Ηλέκτρα Ελληνικιώτη: H ζωή από την οποία απουσιάζει το κάλλος, είναι μια ζωή αδιέξοδη…
Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη ανήκει στη νέα γενιά σκηνοθετών του ελληνικού θεάτρου. Αριστούχος της Σχολής Γ. Θεοδοσιάδη, συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη όπου διδάχτηκε την τεχνική των Οπτικών Γωνιών και τη μέθοδο του Tadeshi Suzuki δίπλα στην Ανν Μπόγκαρτ και το SITI Company. Από το 2009 μπήκε πολύ δυναμικά στο θεατρικό στίβο όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτις με παραστάσεις που άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις. Φέτος, υπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου «Το Σκυλί του Ωρίωνα», του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, «ένα μωσαϊκό παράλληλων ιστοριών που συγκλίνουν» όπως αναφέρει η ίδια. Με αυτή την αφορμή η 27χρονη σκηνοθέτις μάς μιλά για το θέατρο της γενιάς της, τη δημιουργικότητα μέσα στην κρίση και μας δίνει τη δική της απάντηση στο ερώτημα που διατρέχει όλο το κείμενο “Τι είναι τόσο δυνατό που να μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αλλάξει;»Συνέντευξη στη Μάρη Τιγκαράκη
Τι πραγματεύεται το έργο «Το σκυλί του Ωρίωνα»;
Το σκυλί του Ωρίωνα είναι ένα μωσαϊκό παράλληλων ιστοριών που συγκλίνουν. Φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες καταλήγουν να συνθέτουν μια νέα, άλλη ιστορία. Μέσα από τις αφηγήσεις δύο ηρώων, του Αστυνομικού και Εκείνης, ξαναζωντανεύουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες και «συναντιούνται» σκηνικά για να ξανακολλήσουν τα κομμάτια. Δυο εραστές που χωρίσαν άδοξα, ένας πρώτην αστυνομικός, η γυναίκα του, μια λαϊκή τραγουδίστρια κι ένας νεαρός υπαστυνόμος, είναι μέτοχοι σε ένα θαύμα. Με άλλα λόγια, ο έρωτας, η ορθή σκέψη, η αγάπη, η πίστη και η αθωότητα (εκφραζόμενα μέσα από αυτούς τους έξι χαρακτήρες) είναι τα συστατικά στο Θαύμα. Το σκυλί του Ωρίωνα είναι ένα έργο που βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με τη Μυθολογία και τον Οβίδιο, ακολουθεί συγγενείς δρόμους με αυτά τα δυο και γι’ αυτό καταλήγει να ομοιάζει με ένα εγκώμιο στη μεταμόρφωση και στην ανάγκη ύπαρξης αυτής της τελευταίας στις ζωές μας σήμερα.
Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο κείμενο και θελήσατε να το κάνετε παράσταση;
Με ενδιαφέρουν κείμενα που στοχεύουν στη συγκίνηση του θεατή. Ή στην ηδονή του. Το σκυλί του Ωρίωνα είναι μια συγκινητική ιστορία που όμως δεν κλαίει και δε χρειάζεται και να κλάψεις για να τη συναισθανθείς. Είναι συγκινητική με την ετυμολογική έννοια της λέξης. Από τα πρώτα στρώματα του έργου, μπορείς να αναγνωρίσεις την επιθυμία του να μιλήσει για την ομορφιά, να πιστέψει στη ζωή και στους μηχανισμούς της. Κι εγώ αυτό πιστεύω. Πιστεύω στην ομορφιά, στο κάλλος. Σε όλες τις εκφάνσεις του. Από όποια ζωή απουσιάζει το κάλλος, αυτή είναι μια ζωή αδιέξοδη.
Γράφει στο σημείωμα της παράστασης: «Τι είναι τόσο δυνατό που να μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αλλάξει;» Εσείς τι θα απαντούσατε σ’ αυτή την ερώτηση;
Το σκέφτομαι όλο αυτό το διάστημα, με αφορμή την παράσταση. Πιστεύω ότι ένας δυνατός λόγος είναι η αγάπη. Και πάλι όμως νομίζω ότι αναφέρομαι περισσότερο στην ιδέα της αγάπης παρά στην εφαρμόσιμη εκδοχή της. Δε θεωρώ αγάπη μια σωρεία συμπεριφορών που οι άθρωποι τείνουν να θεωρούν και να ονομάζουν «αγάπη». Δεν είναι αγάπη αυτά που λέμε αγάπη για να κοιμίζουμε τους φόβους μας. Η αγάπη στην οποία πιστεύω και η οποία μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αλλάξει, είναι ακατανόμαστη, δεν πιάνεται και δεν ορίζεται. Σκαλίζει όμως μέσα μας, μας ωθεί στο να προσπαθούμε να την εκφράσουμε και να τη δείξουμε. Και έτσι αλλάζουμε.
Είμαι αισιόδοξη για το τώρα. Το μέλλον είναι συγκεντρωμένα πολλά «και σήμερα». Τα πάω ένα – ένα κι έτσι νιώθω πως έχουν όλα λίγο περισσότερο νόημα. Τα μακροπρόθεσμα πλάνα και τα μακροπρόθεσμα συναισθήματα είναι ένας τρόπος του ανθρώπου να απενεργοποιεί το φόβο του θανάτου, αλλά δυστυχώς νομίζω πως έτσι τον ισχυροποιεί. Γι’ αυτό προσπαθώ να μη με απασχολεί και πολύ το μέλλον, μην τυχόν και καταλάθως βρεθώ πιο κοντά απ’ όσο χρειάζεται στο θάνατο.
Ανέκαθεν, η κάθε «νέα γενιά» είχε να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα νομίζω: τη δημιουργία ενός προσωπικού ιδιώματος, ενός ιδιώματος που δε μοιάζει να εξακολουθεί μια προηγούμενη γενιά ή που δεν προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην απαίτηση για επικαιρικότητα. Χρειάζεται μεγάλη επιμονή, πίστη και προσπάθεια για να αντισταθεί ένας νέος καλλιτέχνης στην αίσθηση συνέχειας με τους προηγούμενους και στην ανάγκη καταγραφής και «ανάγνωσης» της εποχής του. Η επιθυμία για τέχνη στον κάθε άνθρωπο (καλλιτέχνη ή θεατή) γεννάται μέσα από έναν πολύ προσωπικό μηχανισμό και μόνο μέσα σε αυτόν μπορεί να μεγαλουργήσει. Προσπαθώ να κρατάω ενεργοποιημένο αυτόν τον προσωπικό μηχανισμό.
Συμφωνείτε με την άποψη ότι η κρίση ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα;
Μόνο υπό αυτή την έννοια: η κρίση δημιουργεί την ανάγκη για απόδραση, την ανάγκη για τη γέννηση κάτι καινούριου. Κάθε μορφής κρίση, αυτό υπογραμμίζει: «τελώ σε κρίση γιατί αυτό που είμαι δεν μπορεί να εξακολουθήσει, χρειάζεται να αλλάξει». Επομένως, η κρίση δεν ενθαρρύνει ακριβώς τη δημιουργικότητα, αλλά απαιτεί από τη δημιουργικότητα να εμφανιστεί και να φέρει την αλλαγή.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας όνειρα;
Ο Νίκος Ερηνάκης έχει γράψει στην πρώτη του ποιητική συλλογή «σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου / η επόμενη επανάσταση θα είναι επανάσταση ομορφιάς». Αυτό ονειρεύομαι και γω. Ονειρεύομαι παραστάσεις και συναντήσεις με καλλιτέχνες που θα ανοίγουν μια δυνατότητα στην ομορφιά. Κι αυτή η δυνατότητα, εξακολουθητικά, θα ανοίγεται και στο κοινό. Κατά τα άλλα, δεν έχω κείμενα και φιλοδοξίες συγκεκριμένες που περιμένω να πραγματοποιηθούν. Κινούμαι ελαφρώς με το ένστικτο, δεν προαποφασίζω και δεν ονειρεύομαι συνεργασίες και παραστάσεις, μακρύτερα του ενός χρόνου.
Info:
Η παράσταση “Το σκυλί του Ωρίωνα” του Τηλέμαχου Τσαρδάκα παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα), Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος (2109212900).
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 έως 27 Ιανουαρίου 2015 / Διάρκεια: 75′
Είσοδος: 12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό), 8 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ατέλεια)
