριτσιών, παιδικές φίλες, και αργότερα συμφοιτήτριες στη σχολή νοσηλευτικής που έρχεται να χωρίσει ένας πόλεμος. Για την πρώτη ιστορία χρησιμοποιήσαμε μια συρραφή κειμένων από το Αρχείον του Πεντζίκη ενώ για τη δεύτερη στηριχτήκαμε στην ταινία της Ιζαμπέλ Κοιξέ «Η μυστική ζωή των λέξεων» εμπλουτίζοντας το υλικό μας με κείμενα της Σύλβια Πλάθ της Κατρίν Ανν ,του Φαμπρίς Μελκιό αλλά και της ίδιας της ομάδας.

Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τα κείμενα που συνθέτουν την παράσταση; Υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα που τα ενώνει;
Όλα τα κείμενα της παράστασης έχουν να κάνουν όπως είπαμε με τις αποστάσεις που χωρίζουν κι ενώνουν τους ανθρώπους από το διπλανό τους, από τον εαυτό τους και τελικά απ ‘το απέραντο σύμπαν. Το βασικό μας κριτήριο μέσα σε ένα πραγματικό ωκεανό κειμένων ήταν αρχικά η προσωπική μας εμπλοκή σε αυτό που διαβάζαμε, δηλαδή οτιδήποτε μας συγκινούσε, μας γοήτευε ή μας προκαλούσε με τη δυσκολία του να το κατανοήσουμε. Σιγά σιγά καταλήξαμε σε ένα κοινό τόπο όλων των ηρώων μας που δεν είναι άλλος από την απέραντη ανάγκη τους να ζήσουν, να ξαναζήσουν, να καταλάβουν, να διαλυθούν και κυρίως να σπάσουν τα όρια τους, να ξεφύγουν από το θόλο του γήινου σύμπαντος και να εκτοξευτούν στα αστέρια..

Ποιο είναι το συναίσθημα που θα επιθυμούσατε να έχει ο θεατής μετά την παράστασή σας;
Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δουλέψαμε τα κείμενα με τη μέθοδο της συνειρμικής αφήγησης, δημιουργώντας κυρίως συγκινησιακές εικόνες. Θελήσαμε έτσι να απαλλάξουμε για λίγο το θεατή από το βάρος της λογικής και να τον οδηγήσουμε κάπως μακρύτερα από τα στενά όρια της πραγματικότητας του. Ίσως ευσεβής μας πόθος είναι ο κάθε θεατής να νιώσει έστω και για λίγο ότι αρκεί μια απλή κίνηση για να φτάσει στα δικά του απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα…

Ανήκετε στη νέα γενιά του θεάτρου. Μέχρι σήμερα οι επιλογές σας μαρτυρούν ότι δεν έχετε επιλέξει τον δρόμο του εμπορικού θεάτρου. Ισχύει αυτό ή είναι θέμα συγκυριών; Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας όνειρα;
Πιστεύουμε πολύ ότι το θέατρο σαν τρόπος επικοινωνίας με το θεατή πρέπει να ξεφύγει σιγά σιγά από τις παραδοσιακές του νόρμες. Ζούμε σε μια εποχή που η τέχνη πρέπει να είναι πιο επιθετική και λιγότερο φοβική απέναντι σε όσα την περιορίζουν. Η ομάδα είναι ένας χώρος που σου παρέχει μια απίστευτη ελευθερία να αφουγκραστείς, να πειραματιστείς και να εκφράσεις ανοιχτά όσα σε κατατρώνε και κυρίως να συνδεθείς με τις ανάγκες της εποχής σου. Σίγουρα δεν υπάρχει παρθενογένεση, υπάρχει όμως πάντα κι ένας άλλος τρόπος να ξαναειπωθούν και να επεκταθούν τα πράγματα δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες για μια ουσιαστική αλλαγή. Για μας το θέατρο των μεγαλεπήβολων ονομάτων αποτελεί παρελθόν. Όσο ποτέ η πραγματικότητα αναζητά ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στην ανατροπή και στη φαντασία. Ελπίδα μας είναι ότι σιγά σιγά κι αυτό το είδος θεάτρου θα γίνει εμπορικό, αν εμπορικό ορίζουμε το περισσότερο θελκτικό σε μεγαλύτερη μερίδα κόσμου.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε ως νέες δημιουργοί και τι σας δίνει ώθηση για να συνεχίσετε να εκφράζεστε καλλιτεχνικά;
Η αλήθεια είναι, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, ότι ζούμε σε μια χώρα και κυρίως μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που δεν σου παρέχει ούτε καν την ασφάλεια του αυτονόητου, πχ. Του να μπορείς δουλεύεις πάνω σε αυτό που αγαπάς και αντίστοιχα να ζεις απο αυτό. Προσπαθώντας να βρεις λίγο χώρο να αναπνεύσεις κι εσύ μέσα στο «καλλιτεχνικό στερέωμα» βρίσκεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με μια οικονομική δύσπνοια. Οι μικροί χώροι που αγκαλιάζουν με μεγαλύτερη ευκολία την προσπάθεια των νέων ομάδων κατακρεουργούνται καθημερινά, ενώ όσοι επιβιώνουν αναγκάζονται να υποταχθούν στα δεδομένα. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες κι έχοντας με πραγματικά πολύ μόχθο ετοιμάσει μια προσωπική δουλειά δύσκολα βρίσκεις τρόπο να «τη βγάλεις στον αέρα» με ευνοϊκές συνθήκες για όλους. Ωστόσο η απόλυτη ανάγκη σου και μόνο να πάρεις μια θέση σε όσα συμβαίνουν, να επικοινωνήσεις, να μιλήσεις, κι ακόμα καλύτερα να ουρλιάξεις είναι πάντα μια καλή κινητήριος δύναμη για να συνεχίσεις αγνοώντας το γκρεμό.