Είδαμε την «Μελωδία της ευτυχίας» στο Παλλάς- Παιδιά αστέρια

Το γλυκό αυτό οικογενειακό παραμύθι βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, αλλά προστέθηκε σε αυτήν και αρκετή χρυσόσκονη, για να γίνει πιο λαμπερό και πιο αγαπητό στο κοινό. Το έργο ανέβηκε στο Broadway και μετά έγινε η πασίγνωστη ταινία των 5 όσκαρ (1965) με την Julie Andrews και τον Christopher Plummer.

Η ιστορία μάλλον είναι γνωστή στους περισσότερους. Μία νεαρή ασκούμενη καλόγρια, η Μαρία, ατίθαση και τραγουδιάρα, στέλνεται από τη Μονή στο σπίτι των Φον Τραπ, για να υπηρετήσει τον καπετάνιο Γκέοργκ Φον Τραπ ως γκουβερνάντα των 7 παιδιών του. Ο Φον Τραπ έχει χάσει την γυναίκα του και μεγαλώνει τα παιδιά του με σκληρή πειθαρχία, σε ένα σπίτι όπου λείπει η χαρά. Αυτή την χαρά, όμως, μαζί με τη μουσική, θα την φέρει η καλλίφωνη Μαρία. Αλλά όταν η μελωδία της ευτυχίας μπαίνει στο σπίτι των Φον Τραπ, η Αυστρία ενσωματώνεται στο χιτλερικό Γ Ράιχ. Κι ο Φον Τραπ, φανατικός Αυστριακός, που δεν αποδέχεται το ναζισμό, θα επιχειρήσει να το σκάσει, μαζί με την οικογένειά του, σε μια θεαματική απόδραση με τη συνδρομή των καλογριών.

Η παράσταση δείχνει την ίδια ιστορία με την ταινία με μικρές διαφοροποιήσεις, σχεδόν ανεπαίσθητες. Για παράδειγμα η Έλσα, η πλούσια γυναίκα που παραλίγο να παντρευτεί τον Φον Τραπ, είναι λιγότερο κατίνα από όσο στην ταινία, αλλά περισσότερο φασίστρια. Στην παράσταση παίρνει το μέρος των Ναζί κι αυτός είναι ο λόγος που χωρίζει με τον Γκέοργκ. Γενικά, στην παράσταση υπάρχουν περισσότεροι φιλοναζί Αυστριακοί από ό,τι στην ταινία, η οποία είναι ένα κλικ πιο ανάλαφρη. Υπάρχουν και κάποιες διαφορές στην τελική σκηνή καταδίωξης, που απλοποιούν τη δράση και μειώνουν το σασπένς.
Οι διάλογοι είναι συχνά σπαρταριστοί και οι μελωδίες των τραγουδιών είναι πολύ γλυκές. Αν και γνωστά όλα αυτά τα κομμάτια, είναι ωραίο να τα ξανακούς στο θέατρο με ελληνικούς στίχους. Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη ήταν θεαματικά, αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα.

Σε μία παράσταση, όπου πρωταγωνιστούν παιδιά- 7 από αυτά στην «Μελωδία της Ευτυχίας»- το πιο σημαντικό για την απόλαυση του κοινού, είναι να βλέπεις μικρά παιδιά με ταλέντο, που να μπορούν να χορεύουν και να τραγουδούν. Στην παράσταση που είδα, τα παιδάκια ήταν πολύ καλά. Τραγουδούσαν ωραία, χόρευαν, κατάφερναν να παίξουν καλά και γενικά με τη γλύκα τους κέρδισαν το κοινό. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό σε τέτοιου είδους παραστάσεις, καθώς το μιούζικαλ ήταν και είναι μια επίδειξη πολλαπλών ταλέντων. Και το να βλέπεις παιδιά να ανταποκρίνονται σε αυτές τις απαιτήσεις, είναι θεαματικό και κάνει τη διαφορά. Πάντως, υπάρχουν δύο διαφορετικές ομάδες παιδιών, για να ξεκουράζονται τα μικρά αστέρια.

Από τους ενήλικες της παράστασης ξεχωρίζει ο Αργύρης Αγγέλου. Στο ρόλο του θείου Μαξ, έδειξε ξανά ότι το μιούζικαλ του πάει πολύ, καθώς έχει και τη φωνή και τη χορευτική ικανότητα και μπορεί με την ερμηνεία του με άνεση να βγάζει το λαμπερό και το ανάλαφρα κωμικό που απαιτούν οι ρόλοι τέτοιων έργων. Η Νάντια Κοντογεώργη, η Μαρία, χωρίς να εντυπωσιάσει, κατάφερε με ικανοποιητικό τρόπο να βγάλει το χιούμορ και τον ατίθασο χαρακτήρα του ρόλου, αλλά και να τραγουδήσει αξιοπρεπώς κομμάτια κομμένα και ραμμένα, έχω την αίσθηση, για τη φωνή της Julie Andrews. Η ερμηνεία του καπετάνιου Φον Τραπ από τον Άκη Σακελλαρίου είχε καλές και μέτριες στιγμές, ενώ η Ζέτα Δούκα (Έλσα) με την άχρωμη φωνή της είχε πρόβλημα στα τραγούδια του μιούζικαλ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: «Η Μελωδία της Ευτυχίας» παραμένει ένα χαριτωμένο παραμύθι με γλυκές μουσικές, που δεν έχει χάσει τη λάμψη του. Παρά το ότι είναι η γνωστή ιστορία, από μια πολυπαιγμένη ταινία, δύσκολα μπορείς να πεις όχι στη γοητεία των μικρών παιδιών που παίζουν καλά κι είναι τόσο χαριτωμένα.

Γιώργος Σμυρνής