Είδαμε την Έντα Γκάμπλερ στο θέατρο Σημείο

Η υπόθεση αφορά στις 2 τελευταίες μέρες της ζωής της Έντας: Τίποτα δε θυμίζει πια το ένδοξο παρελθόν της. Μόνη στην ουσία, αν και περιβάλλεται από πολλούς, βιώνει το συντηρητικό πλαίσιο που η ίδια επέλεξε, πλάθοντας με το μυαλό και τον περίεργο ψυχισμό της λυτρώσεις που θα την κάνουν να γλιτώσει από τον γάμο βολέματος και την επανεμφάνιση του ανεκπλήρωτου έρωτα. Η Έντα νιώθει ουσιαστικά θλίψη για τις επιλογές της και επιχειρεί να σπάσει τη ρουτίνα της επιφανειακής τελειότητας-κανονικότητας παίζοντας με τις ζωές των άλλων αλλά και τη δική της. Ένα κείμενο με απεικόνιση πολλών χαρακτήρων, συμπεριφορών, ψυχολογικών ως και ποιητικών προεκτάσεων που μας κάνει να σταθούμε απέναντι σε κάθε είδους -διαχρονικά- διλήμματα.

Στη συγκεκριμένη παράσταση το νόημα κινήθηκε σε απλουστευμένα επίπεδα προσδοκώντας πιθανόν στην απήχηση της κατανόησης. Η έμφαση δε δόθηκε στην ανάλυση των χαρακτήρων, στις ψυχολογικές και φιλοσοφικές διακυμάνσεις, αλλά εξαντλήθηκε σε δευτερεύοντα κυρίως στοιχεία εντυπωσιασμού: οι συνεχείς εναλλαγές με κοστούμια εξεζητημένα, εντυπωσιακά μεν, εκτός τόπου και χρόνου δε, μας θύμισαν πασαρέλα επί σκηνής, πολλές φορές αποσπώντας την προσοχή από την ουσία, οδηγώντας ενίοτε και στην διακωμώδηση. Στον αντίποδα το σκηνικό, με μια πιο αφαιρετική προσέγγιση, εξυπηρέτησε τις ανάγκες της παράστασης με επιτυχία.

Οι ερμηνείες κινήθηκαν στο επίπεδο του ανεκτά καλού, αν και δόθηκε η εντύπωση της γενικής έλλειψης σκηνοθετικής υπόδειξης. Στο κείμενο του Ίψεν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα είναι η σταδιακή κλιμάκωση των χαρακτήρων που εξελίσσονται και διαμορφώνονται αναλόγως, όσο το παιχνίδι της Έντας γίνεται όλο και πιο περίτεχνα επικίνδυνο. Στην παράσταση που είδαμε εμείς αντικρίσαμε χαρακτήρες flat, ίδιους από την αρχή ως το τέλος, χωρίς ένταση και προέκταση.

Στην παράσταση αντικρίσαμε χαρακτήρες flat, ίδιους από την αρχή ως το τέλος

Η Κατερίνα Διδασκάλου εμφανίζεται όχι ως μεσόκοπη από τα βάσανα γυναίκα, αλλά ως υπερπροστατευτική θεία που με τη γοητεία της -και τα κοστούμια της- απειλεί ακόμα και την Έντα! Ο Γιάννης Τσεμπερλίδης ερμηνεύει τον Τέσμαν, θυμίζοντας περισσότερο έναν καλομαθημένο και αφελή μοδάτο νεαρό, παρά κάποιον επιφανή επιστήμονα. Ο Γιάννης Στάνκογλου ως Λέβμποργκ διαχειρίζεται το όλο θέμα διεκπεραιωτικά. Η Βασιλική Τρουφάκου (Τέα), με τους πλέον ατυχείς ενδυματολογικούς στολισμούς, κινείται με στοιχεία υπερβολής ενώ η Μαριέττα Σγουρδαίου (Μπέρτε), χάνεται μέσα στον γενικότερο εντυπωσιασμό.

Ξεχωριστός ο Ακύλας Καραζήσης (δικαστής Μπρακ), απέδειξε για μια ακόμη φορά τις υποκριτικές του δυνατότητες και μια εμπειρία αρκετή και ικανή για να καλύψει την επί της ουσίας σκηνοθετική έλλειψη. Τέλος, η Δήμητρα Ματσούκα (Έντα), ιδανική για τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας, διαθέτει εκείνη τη σκηνική παρουσία που θα μπορούσε να αναδείξει την Έντα σε ρόλο καριέρας. Η έλλειψη όμως διακύμανσης στη συμπεριφορά κατά την εξέλιξη, η απουσία συναισθημάτων στο παιχνίδι που η ίδια στήνει -υποθέτουμε υπό του πρίσματος των σκηνοθετικών οδηγιών (ή μήπως εν τέλει την απουσία)- δεν της δίνουν τη δυνατότητα για αυτό το ξεχωριστό, το οποίο ωστόσο φαίνεται να ακουμπάει.

Καταληκτικά λοιπόν πρόκειται για μια μονότονη παράσταση, που κινείται στην επιφάνεια, σίγουρα όχι κακή, αλλά με έμφαση στο περιτύλιγμα και λιγότερο στη ουσία.