Και αν τους αντέξει η -θεατρική- σκηνή, θα φανεί…: 5 θεατρικές συμμετοχές που συζητήθηκαν πολύ
Το, εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν, ελληνικό θέατρο μοιάζει να μην διδάσκεται από τα πάθη και τα λάθη του. Και έτσι προτού μετανοήσει για τις προηγούμενες, ενδίδει σε καινούργιες. Παραβαίνοντας τις άγραφες μεν, βασικές εντολές δε, διαπράττει κατ’ επανάληψη και ανενδοίαστα «μοιχεία», επιλέγοντας αντί ηθοποιών προκειμένου να στελεχώσει τις παραστάσεις του, πρόσωπα περί την Τέχνη. Διατρέχουμε τις πέντε πιο πρόσφατες και θορυβώδεις περιπτώσεις αφού διαρκώς πολλαπλασιάζονται σαν τους πέντε άρτους του χριστιανικού θαύματος. Και αμαρτίαν ουκ έχουμε.Aπό τη Στέλλα Χαραμή
Αχ, Μαιρούλα. Αχ!
Έχοντας κατηχηθεί σε πρωινές εκπομπές, talent show και reality, η Μαίρη Συνατσάκη προσέρχεται πλήρης τηλεοπτικών εμπειριών στο θέατρο. Ο υπέρμαχος του σκηνοθετικού ρομαντισμού και επικεφαλής των Bijoux de Kant, Γιάννης Σκουρλέτης την εμβαπτίζει στη σκηνή ενσωματώνοντας την στην διανομή της «Κερένιας κούκλας» του Χρηστομάνου (με παραστασιακό τίτλο «Αχ!). Η μαθητεία της Συνατσάκη σε ένα τρίμηνο κύκλο εργαστηρίων για την σύγχρονη σκηνική πράξη υπό την διοργάνωση του Bios, υπό τον τίτλο «Ότι μπορείς, με ότι έχεις, όπου είσαι» πυροδότησε την συνεργασία με την ομάδα των δραστήριων στο θέατρο της πρωτοπορίας, Bijoux.
Για την ψυχή του Σάκη
Ήταν ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο όταν στο Μέγαρο Μουσικής στήθηκε ένας καβγάς με την μεγαλοπρέπεια που επέβαλλε ο χώρος. Ανταλλαγές πυρών ένθεν – κακείθεν, διαμαρτυρίες από το κοινό και ηχηρές αποχωρήσεις που έδωσαν με τη σειρά τους την σκυτάλη σε ένα μεγάλο κύκλο συζητήσεων – με τις απαραίτητες αποχρώσεις. Η υποψηφιότητα του «εθνικού» μας Σάκη για το βραβείο αρχαίου δράματος από το σχήμα της εναπομείνασας Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής και τελικά η βράβευση του, εξελήφθη ως πρόκληση από την πλειονότητα της θεατρικής κοινότητας. Βεβαίως, η Χρυσούλα Διαβάτη παρούσα στην εκδήλωση φρόντισε να πάρει την υπόθεση πάνω της επιφυλάσσοντας μια οργισμένη αντίδραση. Η έκκληση της για την θέσπιση μιας Αστυνομίας θεάτρου, «για σταρ, μοντέλα ωραίους και ωραίες» φωτογράφιζε καταφανώς τον Σάκη Ρουβά που κομψευόμενος καθόταν στις πρώτες σειρές της πλατείας. Μολονότι θα αντιδρούσε λίγο αργότερα με την ηρωϊκή ατάκα «Με την ψυχή μου κυρία μου».
Ο ποπ σταρ που υποδύθηκε τον Διόνυσο στις «Βάκχες» του Δημήτρη Λιγνάδη παραλάμβανε το βραβείο του αμυνόμενος στις φωνές αμφισβήτησης, υποστηρίζοντας (προφανώς με ποιητική διάθεση) πως «η ψυχή και η καρδιά δεν χρειάζονται διπλώματα» και πως «καμιά Αστυνομία δεν θα του στερήσει το όνειρο». Στο μεταξύ, η Ένωση Κριτικών Θεάτρου είχε τραυματίσει εκ νέου την αξιοπιστία της, ανεβάζοντας στο πόντιουμ τον ερμηνευτή μιας και μοναδικής εμφάνισης στους κύκλους της αρχαίας τραγωδίας∙ αφήνοντας απ’ έξω ακάματους εργάτες του είδους – που όλως τυχαίως έχουν κι αυτοί ψυχή.
Το «δράμα» της Ζέτας Μακρυπούλια
Το αλαλούμ που επικράτησε εντοπισμένο στις πρωινές και μεσημεριανές ώρες του τηλεοπτικού μας γίγνεσθαι έμεινε στην ιστορία. Η προ, τετραετίας, συνέντευξη του Χρήστου Λούλη σε μεγάλη εφημερίδα στο πλαίσιο της οποίας δεν δέχθηκε να “ασπαστεί” την Ζέτα Μακρυπούλια ως συνάδελφο του, τροφοδότησε ένα αχόρταγο κύκλο τοποθετήσεων και κόντρα δηλώσεων που συντηρήθηκε κραταιός για μήνες. Ήταν, επί της ουσίας, η πρώτη φορά που έμπαινε στο τραπέζι ο προβληματισμός γύρω από την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο «είμαι ηθοποιός» και «παίζω στο θέατρο».
Διατυπωμένο δε, από έναν ολοκληρωμένο πρωταγωνιστή, από τους επιφανέστερους της γενιάς του και με άφθονες θεατρικές περγαμηνές. Ο ίδιος, όταν κάθισε ο κονιορτός, εξέφρασε την μετάνοια του∙ όχι για το καθαυτό περιεχόμενο της δήλωσης του όσο για την ταλαιπωρία στην οποία του υποβλήθηκε να συζητείται περισσότερο ως σχολιαστής και λιγότερο ως ηθοποιός. Η καθεστηκυία τάξη αποκαταστάθηκε και οι συνειδήσεις των εξεγερμένων του κλάδου ησύχασαν όταν η Ζέτα Μακρυπούλια επιβεβαίωσε πως είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής «Ιασμος». Η τελευταία δε, αρχίζει να πείθει και κάποιους από εκείνους που την αντιμετώπιζαν μέχρι πρότινος με σκεπτικισμό, πρωταγωνιστώντας με επάρκεια σε ανάλαφρα θεάματα. Για δράμα, ούτε λόγος.
Rocky Mazo show
Γνήσιος αιρετικός και αζάν προβοκατέρ ο Γιώργος Μαζωνάκης από την εποχή της βασιλείας των μπουζουκιών «τίμησε», με ένα τρόπο, την συνεργασία του με τον σταθερό συνεργάτη του, Κωνσταντίνο Ρήγο. Ντύθηκε στο καλόγουστο καρό κοστούμι του κι ανέβηκε στη σκηνή του Rex υποδυόμενος τον αφηγητή του «Rocky Horror show». Η δυσφορία θεατών – ακόμα και μελών του θιάσου – όταν πληροφορήθηκαν την συμμετοχή του στο cult μιούζικαλ κόπασε με την διακριτική παρουσία του στην παράσταση. Ο ίδιος είχε πάρει προηγουμένως μια σύντομη εκπαίδευση ορθοφωνίας κι έτσι πρόδωσε την ερμηνευτική του ανατροφή, μόνο κατά το κλείσιμο της παράστασης δίνοντας μια έντονη εσάνς σκυλάδικου. Μικρό το κακό ωστόσο, αφού προηγουμένως είχε κλέψει πανηγυρικά την παράσταση ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.
Η επίθεση της γιγαντιαίας καραμέλας
Στο πρόσωπο της και πρωτίστως στην δημόσια συμπεριφορά της απαντάται ο κορεσμός και η ηδυπάθεια της γλύκας. Η Βίκυ Καγιά είναι το μοντέλο, είναι η παρουσιάστρια (και πάει λέγοντας) που ξεχειλίζει από αγάπη, εκτίμηση και γλύκα – πάντα γλύκα – για ότι κάνει και με ότι καταπιάνεται σε σημείο να προκαλεί δυσανεξία στη ζάχαρη. Με αυτή την ψυχοσύνθεση και τις παραπάνω ιδιότητες, επιχείρησε να ασχοληθεί ξανά με το θέατρο, μετά την προ επταετίας συμμετοχή της στο «Δυο τρελοί, τρελοί παραγωγοί» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Πρωταγωνίστησε και πάλι σε μιούζικαλ, το «Annie» αποδεικνύοντας πως το πάθημα δεν της έγινε μάθημα. Η ιστορία επαναλήφθηκε αφού συγκέντρωσε και πάλι πυρά, όχι μόνο για την επίδοση της επί σκηνής αλλά και για την συνάφεια της με το θέατρο• πόσω μάλλον για το ειδικών απαιτήσεων είδος του μιούζικαλ.
Τί κι αν ξέθαψε μια ανάμνηση από το ανέμελο δίμηνο σεμινάριο στα Actors Studio, όταν ήταν συχνή επισκέπτρια της Νέας Υόρκης; Κανείς δεν πείστηκε για την υποκριτική της δυνατότητα κι εκείνη συνέχισε να ζει το δικό της Γολγοθά: Τις “επιθέσεις”, τις “κακές” κριτικές και τις “ζόρικες” συνεντεύξεις. «Μαθαίνω από τις αρνητικές κριτικές και με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη» δήλωνε προσφάτως, διεκδικώντας μια θέση στον Παράδεισο της show biz. Εννοείται χωρίς να αποχωρίζεται το «say cheese» χαμόγελο της.
