Πλήξη και διαψεύσεις στον Ταύρο
Όπως εύστοχα σχολίασε ένας φίλος, «ένα ημίχρονο με το ζόρι». Αυτή είναι η φράση που συνοψίζει την εμφάνιση των Saint Etienne το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz. Του indie pop σχήματος που έχει στη φαρέτρα του αρκετά τραγούδια που θα μπορούσαν να κάνουν το κλαμπ του Ταύρου να δονείται.Από τον Κώστα Ζαλίγκα
Όμως εκείνοι επέλεξαν να δώσουν στους έλληνες θαυμαστές τους ένα σαραντάλεπτο best of και αυτό με κακό ήχο, πεσμένους τόνους, χωρίς διάθεση για πάρτι, όπως υποσχέθηκε στα μισά της βραδιάς η τραγουδίστρια Σάρα Κράκνελ.
Λίγο μετά τις 10 το βράδυ έγχορδα, πνευστά και υπολογιστές πήραν τη θέση τους στη σκηνή, ενώ το φόντο χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλη οθόνη για να δούμε μια εβδομηντάλεπτη ταινία. Το «How we used to live» του Πολ Κέλι, με σάουντρακ που έγραψε το βασικό μέλος των Saint Etienne, Πιτ Γουίγκς έγινε το επίκεντρο της βραδιάς με εικόνες εξ ολοκλήρου από το αρχείο.
Για περισσότερη από μία ώρα βλέπαμε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από το Λονδίνο της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Από την swingin’ περίοδο της δεκαετίας του ’60 ως την αυθάδεια των πανκ στα μέσα των ’70s, το φιλμ ήταν μια ενδιαφέρουσα ξενάγηση στην αγγλική μητρόπολη αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά όλο και πιο λίγοι ενδιαφέρονταν να το παρακολουθήσουν. Κι ας συνόδευαν ζωντανά οι Saint Etienne με ατμοσφαιρικούς ήχους ή τραγούδια που υποχρέωναν τη Σάρα Κράκνελ να σηκωθεί από την καρέκλα της κάπου στο βάθος, για να ερμηνεύσει.
Όταν μετά τους τίτλους τα φώτα άναψαν, όλοι περιμέναμε να περάσουμε πλέον στο κυρίως θέμα που δεν ήταν άλλο από μια περιήγηση στις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους με ενέργεια και θετική διάθεση. Όμως σαν προμήνυμα όσων θα ακολουθούσαν, το δεύτερο μέρος ξεκίνησε μουδιασμένα με το «Mario’s café» από το «So tough» του 1993.
Ο ήχος κακός, χωρίς την απαραίτητη ένταση, λες και μας έκαναν παρατήρηση οι γείτονες να το χαμηλώσουμε για να μην ενοχλούμε. Ούτε όσοι είχαν πιάσει θέση στις μπροστινές σειρές δεν κατάφεραν να παρασυρθούν και να χορέψουν. Ούτε τα «Like a motorway», «You ‘re in a bad way» από τα παλιά μπόρεσαν να ανάψουν τη σπίθα. Ούτε και τα καινούρια «Tonight», «I ‘ve got your music», «DJ», έτσι όπως παρουσιάστηκαν, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι έχουμε έρθει σε ένα πάρτι.
Πριν το «Nothing can stop us» η Σάρα Κράκνελ έκανε ένα σύντομο σχόλιο και έδωσε συγχαρητήρια για την εκλογή της νέας κυβέρνησης στη χώρα μας και μετά από μισή σχεδόν ώρα επί σκηνής… αποχώρηση. Δυο τρία ανκόρ, με «Hobart Paving» και «Only love can break your heart» και η βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της αφήνοντάς μας με την απορία για το τί ήρθαμε τελικά να κάνουμε και να δούμε στο Fuzz.
Οι προσδοκίες δεν ήταν υψηλές εξαρχής αλλά όταν βλέπεις καλλιτέχνες να μην είναι σε θέση να κάνουν μια προσπάθεια να τιμήσουν το παρελθόν τους και όσους τους πίστεψαν, δίνεις πιο εύκολα τη χαριστική βολή σε μια σχέση που έτσι κι αλλιώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο.
