O Max βγήκε πάλι στους δρόμους (της οργής…)
Αν εξετάσουμε το 80% (για να μην πω το 90%) των αξιομνημόνευτων αντρικών χαρακτήρων από την γέννηση του κινηματογράφου (βωβού συμπεριλαμβανομένου), θα διαπιστώσουμε ότι ανήκουν είτε στους μόνους είτε στους μοναχικούς.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι, για κάποιον λόγο, δεν κατόρθωσαν να βρουν το “άλλο τους μισό” και μας κάνουν μάρτυρες σε αυτή τους την αναζήτηση.
Στην δεύτερη κατηγορία βρίσκονται οι μοναχικοί, οι “κατ’ επιλογήν μόνοι”, losers ή απλά τυχοδιώχτες πολλές φορές που, σύμφωνα με τον γράφοντα, αποτελούν και τις ιδανικότερες περιπτώσεις ταύτισης με τον άντρα – θεατή. Από τους σαμουράι – ήρωες του Ιαπωνικού σινεμά μέχρι τον Μελβιλικό “Le Samurai” Αλέν Ντελόν και από τον Μπόγκαρντ – Ρικ του “Casablanca” μέχρι τον Batman, τον Serpico ή ακόμα και τον Michael Corleone, το αντρικό κοινό είδε πολλές φορές το wanna be alter ego του στην οθόνη. Η πιο εξόφθαλμη περίπτωση πρέπει αναμφίβολα να είναι ο “Άντρας χωρίς Όνομα”, που τόσο απροκάλυπτα μας παρουσίασε ο Λεόνε στα 4 αριστουργηματικά σπαγγέτι γουέστερν του.
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να είναι κι άλλος ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας που μας πρωτοσυστήθηκε εκεί στο μακρινό 1979, αν, ο εμπνευστής και δημιουργός του, George Miller δεν τον… βάφτιζε! Και το όνομα αυτού… Max. Όλα τα άλλα είναι (κινηματογραφική) ιστορία. Μια ιστορία σμιλεμένη μεν με εικόνες και ήχους, διαποτισμένη δε με πλήθος νοσηρών οσμών. Το καμένο λάστιχο στην άσφαλτο, ο ιδρώτας που δε σταματάει να τρέχει, το αίμα που τινάζεται και ρέει άφθονο στην αυστραλιανή ερημιά.
Ο Max δεν επέλεξε να είναι ούτε μοναχικός ούτε τρελός. Ζήτησε απλά το μικροαστικό αυτονόητο. Δουλειά, σπιτικό, οικογένεια και, εν γένει, ηρεμία. Ο Toecutter, ο εμβληματικός κακός στο πρώτο μέρος της τριλογίας, θα του στερήσει τόσο την οικογενειακή γαλήνη όσο και την λογική του. Ο Max χάνει, μέσα από ένα ντελιριακό ξέσπασμα βίας, την ανθρώπινη υπόσταση του και μεταμορφώνεται σταδιακά στο ίδιο το τέρας που καταδίωκε.
Για μια τέτοια μετάλλαξη όμως θα χρειαζόταν κάποιος με το ανάλογο attitude και κυρίως με το ανάλογο βλέμμα. Στην περίπτωση του Miller και του έτερου καππαδόκη, Byron Kennedy, φαίνεται ότι το σύμπαν είχε συνωμοτήσει υπέρ τους. Η επιλογή του πρωταγωνιστή τους υπήρξε τόσο επιτυχημένη που η πλειονότητα των μετέπειτα ρόλων που ερμήνευσε στηρίχθηκαν στην μανιέρα του τρελό-Max. Από τον Martin Riggs των “Φονικών Όπλων” με τα οποία καθιερώθηκε στην χολιγουντιανή αφρόκρεμα μέχρι τον Driver του “Get the Gringo”, η καριέρα του Mel Gibson κυριολεχτικά στοιχειώθηκε από τον Max Rockatansky.
Κάτι που πιθανότατα θα είχε αποφευχθεί αν η ταινία δεν είχε συνέχεια. Όμως, η τεράστια επιτυχία και το απίστευτο hype που ξεσήκωσε η ταινία, επέβαλε, ευτυχώς για εμάς, ένα σίκουελ. Λέμε ευτυχώς, γιατί το “Mad Max 2” είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που το νο2 δεν είναι απλά καλύτερο του πρωτότυπου αλλά γίνεται το ίδιο σημείο αναφοράς. Ίσως να είναι η έκρηξη αδρεναλίνης που σκάει μπροστά στα μάτια του θεατή για ολόκληρη την μιάμιση ώρα που διαρκεί το 2ο φιλμ. Ίσως να είναι η ταύτιση με τον κυνικό, μελαγχολικό ήρωα, που σε σπρώχνει να ψηλαφίσεις τα πιο αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης που κρύβονται ακόμα βαθιά μέσα σου. Ίσως, για να το δούμε και πιο επιφανειακά, να είναι το dress code του φιλμ που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από video clip των Manowar. Ή τέλος, να είναι απλά ο τρόπος που είχαν μάθει να κάνουν ταινίες οι ονειροπόλοι της εποχής: ο Carpenter, ο Lynch, ο Cronenberg, ο Raimi (στην προ Spiderman εποχή), o Wes Craven και άλλοι.
Η heavy metal αισθητική πάντως υποχώρησε αισθητά από την στιγμή που το project, ελέω τεράστιας εμπορικής επιτυχίας, άρχισε να περιφέρεται σε πιο mainstream μονοπάτια. Η eightίλα της εποχής θα παίξει καθοριστικό ρόλο επίσης, με αποκορύφωμα την παρουσία της Tina Turner, θρυλικής r’n’b’ φιγούρας, ως Auntie – πρωταγωνίστρια στο 3ο και πιο αδύναμο μέρος της τριλογίας. Η “Απόδραση από το Βασίλειο του Κεραυνού“, είναι το ασθενέστερο κομμάτι του τριπτύχου και μια απότομη προσγείωση στην (Χολιγουντιανή) πραγματικότητα. Ο Max παραμένει τρελαμένος περισσότερο από υποχρέωση, ο Gibson μοιάζει να βαριέται ως ένας post-apocalyptic μεσσίας και ο Miller μάλλον περνάει την ώρα του χαζεύοντας τον τραπεζικό του λογαριασμό να αυγατίζει. Σε σύγκριση πάντως με σημερινές, “σοβαρές” ταινίες δράσης, το Mad Max 3 αποδεικνύεται τουλάχιστον ισοπεδωτικό.
Η ερώτηση όμως του εκατομμυρίου είναι η εξής: τι μπορούμε να περιμένουμε τώρα από το reboot του franchise; Προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Ο Miller έχει αν μη τι άλλο αποδείξει ότι είναι όχι απλά επαγγελματίας αλλά διαθέτει και πολύ μεράκι για αυτό που κάνει. Μια ματιά στην φιλμογραφία του τα λέει όλα: ο άνθρωπος ευθύνεται τόσο για το “Mad Max” trilogy όσο και για το “Babe: Το Ζωηρό Γουρουνάκι”. Μετά από αυτό, I rest my case που λένε και στο χωριό μου.
Όσο για τους πρωταγωνιστές; Η Charlize ότι και να κάνει μας αρκεί που είναι αρκετά Charlize για να την αγαπήσουμε άλλη μία φορά. Όσο για τον τρελό-Max; Ο Tom Hardy είναι αυτήν την στιγμή ο πιο hot ηθοποιός της γενιάς του τόσο εμφανισιακά όσο και ερμηνευτικά. Μια ματιά στις επιλογές του την τελευταία πενταετία θα σας πείσει ότι ο Βρετανός ηθοποιός εκτός από ταλέντο διαθέτει πείσμα, τσαγανό και μπόλικη διάθεση για δουλειά. Βλέποντας αντίστοιχης ηλικίας ηθοποιούς θεωρώ ότι ο Miller πέτυχε διάνα για άλλη μια φορά στον πρωταγωνιστή του. Φαντάζεστε κανέναν Chris Evans ή (ακόμα χειρότερα) Channing Tatum στον ρόλο; Τότε δε θα μιλούσαμε για “Mad Max” αλλά μάλλον για “Mary Poppins: Η Επιστροφή”…
*Η ταινία “Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής” («Mad Max: Fury Road») του Τζορτζ Μίλερ θα βγει στις αίθουσες στις 14 Μαΐου, σε 2D και 3D, από την Tanweer
