Είδαμε την “Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας” στο θέατρο Βρετάνια

Η ζάμπλουτη Κλαιρ επιστρέφει μετά από χρόνια στον κατεστραμμένο τόπο της και υπόσχεται να τον αναβιώσει με έναν και μοναδικό όρο: τον θάνατο του Άλφρεντ Ιλ, του παλιού της εραστή, που την πρόδωσε και την ανάγκασε να οδηγηθεί στην πορνεία. Αν και οι κάτοικοι αρχικά απορρίπτουν την πρόταση, το δίλημμα μέσα τους δεν παύει να υπάρχει…

Η παράσταση ξεκινά ως μιούζικαλ και τα πρώτα καμπανάκια χτυπούν… Το σύνολο του δεκαπενταμελούς θιάσου συνωστίζεται πάνω στη μικρή -διαμορφωμένη- σκηνή, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια. Ο ζωτικός χώρος για κίνηση δεν υπάρχει, το σκηνικό είναι ολότελα φορτωμένο με κάθε είδους κατάλοιπα -προφανώς για να πείσει για την τραγική θέση των κατοίκων του Γκύλλεν- με αποτέλεσμα η στατικότητα αυτή σύντομα να αρχίσει να κουράζει.

Κινήσεις -αναγκαστικά- περιορισμένες που σε συνδυασμό με το ότι οι ηθοποιοί απευθύνονται στο κοινό (οπτικά τουλάχιστον) και δεν διαλογίζονται μεταξύ τους οδηγούν σε απορία για τη σκηνοθετική συμβολή και τη θεατρική εμπειρία. Κατ’ επέκταση το θέ(α)μα αποκτά διάσταση επίπεδη, χωρίς πρωτοτυπία, σχεδόν συντηρητική. Εν τέλει, δεν καταφέρνει να πείσει ούτε για τη δραματική, ούτε για την κωμική του χροιά, αν και το κείμενο ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία επιδιώκοντας να περιγράψει την κάθε είδους εξαθλίωση κυρίως μέσα από μοτίβα αστεϊσμού. Τα κοστούμια-κουρέλια, φορτωμένα και αυτά, μια ακόμη ατυχής επιλογή.

Tο θέ(α)μα αποκτά διάσταση επίπεδη, χωρίς πρωτοτυπία, σχεδόν συντηρητική

Το δεύτερο μέρος αναδεικνύεται καλύτερο, λιγότερο μονότονο, κυρίως λόγω της εξέλιξης της ιστορίας. Οι ερμηνείες, ανεκτές, χωρίς όμως να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο. Οι δύο βασικές, η Κλαιρ (Μίρκα Παπακωνσταντίνου), το ίδιο σκληρή και άκαμπτη σε όλη τη διάρκεια, κάπως υπερβολικός ο Ιλ (Δημήτρης Πιατάς) στον χειρισμό της περιπέτειας του, χωρίς ουσιαστικό συναίσθημα στις εναλλαγές και τις μεταπτώσεις.

Μια παράσταση που δίνει ως τελική εντύπωση την έλλειψη ενδιάθετου ενθουσιασμού,

Συνοπτικά λοιπόν είναι μια παράσταση που δίνει ως τελική εντύπωση την έλλειψη ενδιάθετου ενθουσιασμού, με στοιχεία διεκπεραιωτικά ως ξεπερασμένα -από φόβο ρίσκου για το ατυχές μοντέρνο (;)- που αν είχε μια πιο σύγχρονη και ανοιχτή προσέγγιση, θα μπορούσε να μεταφέρει στο κοινό το σύνολο των βαθύτερων νοημάτων και των διαχρονικών μηνυμάτων.