Είδαμε το «Λεωφορείον ο πόθος» στο θέατρο Άνεσις- Όνειρο απατηλό

Η παράσταση του Τάσου Ιορδανίδη πάνω στο εμβληματικό έργο του Ουίλιαμς (γράφτηκε το 1947), έχει κάνει κάποιες μικρές αλλαγές, με πιο χαρακτηριστικές αυτές στο φινάλε του έργου, όπου έχουν προστεθεί και στοιχεία από την ταινία του Ελίας Καζάν (1951) πάλι σε σενάριο του Τένεσι Ουίλιαμς. Παράξενη, ωστόσο, είναι η επιλογή του σκηνοθέτη σε ένα τόσο γνωστό έργο, είναι το ότι βάζει την Μπλανς να λέει την πασίγνωστη φράση «Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων» όχι στον ψυχίατρο, που έρχεται να την πάρει, αλλά στον Μιτς.

Η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα μάλλον φτωχικό σκηνικό, που δεν συγκινεί με την καλαισθησία του. Χρησιμοποιώντας την καλή μουσική και παιχνίδια με τους φωτισμούς η σκηνοθεσία υπογραμμίζει με ξεκάθαρο τρόπο- ίσως όμως και με μια δόση υπερβολής- τις συγκρούσεις και τη δυναμική των σχέσεων, που ανατρέπεται με την παρουσία της ματαιόδοξης Μπλανς στο λαϊκό σπίτι του Στάνλεϋ και της Στέλλα.

Ως προς τις ερμηνείες, η Κατερίνα Λέχου δεν έδωσε κάτι ιδιαίτερο με την ερμηνεία της ως Μπλανς Ντυμπουά. Είναι ένας ρόλος που μάλλον δεν της πηγαίνει και περισσότερο βλέπουμε μια έμφαση στην προβολή ενός σεξ απίλ και αρκετών δόσεων μελοδραματισμού. Όμως, τα περίπλοκα χαρακτηριστικά της Μπλανς, η ελιτίστικη και εκτός πραγματικότητας ματαιοδοξία , η ραγισμένη της ψυχολογία, η τάση φυγής από την πραγματικότητα, αποδίδονται μάλλον απλοϊκά και χωρίς βάθος. Ο Τάσος Ιορδανίδης μπερδεύει αρκετές φορές το κυνικό με το ανέκφραστο στην ερμηνεία του ως Στάνλεϋ Κοβάλσκι, ενώ άλλες το παρακάνει με την ένταση της φωνής του στην προσπάθειά του να βγάλει το μάτσο και το σκληρό του αμερικανοπολωνού εργάτη. Ο Δημήτρης Καπετανάκος (Μιτς) δεν με έθελξε με την ερμηνεία του.

Η Στέλα, η αδερφή της Μπλανς, είναι πιο ρεαλίστρια και πιο γήινη από την Μπλανς και τρέφει αρκετή καλοσύνη μέσα της. Όμως είναι μπλεγμένη κι αυτή σε ένα τρομακτικό δίλημμα (να διαλέξει ανάμεσα στην αδερφή της και τον πατέρα του παιδιού της- που είναι και οι δύο προβληματικοί χαρακτήρες, εδώ που τα λέμε.) Ένα δίλημμα, για το οποίο ακόμα κι ο συγγραφέας δεν αποφασίζει οριστικά. Στο θεατρικό του έργο τη βάζει να επιλέγει τον Στάνλεϋ, κυρίως για χάρη του παιδιού τους, ενώ στην ταινία του Καζάν δεν τον συγχωρεί και τον αφήνει. Αυτός ο ρόλος ερμηνεύεται με ποιότητα από την Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου, που βγάζει αρκετό συναίσθημα με πειστικό τρόπο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Πρόκειται για μια μέτρια παράσταση αυτού του σπουδαίου έργου, τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας, όσο και ερμηνειών, με το ρόλο της Μπλανς να φαίνεται πώς δεν ταιριάζει στην πρωταγωνίστρια Κ. Λέχου.

Γιώργος Σμυρνής