Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι
Μετά τη λογοτεχνία, ο σαδομαζοχισμός γίνεται mainstream και στο σινεμά, καθώς οι “Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι” σε σκηνοθεσία της Sam Taylor Johnson.
Η ταινία ακολουθεί την υπόθεση του βιβλίου και την ερωτική και σαδομαζό ιστορία της άβγαλτης φοιτήτριας με τον καυτό μεγιστάνα. Και πώς θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, όταν αυτό έχει μια τόσο τρομακτική επιτυχία. Κάπως πιο σοβαρό από το μυθιστόρημα το κινηματογραφικό έργο, αλλά και λιγότερο αισθησιακό. Οι ερωτικές σκηνές και τα γυμνά με τους δύο καλλίγραμμους πρωταγωνιστές δεν είναι λίγα, αλλά δεν κατακλύζουν και το έργο. Αν υπήρχε η πρόθεση να το κάνουν κάπως πιο adult, θα μπορούσαν να κάνουν το σεξ να δείχνει λίγο πιο βρόμικο και κάποιες σκηνές λίγο μεγαλύτερες σε διάρκεια, με λιγότερη μουσική υπόκρουση, από το καλό, αλλά παραχρησιμοποιημένο soundtrack. Δε νομίζω πάντως ότι υπάρχει έλλειψη ερωτισμού στην ταινία.
Δεν είναι ένα πολύ συναρπαστικό ερωτικό έργο, καθώς μεγάλη έμφαση δίνεται στο συναισθηματικό κομμάτι των ηρώων. Η όποια επιτυχία της ταινίας βασίζεται στην εμπορική δυναμική του μυθιστορήματος. Ασφαλώς κινείται σε χαμηλά καλλιτεχνικά στάνταρντ, όπως ήταν αναμενόμενο. Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον θα ικανοποιήσει τις αμέτρητες φαν του μυθιστορήματος.
Γενικά, δεν κουράζει, έχει κάποιες δόσεις χιούμορ, ενώ είναι αρκετά αισθησιακή και για τους άντρες (κάτι που δεν ίσχυε με το βιβλίο). Στην μεταγραφή της ιστορίας και των χαρακτήρων από τη λογοτεχνική στην κινηματογραφική γλώσσα, προσπαθεί να περιορίσει κάπως την αφέλεια του μυθιστορήματος, χωρίς όμως να ξεφύγει τελείως από αυτήν, εκ των πραγμάτων.
Η Dakota Johnson έχει μια καλή παρουσία και υποκριτικά δίνει περισσότερα από τον Jamie Dornan, παρότι ο ρόλος του θα λέγαμε είναι πιο αβανταδόρικος, καθώς έχει τον πιο ιδιαίτερο ψυχισμό και τα εκκεντρικά βίτσια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια πιο ισορροπημένη κινηματογραφική μεταφορά, ενός πολύ πετυχημένου μυθιστορήματος, που προσπαθεί, όσο μπορεί και όσο είναι εφικτό, να διορθώσει κάποια προβλήματα του έργου της E.L. James.
Γιώργος Σμυρνής