Ο Κήπος του Γιάλομ: Η Φιλοσοφία Μιας Ζωής
Πολυδιαβασμένος συγγραφέας και δημοφιλής ακαδημαϊκός, ο Ίρβιν Γιάλομ είναι ένας απο τους σημαντικότερους εν ζωή ψυχοθεραπευτές. Η ταινία «Ο κήπος του ΓΙΑΛΟΜ» είναι κάτι περισσότερο από μια κλασική βιογραφία. Είναι ένα ταξίδι, μια υπαρξιακή διαδρομή στα επίπεδα του ανθρώπινου νου, με συνταξιδιώτη μας τον Δρα Γιάλομ, τις θεμελιώδεις ιδέες και τη σοφία του.
Τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ έχουν εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο και οι κριτικοί τον περιγράφουν ως συγγραφέα που «εμπνέει», «εκπλήσσει», «προκαλεί τον νου» και «αλλάζει τη ζωή».
Αποφθέγματα από την ταινία “Ο κήπος του Γιάλομ”
” Όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας όσο καλύτερα μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας Κι όταν δυσκολευόμαστε, πολύ συχνά αυτό είναι απλώς η έκφραση πτυχών του εαυτού μας που δε γνωρίζουμε καλά.”
” Δεν μ’ αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω. Κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως. Ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα.”
” Ο έρωτας δεν είναι μόνο μια σπίθα πάθους ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να ερωτεύεσαι και στο ν’ αγαπάς. Το νόημα είναι να αγαπάς,
όχι να ερωτεύεσαι. Να προσπαθείς να ζεις με τέτοιον τρόπο ώστε να βοηθάς τον άλλον να φέρνει κάτι δικό του στην επιφάνεια. “
” Νιώθω ότι χρειάζεται να συνδεόμαστε περισσότερο και να δημιουργούμε μια γνήσια, αυθεντική σχέση με τον θεραπευόμενο. Ο θεραπευτής είναι και μέλος της σχέσης αλλά και παρατηρητής. Νομίζω ότι το πρότυπο που θέτει ο θεραπευτής για έναν θεραπευόμενο η εγγύτητα, η σύνδεση καταγράφεται στο μυαλό του θεραπευόμενου και το χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς για το πώς να συνδέεται σε άλλες στενές σχέσεις στη ζωή του.”
” Όταν πεθαίνουν οι γονείς, νιώθουμε πάντα ευάλωτοι. Γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο την απώλεια αλλά και τον δικό μας θάνατο. Όταν ορφανεύουμε, δεν υπάρχει γονιός ανάμεσα σε εμάς και τον τάφο.”