Χωρίς Μέτρο
Όταν η πρόβα σε μια τζαζ μπάντα καταντάει να ξεπερνάει σε σκληρότητα τη στρατιωτική εκπαίδευση, γεννιέται η απορία: αξίζει η τέχνη οποιαδήποτε θυσία; Το ερώτημα αυτό θέτει με πολύ δυνατό τρόπο η ταινία “Χωρίς Μέτρο” του Damien Chazelle.
Ο Andrew Neyman (Miles Teller) είναι ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ της τζαζ που σπουδάζει σε ένα από τα καλύτερα μουσικά σχολεία της Αμερικής. Καθηγητής του είναι ο Terence Fletcher (J. K. Simmons). Ένας από τους πιο απαιτητικούς, σκληρούς και τελειομανείς μαέστρους της τζαζ. Η μέθοδος διδασκαλίας του είναι κάθε άλλο παρά συμβατική. Υπάρχουν όρια όταν προσπαθείς να αναδείξεις την τέλεια ερμηνεία;
Πρόκειται για μια βραβευμένη ταινία, με 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ και Βραβείο Χρυσής Σφαίρας στον J. K. Simmons, καθώς και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Sundance. Ανάμεσα στις όμορφες τζαζ ορχηστρικές μελωδίες που ακούγονται στην ταινία υπάρχουν τα Untoit (Stan Getz), Caravan (John Wasson) και Whiplash (Hank Levy).
Πρόκειται για τη χαρά του τζαζίστα, καθώς η μουσική που παίζεται είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένη, ενώ το έργο μπαίνει στο βάθος της μουσικής δημιουργίας και της αναπαραγωγής της. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό που κυριαρχεί, είναι το ερώτημα, αν υπάρχουν όρια στην αναζήτηση της επιτυχίας και της μουσικής διάκρισης.
Ο J. K. Simmons όσα βραβεία και να κερδίσει γι’ αυτήν την ερμηνεία, χαλάλι του! Είναι πολύ καλός. Ερμηνεύει με ιδιαίτερα πειστικό και αγριευτικό τρόπο έναν μαέστρο της τζαζ, που κάνει ακόμα και τον εκπαιδευτή νεοσυλλέκτων στο Full Metal Jacket του Kubrick να μοιάζει με αεροσυνοδό μπροστά του! Πρόκειται για έναν σχεδόν διπολικό άνθρωπο, με ανεξέλεγκτες μεταπτώσεις, που δεν είναι τόσο προϊόν μιας παράνοιας, όσο μια διεστραμμένη στρατηγική, προκειμένου να παίρνει το μάξιμουμ από τους μουσικούς του. Εκεί που νομίζεις ότι νιώθει ένα βαθύ συναίσθημα αγάπης για τους μουσικούς, την άλλη στιγμή τους συμπεριφέρεται με τον πιο απαίσιο τρόπο.
Ο νεαρός ντράμερ Miles Teller, που θέλει να είναι winner και όχι loser στη ζωή του (το κλασικό αμερικάνικο θέμα), πέφτει πάνω στον σκληρό αυτό μαέστρο. Φαίνεται ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά αυτό δεν φτάνει. Τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον μαέστρο, που του βγάζει κυριολεκτικά την πίστη. Το σενάριο της ταινίας καταβάλλει υπερβολικές -κατά τη γνώμη μου- προσπάθειες, στο να κρατήσει μία ισορροπία. Δείχνει πως η συμπεριφορά του μαέστρου- δασκάλου είναι επικίνδυνη και ακραία, αλλά το αφήνει ανοιχτό στον καθένα να αποφασίσει κατά πόσον αυτή η ακρότητα μπορεί να δικαιωθεί εκ του αποτελέσματος. Πάντως, για μένα, είναι φανερό ότι ο καθηγητής αυτός έχει ξεφύγει και δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις πρακτικές του.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Καλογυρισμένο, με δυνατό μοντάζ και καλό ρυθμό, σημαντικά νοήματα, εξαιρετικές ερμηνείες και πολύ καλή μουσική, το “Χωρίς Μέτρο” δείχνει την ανάγκη των καλλιτεχνών να ξεπερνούν το μέτρο. Την ανάγκη, αλλά και τους κινδύνους.
Γιώργος Σμυρνής