Είδαμε τα «Παράσιτα» στο Θέατρο Νέου Κόσμου- Γυναίκες στην Κόλαση της ηρωίνης
Δυο κοπέλες χωρίς προοπτικές, στην αυτοκαταστροφή των ναρκωτικών, με μόνο πνευματικό εφόδιο τις σαχλαμάρες της τηλεόρασης. «Παράσιτα» του ίδιου τους του εαυτού, οι ηρωίδες στο έργο της Βίβιαν Φράντσμαν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Η συγγραφέας γεννήθηκε το 1971, είναι εκπαιδευτικός 13 χρόνια, ενώ έχει αρκετά βραβεία για τα έργα της. Το έργο δεν είναι βιωματικό. Για να το γράψει η Φράντσμαν συνεργάστηκε στενά με γυναίκες σε φυλακές και με δομές ψυχικής υγείας.
Η Πινκ και η Ρόλυ είναι αδερφές. Στα 25 και στα 21 τους αντίστοιχα έχουν ήδη γνωρίσει τα ναρκωτικά, την πορνεία, τη φυλακή, την εγκυμοσύνη (αποκομμένη από τη μητρότητα), την εγκατάλειψη, την κακοποίηση. Με soundtrack τις Spice Girls, αυτά τα πνευματικά κουρέλια της ποπ κουλτούρας, δεν έχουν τίποτα να συζητήσουν εκτός από κουτσομπολιά και τηλεοπτικές εκπομπές της κακιάς ώρας. Οι προοπτικές της ζωής τους δεν είναι καλές. Αλλά και κάτι ελπιδοφόρο να συμβεί, η μία προσπαθεί να κρατήσει την άλλη μαζί της στην παρακμή με κάθε μέσο, στερώντας της κάθε ελπίδα να ξεφύγει. Το έργο έχει και ηθικές διαστάσεις, σπρώχνει το θεατή να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό, να αντιπαθήσει και να συμπαθήσει χαρακτήρες. Το έργο είναι αρκετά απαισιόδοξο Μολονότι επικρατεί ο ζόφος αυτού του σκληρού κόσμου των δύο κοριτσιών που ζουν κυρίως για την ηρωίνη, υπάρχουν και στιγμές ανθρωπιάς και συγκινητικές κορυφώσεις, που αναδεικνύονται κι από την αρκετά ποιητική σκηνοθετική διάθεση, αλλά και από τις ερμηνείες. Το φινάλε ο σκηνοθέτης το αφήνει λίγο πιο ανοιχτό, σε σχέση με την συγγραφέα, υπονοώντας αυτό που το θεατρικό έργο δηλώνει ξεκάθαρα.
Η παράσταση έχει ποιητικές νότες, σκηνοθετικά και σκηνογραφικά (τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Μαγδαληνής Αυγερινού). Σε ένα ακόμα σύγχρονο βρετανικό έργο, που σκηνοθετεί ο Θεοδωρόπουλος, η απεικόνιση του κόσμου των ναρκωτικών και των ζωών των δύο κοριτσιών γίνεται με ειλικρινή τρόπο, αλλά και με τα πιο ζοφερά χρώματα. Αυτό, με τις πολλές σκηνές του έργου, που δείχνουν διαρκώς αυτά τα δύο καταθλιπτικά πρόσωπα, παγιδευμένα στα ναρκωτικά και στο περιθώριο, γίνεται λίγο κουραστικό. Όμως προς το τέλος, η παράσταση έχει τρυφερότητα, πόνο ψυχής και κορυφώσεις που αποζημιώνουν το θεατή.
Οι ερμηνείες του έργου είναι δυνατές και αρκετά πειστικές. Η Κόρα Καρβούνη (Πινκ), πολύ αδυνατισμένη, θυμίζει στο σώμα της ηθοποιούς του αμερικανικού σινεμά, που αδυνατίζουν πολύ, για να ερμηνεύσουν τέτοιους ρόλους. Στην αργόσυρτη κίνηση και την βαριά ομιλία της, θυμίζει ναρκομανείς, που βλέπουμε στο δρόμο. Αλλά η ερμηνεία της ανεβαίνει επίπεδο στις πιο δραματικές εξάρσεις των τελευταίων σκηνών. Αξιόλογη ήταν κι η ερμηνεία της Ιωάννας Κολλιοπούλου (Ρόλυ), αν και η προφορά της ήταν λίγο περίεργη. Πιο ευαίσθητη από την Πινκ κι αρχικά πιο καλοζωισμένη, βυθίζεται κι αυτή σταδιακά στην αυτοκαταστροφή της ηρωίνης. Μπορεί όμως να ξεφύγει;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Τα «Παράσιτα» είναι ένα σκληρό έργο, που το βλέπεις με σφιγμένη την καρδιά, ενώ παραέχει μεγάλη διάρκεια για το εύρος της πλοκής και των χαρακτήρων. Πετυχαίνει όμως τον στόχο του, να πει πικρές αλήθειες και να δημιουργήσει δραματικές κορυφώσεις. Και σε αυτό το βοηθούν η δομή του, η αξιόλογη σκηνοθεσία και οι ποιοτικές ερμηνείες.
