Είδαμε την “Πιαφ” στο Εθνικό Θέατρο
Ήταν από τις πιο αναμενόμενες και εξακολουθεί να είναι από τις sold οut παραστάσεις της χρονιάς. Ο λόγος για την «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα ταξίδι στη ζωή της μεγάλης ντίβας που σφράγισε με τη φωνή της την ιστορία της μουσικής.Μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας επιχείρησε να μας μεταφέρει στη ζωή ενός μύθου, από τα καμπαρέ του Παρισιού ως την τελευταία της συναυλία στο Ολύμπια.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο μια από τις πλέον ταλαντούχες τραγουδοποιούς της γενιάς της, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, αφηγήθηκε ιστορίες χαράς και λύπης πλαισιωμένες από τις πασίγνωστες μελωδίες της Πιαθ με κύριο, αν όχι και μοναδικό, όπλο τη φωνή της.
Η παράσταση έπασχε σε πολλά της σημεία. Από νωρίς δημιούργησε την εντύπωση ενός θορυβώδους θεάματος, που γρήγορα εξελίχθηκε σε κουραστικό, με ήχο δυνατό και αρρύθμιστο, με πολλούς από τους ηθοποιούς να ωρύονται επί σκηνής, προσφέροντας στην πλειοψηφία ερμηνείες πεζές, σχεδόν διεκπαιρεωτικές.
Αποτέλεσμα μιας σκηνοθεσίας που δεν είχε να επιδείξει τίποτα καινούργιο ή έστω κάτι ενδιαφέρον και που έδωσε την εντύπωση μιας ρηχής και επιφανειακής επί της ουσίας παράστασης, με λαϊκό αντίκρισμα, αξιοποιώντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ένα όνομα-κράχτη, ακολουθώντας έτσι τη σίγουρη συνταγή της εισπρακτικής επιτυχίας. Δευτερεύοντα γεγονότα της ζωής της Πιαφ τονίζονται φλύαρα και ασύνδετα, αφήνοντας παράμερα τα σημαντικότερα.
Αντικρίσαμε μια Πιαφ κακομαθημένη παιδούλα, μια καμπουριασμένη αλκοολική, μια κυράτσα με βωμολοχίες, μια προβληματική και αξιοθρήνητη στο σύνολο της παρουσία με μοναδικό εξευγενισμένο της σημείο τη φωνή της. Αλλά και ο άλλος μύθος, η Μάρλεν Ντίτριχ, η επιστήθια φίλη της Πιαφ παρουσιάζεται στη σκηνή ως καρικατούρα, θυμίζοντας Τζέσικα Ράμπιτ και αυτή δευτεροκλασάτη.
Ήταν εμφανές ότι όλη η παράσταση στηριζόταν στην πρωταγωνίστρια. Αρκεί όμως εκείνη όταν μιλάμε για θεατρικό δρώμενο και όχι για συναυλία-αφιέρωμα; Σίγουρα όχι. Διακρίνοντας μια άτυπη και μάλλον άτυχη συνέχεια της Ελεωνόρας να συνδέεται με μύθους -πρόσφατο το παράδειγμα από το περσινό φεστιβάλ όπου υποδύθηκε τον μύθο Μελίνα- τη φετινή χρονιά έβαλε πλώρη για λιμάνια ακόμα πιο ξένα και απόμακρα από τα δικά της. Η ίδια αδιαμφισβήτητα διαθέτει μια οριοθετημένη, δουλεμένη φωνή που από μόνη της δεν αρκεί για να πλησιάσει την εξωλογική, συνολική έκταση του φαινόμενου Πιαφ. Η παρουσία της αξιοπρεπής μεν, ελλιπής δε.
Το ασυνάρτητο τέλος ήταν ένα ακόμη σκηνοθετικό ατόπημα. Η Πιαφ ξεψυχά παρουσία όλου του θιάσου – προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή της, για να αναστηθεί λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και να ερμηνεύσει ένα από τα κορυφαία της τραγούδια. Μόνο που τώρα πια δεν εμφανίζεται ενώπιον μας τίποτα που να θυμίζει τον μύθο. Μπροστά μας απογυμνώνεται από τα κοστούμια και την κιτς περούκα το όποιο είδωλο και στέκεται η Ελεωνόρα, απλή και νεανική, για να υποκλιθεί σχεδόν έντιμα στο κοινό, έτσι όπως την ξέρει και την αγαπά, ως καλή μουσική ερμηνεύτρια, αλλά μέχρι εκεί.
Στα θετικά η ζωντανή ορχήστρα με τους έξι μουσικούς -προεξάρχων ο ενορχηστρωτής Θοδωρής Οικονόμου- που αποδίδει υποδειγματικά τις μελωδίες.
Καταληκτικά πρόκειται για μια πιασάρικη παράσταση, διάψευση των μεγάλων προσδοκιών.
