Είδαμε τον «Βιολιστή στην Στέγη» στο Badminton- Μάζελ τοφ

Έχουν περάσει 50 χρόνια από την πρεμιέρα του «Βιολιστή στην Στέγη» του στη Νέα Υόρκη. Και τώρα ανεβαίνει στο Θέατρο Badminton. Έχει ως αφετηρία το διήγημα «Οι κόρες του Τεβιέ» , συγγραφέα Sholem Aleichem (1859-1916). Ο συγγραφέας αυτός γεννήθηκε στη Ρωσία και στο έργο του κατέγραψε τις εμπειρίες από τα πογκρόμ των Εβραίων στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Μετά από ένα τέτοιο πογκρόμ το 1905, ο Aleichem μετανάστευσε στην Αμερική. Τη μουσική έχει συνθέσει ο Jerry Bock, τους στίχους ο Sheldon Harnick και το κείμενο ο Joseph Stein. Το έργο συνοδεύεται από πασίγνωστες και αγαπημένες μελωδίες, όπως τα «If I Were a Rich Man», «Sunrise, Sunset», «Tradition», «Matchmaker», αλλά και πολύ γνωστές χορογραφίες, όπως ο απολαυστικός «Χορός των μπουκαλιών».

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην τσαρική Ρωσία του 1905 (λίγα χρόνια δηλαδή πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση), στο χωριό Ανατέβκα. Το μιούζικαλ αφηγείται την περιπέτεια του Τεβιέ, ενός φτωχού εβραίου γαλατά. Η καθημερινότητα του Τεβιέ, ο οποίος ζει ευτυχισμένος τηρώντας πιστά τις εβραϊκές παραδόσεις, διαταράσσεται όταν η κόρη του αρνείται να τον υπακούσει, ζητώντας του να την αφήσει να παντρευτεί έναν φτωχό νέο αντί για το μεσήλικα χασάπη, τον οποίον εκείνος της προξενεύει. Επιπλέον, ο δοκιμασμένος επί αιώνες τρόπος ζωής τού γαλατά και των χωρικών απειλείται από τις ριζικές κοινωνικές αλλαγές και τους διωγμούς των Εβραίων στη Ρωσία.

Το έργο έχει αρκετή φαντασία κι ενώνει το δράμα με την κωμική χαριτωμενιά και την ηθογραφία με το μιούζικαλ, θέτοντας το ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ παράδοσης και αλλαγής. Αυτό είναι ένα θέμα που ακόμα και στις σημερινές ταινίες του Hollywood με θέμα τους Εβραίους και γενικά τους μετανάστες (ακόμα και τους Ελληνοαμερικάνους) προβάλλεται πολύ και φαίνεται ότι αρέσει στον κόσμο. Επίσης, αν κι αμερικάνικο έργο, δεν κατηγορεί τους κομμουνιστές για τα δεινά των Εβραίων, αλλά το τσαρικό καθεστώς που κυβερνούσε εκείνη την εποχή. Όμως παρά τα πολιτικά θέματα που τίθενται, στο έργο κυριαρχεί το ηθογραφικό πνεύμα, με τα συνοικέσια (που δεν πετυχαίνουν πάντα), τις προξενήτρες, τα παραδοσιακά γλέντια. 

Ως προς την παράσταση που παρακολουθήσαμε, η σκηνοθετική δουλειά του Rob Ruggiero έχει αποτέλεσμα. Το μιούζικαλ παρά την μεγάλη του διάρκεια δείχνει καλά κουρδισμένο και τα κωμικά στοιχεία λειτουργούν. Τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα μου άρεσαν πολύ. Χορογραφίες και ορχήστρα κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενώ και τα τραγούδια, τουλάχιστον στις χορωδίες ακούγονται όμορφα. Βέβαια, στην επιλογή των πρωταγωνιστών του καστ δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στο ταλέντο στην πρόζα και στην κωμωδία, παρά στη φωνή, με αποτέλεσμα κάποια τραγούδια να μην αναδεικνύονται. Αναδεικνύονται όμως τα κωμικά, τα δραματικά, τα ηθογραφικά, ακόμα και τα πολιτικά στοιχεία μιας παράστασης, που είναι αρκετά δυνατή στην πρόζα.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός έχει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο, αλλά δείχνει ότι του πάει αυτό το είδος σχετικά ψαγμένης κωμωδίας, ενώ κι η σύντροφός του στην παράσταση, η Ρένια Λουιζίδου, είναι αξιόλογη στην ερμηνεία της παραδοσιακής γυναίκας, που συχνά χορεύει στο ταψί τον άντρα της.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια καλοστημένη και πλούσια παραγωγή, με αρκετό χιούμορ, ωραία τραγούδια και θεαματικά σκηνικά. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι καλύτεροι στην πρόζα από ό,τι στο τραγούδι, ενώ το έργο δείχνει λίγο μεγάλο σε διάρκεια. Στο φινάλε το δράμα των διωγμένων ανθρώπων συγκινεί αρκετά.