Χόμπιτ: Η Μάχη Των Πέντε Στρατών
Ο επίλογος της τριλογίας prequel του “Άρχοντα…” το “Χόμπιτ: Η Μάχη των Πέντε Στρατών” κλείνει την ιστορία με μια μεγαλεπίβολη μάχη του καλού και του κακού. Το έκτο έργο του βραβευμένου με Όσκαρ Πίτερ Τζάκσον πάνω στα 4 (τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και “Χόμπιτ”, που είναι ένα μόνο μυθιστόρημα) βγαίνει, ως είθισται, την περίοδο των Χριστουγέννων στους κινηματογράφους, για να προσφέρει θεαματική δράση σε μικρούς και μεγάλους.
Με την ανάκτηση του Βασίλειου των Νάνων από τον δράκο Νοσφιστή, ο Μπίλμπο και οι δεκατρείς Νάνοι έχουν άθελά τους συμβάλλει στην εξάπλωση μιας φονικής δύναμης. Ο εξοργισμένος Νοσφιστής επιτίθεται στους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Λιμνούπολης. Παράλληλα, κυριευμένος από το πάθος του για πλούτο, ο Θόριν Δρύασπις βάζει τον θησαυρό πάνω από την τιμή και τους φίλους του. Παραμονεύουν όμως μεγαλύτεροι κίνδυνοι, τους οποίους γνωρίζει μόνο ο Γκάνταλφ…. Ο μεγάλος εχθρός τους, Σάουρον, έχει στείλει λεγεώνες από Ορκς για να επιτεθούν στο Βουνό της Μοναξιάς. Η φυλή των Νάνων, τα Ξωτικά και οι Άνθρωποι πρέπει να αποφασίσουν είτε να ενώσουν τις δυνάμεις τους, είτε να καταστραφούν. Ο Μπίλμπο θα πρέπει να πολεμήσει τόσο για τη ζωή του, όσο και για των συντρόφων του, στην επική Μάχη των Πέντε Στρατών, καθώς το μέλλον της Μέσης Γης παραμένει αβέβαιο.
Η ταινία αποτελεί τον επικό επίλογο στις περιπέτειες των Μπίλμπο Μπάγκινς (Μάρτιν Φρίμαν- ο Watson στον Sherlock), Θόριν Δρύασπις (Ρίτσαρντ Άρμιτατζ) και των Νάνων. Ο Ίαν ΜακΚέλεν επιστρέφει ως Γκάνταλφ και δίνει τη δική του μάχη μαζί με τους Εβάντζελιν Λίλι, Λουκ Έβανς, Λι Πέις, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τζέιμς Νέσμπιτ, Κεν Σκοτ, Στίβεν Φράι. Το πλούσιο καστ πλαισιώνουν ακόμα οι Κέιτ Μπλάνσετ, Ίαν Χολμ, Κρίστοφερ Λι, Χιούγκο Γουίβινγκ και Ορλάντο Μπλουμ.
Όπως είναι αναμενόμενο, μετά από τόσες ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη πάνω στη μυθοπλασία του ίδιου συγγραφέα, το έργο κρύβει λίγες εκπλήξεις. Η ταινία διατηρεί την βασική ιστορία, αλλά έχει προσθέσει γεγονότα και σκηνές δράσης, αλλά και πολλούς χαρακτήρες, ενώ έχει μεγαλώσει αισθητά την παρουσία άλλων χαρακτήρων. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο θα έχουν συχνά την αίσθηση ότι παρακολουθούν Hollywood και όχι το μυθιστόρημα του Τόλκιν.
Η ταινία βασίζεται σε αυτό που χαρακτηρίζει τα blockbuster τα τελευταία χρόνια και το οποίο ο εμπορικός αμερικανικός κινηματογράφος έχει μάθει να το κάνει καλά και να το εμπορεύεται ακόμα καλύτερα: Τις τελείως εξωπραγματικές, αλλά εντυπωσιακές σκηνές δράσης, που μαγνητίζουν το κοινό. Υπάρχουν και στο τελευταίο Χόμπιτ σκηνές, που δεν γίνονται στην πραγματικότητα ούτε από τον πιο τέλεια εκπαιδευμένο κασκαντέρ, όπως το να πατάει ο Λέγκολας πάνω σε πέτρες που πέφτουν και να ανεβαίνει προς τα πάνω, όπως θα ανέβαινε αν πατούσε σε κανονικά σκαλοπάτια. Όλη αυτή η εξωπραγματική φαντασμαγορία, συνδυάζεται αρκετά αρμονικά με μια αίσθηση του χιούμορ.
Η παρουσία του 3d είναι διακριτική- τόσο που πολλές σκηνές μπορείς να τις παρακολουθείς και χωρίς τα γυαλιά, χωρίς να αλλάζει η εικόνα. Έτσι δεν κουράζει τα μάτια, όπως συνήθως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την τεχνολογία να έχει γίνει πιο φιλική για τους χρήστες.
Παράλληλα, η ταινία δίνει μεγάλο βάρος στον χαρακτήρα του Θόριν Δρύασπι, ο οποίος διαφθείρεται από το θησαυρό του Νοσφιστή και χάνει τα λογικά του. Ο Richard Armitage σηκώνει ικανοποιητικά το υποκριτικό βάρος αυτού του ρόλου, με μια ερμηνεία που ομολογώ μου θύμιζε αρκετά τον Mark Strong.
Γιώργος Σμυρνής