Είδαμε το «Ήρθες και θα μείνεις» στο Θέατρο Ιλίσια- Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω

Το Ήρθες και θα μείνεις” (“It had to be you”) ανέβηκε πρώτη φορά στο Broadway του 1981 με τους δύο συγγραφείς και ηθοποιούς, να γίνονται ζευγάρι και στη ζωή και στην σκηνή. Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη, παραμονή Χριστουγέννων. Η Λώρα Μπλάου, άνεργη και άφραγκη ηθοποιός, παλεύει να επιβιώσει στον χώρο του θεάματος και παράλληλα να γράψει ένα δικό της θεατρικό έργο, ενώ ονειρεύεται το μεγάλο έρωτα. Περνάει από ακρόαση για ένα διαφημιστικό, που δεν πηγαίνει καλά. Όμως, ο σκηνοθέτης και παραγωγός Βίτο Πινιόλι τη διαβεβαιώνει πως το ταλέντο της είναι πρωτότυπο, λίγο τρελό, αλλά ..ξεχωριστό. Και εκείνη αποφασίζει να τον κατακτήσει, να τον αποπλανήσει, κρατώντας τον όμηρο στο διαμέρισμά της, για ένα απόγευμα, για μια νύχτα, ή ίσως -ποιος ξέρει;- για μια ολόκληρη ζωή..

H παράσταση ξεκινάει με ένα αγαπημένο θέμα, που το έχουμε δει σε μεγάλα έργα, αυτό της γυναικείας τρέλας, που φέρνει τους άντρες στα όρια τους. Με τη διαφορά, ότι εδώ η γυναίκα είναι δεν είναι το σκοτεινό αντικείμενο, αλλά μάλλον το σκοτεινό υποκείμενο του πόθου. Αυτή διεκδικεί και ο άντρας κάνει το δύσκολο.

Η συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας είναι αντισυμβατική. Σχεδόν προσπαθεί να κάνει πλύση εγκεφάλου στον άντρα, προκειμένου να τον πείσει να την ρίξει στο κρεβάτι και μετά να την ερωτευθεί παράφορα, αλλά και να γίνει ο συνεργάτης της στο θεατρικό έργο που προσπαθεί να γράψει. Ο άντρας παρακολουθεί με μια γκάμα συναισθημάτων, που κινούνται από την απάθεια, ως την οργή και την απελπισία, τα διάφορα τεχνάσματα της γυναίκας. Γυναικεία τρέλα απέναντι σε έναν μπλαζέ άντρα και λίγη θεατρική αυτοαναφορικότητα. Τα υλικά του κοκτέιλ είναι ενδιαφέροντα. Το αποτέλεσμα, πάντως, δεν διαφέρει πολύ στη γεύση που αφήνει, από αυτό της κλασικής συνταγής της ερωτικής κωμωδίας, όπως βλέπουμε στο φινάλε του έργου. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, που λέει ο λόγος.

Το ζευγάρι των δύο πρωταγωνιστών είναι αρκετά ταιριαστό υποκριτικά στην παράσταση, αν και το να βλέπεις τη Μακρυπούλια να παρακαλάει τον Βαλτινό και αυτός να μη θέλει, δείχνει λίγο περίεργο. Η μία –ας πούμε- ερωτική σκηνή της παράστασης παραείναι σεμνή. Κι όταν η πρωταγωνίστρια φοράει μόνο τη γούνα της και από μέσα (υποτίθεται) είναι γυμνή, θα μπορούσε να αποφύγει το καλτσόν.

Η Ζέτα Μακρυπούλια έχει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο στο έργο. Χωρίς να είναι άρτια, δεν απογοητεύει. Βγάζει ενέργεια, καταφέρνοντας να αναδείξει τον αντισυμβατικό και δυναμικό χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Ίσως σε αυτή την αμερικάνικη κωμωδία, να έπρεπε να είναι λίγο πιο bimbo, χωρίς όμως υπερβολές. Από την πλευρά του, ο Γρηγόρης Βαλτινός δεν κρύβει εκπλήξεις για το κοινό του. Δεν βγάζει την ενέργεια ενός αυθεντικού κωμικού και ίσως παραδείχνει κουρασμένος από τη ζωή, αλλά με την εμπειρία του, είχε το σωστό timing στις ατάκες κι έβγαζε γέλιο. Ο Βίτο Πινιόλι δηλώνει χορτασμένος ερωτικά, αλλά κρύβει και συναισθηματικά τραύματα κάτω από την μπλαζέ πανοπλία του. Κι όταν η Μακρυπούλια καταφέρνει να του τα θεραπεύσει, γίνεται ένας μελό αισθηματίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Πρόκειται για μια συμπαθητική γλυκόπικρη κομεντί, που βλέπεται ευχάριστα. Αν και ξεκινάει με μια προκλητικά ενδιαφέρουσα απεικόνιση μιας απελπισμένης και λίγο τρελούτσικης «γυναίκας- κυνηγού», στο τέλος της διαδρομής καταλήγει μια τυπική ερωτική κομεντί, με κάποια μελοδραματικά στοιχεία.

Γιώργος Σμυρνής