Γκουλτούρα Απόψε: Όλα τα Μανιτάρια Τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Τι σκέφτεσαι; Η αρχική δομή και φόρμα είναι αυστηρά τυποποιημένη και ορισμένη, όπως το ομώνυμο κείμενο του Ερβέ Λε Τελιέ στο οποίο βασίζεται. Γρήγορα όμως ντεραπάρει απολαυστικά-ανατρεπτικά σε απρόσμενες κατευθύνσεις, tangents και meta πειραματισμούς με κάφρικες παρενθέσεις της πιο γκάου κοκκινοσκουφίτσας (μετά την περσινή Κιτσοπουλική) για να δικαιολογήσει τον τίτλο της παράστασης, ενός άβολου (μα και για αυτό ουσιαστικού) σχόλιου πάνω στη χρήση του γυμνού στο θέατρο και μιας αυτοσχεδιαστικής άσκησης ελεύθερης γραφής προσωπικού ημερολογίου που σπάει τον τέταρτο τοίχο με καρδούλες. Πάντα όμως περιστρέφεται και καταλαγιάζει γύρω από τον συναισθηματικό άξονα-άγκυρα της πιο οικουμενικής μας και εμμονικής σκέψης: τον συνεσταλμένο, κολλημένο Θανάση, αγκαλιά με το κουρδιστό μαϊμουδάκι του, στον καναπέ ή στο στρωμένο για δυο τραπέζι με το κερί, σκέπτεται κάθε βράδυ μόνο εκείνη, εκείνη που ούτε απόψε ήρθε στην παράσταση.

Τι σκέφτεσαι; Πως αυτή η παράσταση μας χάρισε γέλιο και ψυχούλα, και ταυτόχρονα έσπρωξε τα όρια του θεάτρου, αυτοσαρκαζόμενη την προσπάθεια να καταφέρει ακριβώς κάτι τέτοιο. Γιατί πόσο γελοίο είναι αυτό κάθε φορά, εκτός από τις περιπτώσεις που όντως πετυχαίνει εδώ, χωρίς να φαίνεται πως καν προσπαθεί σοβαρά.

Τι σκέφτεσαι; Πως αυτή η ομάδα που ακολουθούμε από τα πρώτα-πρώτα βήματα της, ετοιμάζεται με μεθοδικά βήματα για ένα μπαμ που θα έχει όλη την θεατρική Αθήνα να παραμιλά.

Τι σκέφτεσαι; Εν τέλει, ας καθιερωθεί σε όλες τις παραστάσεις ενός λεπτού μουσικό διάλειμμα στη μέση ακριβώς για να μπορούν οι θεατές να ηρεμίσουν από την αγωνία αν τους έψαχνε κάποιος στο κινητό κατά τη διάρκεια. Θα γλυτώσουμε πολλούς πονοκεφάλους από ενοχλητικούς διπλανούς. ΑΥΤΟ είναι πρωτοπορία και αρχιδάτη meta-αναφορικότητα.