Είδαμε τον «Γάμο του Φίγκαρο» στο Μέγαρο: Φάρσα στην εξουσία!
Όλα του γάμου δύσκολα! Συγκεκριμένα, στον «Γάμο του Φίγκαρο» τη μέλλουσα σύζυγο του πρωταγωνιστή έχει βάλει στο μάτι το αφεντικό του, ο μπερμπάντης Κόμης Αλμαβίβα. Η σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία θα εξελιχθεί σε μια διάσημη φάρσα, στην κλασική κωμωδία του Πιερ Μπoμαρσέ (1778) που ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Ο Στάθης Λιβαθινός και η ομάδα του παρουσιάζουν το εμβληματικό αυτό έργο του κλασικού γαλλικού ρεπερτορίου σε νέα μετάφραση από τα γαλλικά, της Έλσας Ανδριανού. Aποτελεί μέρος της περίφημης τριλογίας του Φίγκαρο- μαζί με τον «Κουρέα της Σεβίλλης» και τη λιγότερο γνωστή «Ένοχη Μητέρα». Δύο από τα έργα της τριλογίας αυτής «Οι γάμοι του Φίγκαρο» από τον Μότσαρτ και «Ο κουρέας της Σεβίλλης» από τον Ροσίνι έγιναν διασημότατες όπερες.
Ο «Γάμος του Φίγκαρο» εκτυλίσσεται στον πύργο του Κόμη Αλμαβίβα. Εκεί, ο υπηρέτης – επιστάτης Φίγκαρο και υπηρέτρια της Κόμισσας Αλμαβίβα, Σουζάνα, κάνουν σχέδια για τον επικείμενο γάμο τους. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Το πιεστικό ερωτικό ενδιαφέρον του Κόμη για την μέλλουσα νύφη. Επίσης, η Μαρσελίνα είναι ερωτευμένη με τον Φίγκαρο και προσπαθεί, επίσης, να ματαιώσει τον γάμο, ζητώντας τη βοήθεια του Μπάρτολο. Ο Κερουμπίνο, νεαρός ακόλουθος του Κόμη και ερωτευμένος με την Κόμισσα Αλμαβίβα, ζητάει τη βοήθεια της Σουζάνας, για να την πλησιάσει και να την παρακαλέσει να μεσολαβήσει, ώστε να αποσπάσει την εύνοια του Κόμη. Κομβικός είναι ο ρόλος της κόμισσας Αλμαβίβα. Αυτή, αγανακτισμένη με τη συμπεριφορά του συζύγου της, συμμετέχει στο σχέδιο του πονηρού Φίγκαρο, για να προκαλέσουν τη ζήλια του Κόμη και, κυρίως, να ματαιώσουν τις βλέψεις του για τη Σουζάνα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα περίπλοκο παιχνίδι συμπτώσεων, παρεξηγήσεων και έρωτα σε μια φάρσα του Διαφωτισμού που στρέφεται ενάντια στα “κληρονομικά σεξουαλικά δικαιώματα” ενός ακόλαστου φεουδάρχη.
Η σκηνοθεσία του Λιβαθινού καταφέρνει να παρουσιάσει με έναν σύγχρονο, αλλά καλαίσθητο τρόπο μια κλασική κωμωδία. Από τη μία δίνει έμφαση στον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών, ώστε να αναδεικνύονται κωμικά στοιχεία, ενώ από την άλλη σέβεται το κείμενο, χωρίς να κάνει επικαιροποιήσεις. Είναι πιστή στο πνεύμα του σκηνοθέτη και δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιεί ηθοποιούς, με τους οποίους έχει συνεργαστεί και σε προηγούμενες παραστάσεις. Θα μπορούσε, ίσως, να έχει έναν πιο γρήγορο ρυθμό, καθώς η σχεδόν τρίωρη διάρκεια για μια φαρσοκωμωδία πέφτει κάπως μεγάλη. Τα ωραία σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου έχουν μια πολύ χαρακτηριστική αισθητική, που παραπέμπει στην εποχή του Μπομαρσέ με έναν ιδιαίτερο και μοντέρνο τρόπο. Η ζωντανή μουσική από τους AntArtes (Αλέξης Κωστόπουλος, Νίκος Καρύδης) δένει όμορφα με το έργο.
Οι ερμηνείες όλων σχεδόν των ηθοποιών της παράστασης κινούνται σε υψηλά επίπεδα και μέσα στο πνεύμα της σκηνοθεσίας. Ο Δημήτρης Ήμελλος, ως ο πολυμήχανος Φίγκαρο, είναι εξαιρετικός σε έναν κωμικό ρόλο, βγάζοντας ενέργεια, πάθος και ποιότητα. Μου άρεσαν επίσης οι Άρης Τρουπάκης στο ρόλο ενός ακόλαστου, αλλά και λίγο ροκ, Κόμη Αλμαβίβα και η Αντιγόνη Φρυδά, που ερμήνευσε με πειστικότητα και γοητεία την παθιάρα και ταλαιπωρημένη από τον άντρα της Κόμισσα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Ένα καλαίσθητο και σύγχρονο ανέβασμα από τον Στάθη Λιβαθινό μιας κλασικής κωμωδίας με ενδιαφέρον ιστορικό υπόβαθρο, που χαρακτηρίζεται από δυνατές ερμηνείες και αξιόλογη σκηνογραφία.
