H Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη μάς ξεναγεί στα παρασκήνια του Βυσσινόκηπου

Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν η Κατερίνα Μπερδέκα σας είπε να κάνετε μια παράσταση για τους εργαζόμενους στο θέατρο;
Η ιδέα της παράστασης γεννήθηκε στο μυαλό της Κατερίνας χρόνια πριν. Υπήρχαν πολλές συζητήσεις γι’ αυτή και μεσολάβησαν και αρκετές παραστάσεις πριν γίνει πραγματικότητα. Όταν μου είπε ότι σε αυτή τη θεατρική σαιζόν θα γίνει ο «Βυσσινόκηπος. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ» ένιωσα ότι μου έκανε ένα μεγάλο δώρο. Με είχε ενθουσιάσει από την αρχή η ιδέα αυτής της παράστασης. Τα παρασκήνια του θεάτρου όταν μέσα παίζεται ο Βυσσινόκηπος του Τσέχωφ. Δύο παραστάσεις που ξεκινούν ταυτόχρονα αλλά ο θεατής δεν βλέπει αυτή μέσα στη σκηνή αλλά την παράσταση των παρασκηνίων.

Έχετε δουλέψει και σε άλλα πόστα στο θέατρο εκτός από ηθοποιός; ανασύρατε αυτές τις αναμνήσεις για τον ρόλο σας;
Μόλις τελείωσα τη σχολή μου στην Θεσσαλονίκη και κατέβηκα στην Αθήνα το 2007 ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός παραγωγής στο Θέατρο Χώρα που το είχαν αναλάβει τότε ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο. Σε ένα θέατρο που στηνόταν από την αρχή. Εκεί γνώρισα την Κατερίνα Μπερδέκα και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι στον κόσμο του θεάτρου. Όταν αρχίσαμε πρόβες, αναπόφευκτα όλοι μας θυμηθήκαμε ιστορίες δικές μας και άλλων για τον μαγικό κόσμο των παρασκηνίων. Έτσι ο καθένας από εμάς φέρει σίγουρα τις αναμνήσεις, τις σιωπές, την προσμονή, το άγχος, τη χαρά, τη συγκίνηση και το γέλιο.

Πείτε μας τι να περιμένουμε να δούμε;
Όταν παίζεται μια παράσταση οι θεατές βλέπουν τη ζωή ενός θεάτρου στη σκηνή. Υπάρχει όμως και η αθέατη πλευρά, υπάρχουν οι άνθρωποι πίσω από την παράσταση. Που όσο παίζεται ο Βυσσινόκηπος αυτοί στα παρασκήνια συνεχίζουν να δουλεύουν, να ερωτεύονται, να γιορτάζουν γενέθλια, να ζουν θανάτους, να σιωπούν, να τσακώνονται, να γλεντούν. Είναι δύο κόσμοι διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα τόσο ίδιοι και τόσο όμορφα γοητευτικοί.

Νιώθετε πιο ασφαλής στο πλαίσιο μιας θεατρικής ομάδας που δουλεύει σταθερά μαζί;
Μου άρεσε πάντα η ομαδική δουλειά και η συνεργασία. Από πολύ μικρή αισθανόμουν πιο ασφαλής. Όπως όταν ο δάσκαλος μας έβαζε μια εργασία και έπρεπε να την κάνουμε 6 παιδία μαζί. Το ραντεβού που κλεινόταν και η δουλειά που άρχιζε, στην αρχή με γέλια και μετά όταν η ώρα περνούσε με άγχος, μήπως δεν προλάβουμε να τελειώσουμε. Μετά το «Έγκλημα στα παρασκήνια» και τον «Κροκόδειλο» τώρα στον «Βυσσινόκηπο. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ» αισθάνομαι την ασφάλεια ενός κοινού κώδικα δουλειάς. Γνωρίζεις τόσο καλά τους άλλους και σε ξέρουν κι αυτοί. Δεν υπάρχει το άγχος της έκθεσης. Είσαι ασφαλής. Είναι σαν ένα νήμα που η άκρη του έχει μείνει κάπου κι εσύ επιστρέφεις, την ξαναβρίσκεις και συνεχίζεις από εκεί που το άφησες.

Πείτε μας 3 σκηνές από το έργο που ξεχωρίζετε; είτε για τη δύναμή τους είτε για προσωπικούς λόγους
Δυσκολεύομαι να επιλέξω 3 σκηνές γιατί φοβάμαι ότι θα αδικήσω κάποια. Παρόλα αυτά αν έκλεινα τα μάτια και έβλεπα την παράσταση μπροστά μου, θα έλεγα τον τσακωμό που ακούγεται από ψηλά, το Τάνγκο που με ταξιδεύει μακριά και τα υπέροχα λόγια του τέλους, που με πηγαίνουν λίγο πιο πέρα από όπου ξεκίνησα.

Υπήρχαν εμπειρίες που αφήσατε έξω από την παράσταση γιατί αν και αληθινές, κανείς δε θα τις πίστευε; δώστε μας ενα παράδειγμα
Είμαι σίγουρη ότι έχουν συμβεί τόσα πράγματα στο θέατρο στον καθένα μέσα στα χρόνια, που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσει ο Στράτος Σωπύλης και η Κατερίνα Μπερδέκα που υπογράφουν το κείμενο να τα χωρέσουν όλα σε μια παράσταση. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φαίνεται ότι τα έχουν χωρέσει όλα… με ένα τρόπο. Αισθάνομαι ότι τα όσα έχουν συμβεί στα παρασκήνια είναι μέσα στην παράσταση. Ή τα φέρει ο καθένας από εμάς με τον τρόπο του.

Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να συνεχίσω να κάνω όνειρα. Κάποια να μου βγαίνουν. Κάποια όχι. Αλλά και τι πειράζει; Να συνεχίσω να κάνω θέατρο. Αυτό που αγαπώ.