Τετάρτη 04.45. Να είσαι εκεί…

Γι αυτό, λοιπόν, σπεύδω να σημειώσω στην ατζέντα (που είναι και κλασικό noir αντικείμενο-η ατζέντα) μέρα και ώρα-νύχτα και ώρα, συγκεκριμένα κοντά στο ξημέρωμα που κρύβεται και το πιο βαθύ σκοτάδι-να σημειώσω λοιπόν: Τετάρτη 04:45 την καινούργια ταινία του Αλέξη Αλεξίου, που βγαίνει στις αίθουσες, ένα noir αληθινό, «σινεμαδένιο», ελληνικό, με δράση και εσωτερικές εντάσεις, μια σκληρή ταινία με καρδιά.

Δυο οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Ο Στέλιος Μάινας, εξαιρετικός Στέλιος ιδιοκτήτης ενός τζαζ κλαμπ-και τζαζ φαν επίσης!-, που όμως είναι πνιγμένος στα χρέη ως το λαιμό και η θηλιά σφίγγει γιατί χρωστάει πολλά σε Ρουμάνο μαφιόζο που θέλει να εισπράξει και του βάζει ζόρικη διορία. Όλα πιέζουν (το ζούμε άλλωστε αυτό) παλεύει ο Στέλιος να σώσει ό,τι σώζεται, να είναι στο κλαμπ (και είναι πολύ ωραία η σκηνή εκεί που παρουσιάζει το συγκρότημα και μιλάει με τον κόσμο) προσπαθώντας να ελέγξει την πίεση, να βρει ένα τρόπο, να μην ξεσπάσει. Τα περιθώρια στενεύουν. Και ‘όλοι έχουν ευθύνη’.

Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής, είναι η Νύχτα της Αθήνας-και του Αλεξίου – γοητευτική, αλλά επικίνδυνη, μουσκεμένη, ολισθηρή, χαμένη στη μετάφραση, αψυχολόγητη, η παρουσία της επιβλητική και συνέχεια αισθητή, καθώς ανεβαίνει στα ύψη, κατεβαίνει σε υπόγεια, τρέχει, λιμνάζει, κινείται. Ζωντανή είναι η νύχτα.

Και κερδίζει στις κινήσεις. Όπως εκεί που εκτίμησα πολύ, το ότι ενώ υπήρχαν πειρασμοί σπαρμένοι παντού-ειδικά στο είδος-για φλυαρίες και εξυπνακίστικες στροφές (και στο σενάριο και στη σκηνοθεσία) ο Αλεξίου αδιαφόρησε υποδειγματικά και καθόλου δεν φτήνυνε την ταινία του, κάτι που συμβαίνει συχνά και σε πολύ πιο έμπειρους συναδέλφους του.

Στη μουσική-με τα παλιά ελληνικά τζαζέ τραγούδια (Καπνίσης, Θεοδωσιάδης, Λαβράνος… με Κλειώ Δενάρδου, Τζένη Βάνου … ) που ακούγονται-και είναι αλήθεια ότι λειτουργούν κόντρα στην αγριότητα χρωματίζοντας έντονα την εικόνα, η αίσθησή μου είναι ότι έκαναν μάλλον λίγο «κατάχρηση» της φιλοξενίας τους στην ταινία. Θα προτιμούσα να φτάνουν στα αυτιά μου κάπως περισσότερο καπνισμένες τζαζ νότες κι ας μην ήταν τόσο νοσταλγικές. Δημήτρης Καλαντζής με τη μπάντα του, Felizol και The Boy, οι επιλογές, όλα όσα εντέλει συμβαίνουν στη μουσική, τη βάζουν σε πρώτο επίπεδο δράσης και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα είχε αντίρρηση σε αυτό.

Αν ο Αλεξίου έχει πραγματικά μανία με τους αριθμούς – Ιστορία 52, η προηγούμενη ταινία του- θα περιμένω την επόμενη για να το πω με σιγουριά, πάντως μέτρησε αποτελεσματικά (αυτό θα το πω τώρα) την ένταση του σασπένς, τα δυνατά χαρτιά του καστ, ρεαλισμό και ποίηση, τις ώρες αγωνίας και άγριας διορίας. Και το κοντέρ έχει αρχίσει ήδη και γράφει κερδισμένα χιλιόμετρα για την ταινία.