Είδαμε τον “Λάκκο της αμαρτίας” στο Εθνικό Θέατρο

Έξι διαφορετικές ιστορίες, όσες και οι ηρωίδες, συνθέτουν το παζλ του περιθωρίου. Σίγουρα για την εποχή του -και το πρώτο του ανέβασμα το 1979 από τον Λεωνίδα Τριβιζά- αποτέλεσε ένα κείμενο προχωρημένο, συγκρουσιακό με το κατεστημένο και μια προσέγγιση σε ασυνήθιστες ηρωίδες που έρχονται σε σφοδρή αντιπαράθεση με τον «υγιή» κόσμο.

Έκτοτε πολλά κατεστημένα έχουν ξεπεραστεί, γεγονός που μπορεί εύκολα να οδηγήσει στον προβληματισμό γιατί επελέγη ένα τέτοιο κείμενο για το ρεπερτόριο του Εθνικού θεάτρου εν έτει 2015. Συνειδητά θα υπερπηδήσουμε αυτόν τον σκόπελο προβληματισμού και τις όποιες ερμηνείες δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς -στην πλειοψηφία τους απόδοση κατηγοριών προς την απελθούσα διοίκηση- και θα σταθούμε μόνο στη θεατρική απόδοση.

Αν και ήταν ορατός ο κίνδυνος η παράσταση, λόγω θεματικής, χαρακτήρων αλλά και της τοποθέτησης της στον χρόνο, να οδηγηθεί σε μια καρικατούρα – γελοιογραφία της τότε εποχής, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Στο πρώτο μέρος στήθηκε το σκηνικό γνωριμίας με τις ηρωίδες, που η κάθε μία, με το δικό της ταπεραμέντο, διηγήθηκε την προσωπική της ιστορία. Εμπειρίες κωμικοτραγικές που αποδόθηκαν με ευαισθησία, χωρίς διάθεση διακωμώδησης που θα οδηγούσε στον (εξ)ευτελισμό. Έτσι, τα κορίτσια άλλοτε συγκίνησαν, άλλοτε μας έκαναν να γελάσουμε (ιδιαίτερα στις στιγμές εξασφάλισης του πελάτη) και τελικά κατάφεραν με τη σκηνοθετική υπόδειξη (Πέτρος Φιλιππίδης) και τους επιδέξιους ερμηνευτές να γίνουν συμπαθείς σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, οικείες και άξια να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού για τα παθήματά τους.

Στο δεύτερο μέρος -άνισο, κυρίως χρονικά- παρουσιάζεται με συνοπτικό τρόπο η φασαριόζικη σύγκρουση με το κατεστημένο, η διαχείριση της κατάστασης από τα media (προφητικό το κείμενο για την επέλαση των talk shows) και η κατάληξη της ιστορίας κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Ίσως αν περιορίζονταν τα τραγούδια “γνωριμίας” του πρώτου μέρους θα είχαμε να κάνουμε με μια πιο μαζεμένη παράσταση στο σύνολό της, με μέγεθος ευσύνοπτο και καλύτερη ροή.

Τα επιτυχημένα σκηνικά του Γαβαλά, ογκώδεις σιδεριές απλωμένες σε κάθε σημείο της σκηνής θύμιζαν ξεχασμένο λατομείο μέσα στο οποίο τα κορίτσια χτίζουν τον δικό τους κόσμο-βασίλειο, θυμούνται, τραγουδούν, μαλώνουν, δουλεύουν, περνούν ολάκερη ζωή. Οπωσδήποτε τα ερμηνευτικά εύσημα πρέπει να αποδοθούν κυρίως και ανεξαιρέτως στους άρρενες ηθοποιούς (6 στο σύνολο τους) που απέδωσαν πιστά, με πάθος -μετά από εμφανή δουλειά- τους ρόλους των περιθωριακών ηρωίδων, ακροβατώντας στο κωμικοτραγικό, χωρίς να ευτελίζουν στιγμή το θέ(α)μα (ξεχωρίσαμε την αρχηγό τους Ερασμία / Πυγμαλίων Δαδακαρίδης). Συγκινητική και η εμφάνιση του γηραιού Γιάννη Βογιατζή στον ρόλο του αγανακτισμένου, συντηρητικού πατέρα.

Καταληκτικά πρόκειται για μια δουλειά που αν και έχει ιδιαίτερη θεματική, η ματιά της την καθιστά αξιοπρεπή στη διαφορετικότητα που θίγει. Σίγουρα η επίσκεψη στην οδό Αμοργού (σκηνή Εθνικού) δεν είναι χαμένος χρόνος. Αποτελεί μια από τις ελάχιστες φετινές παραγωγές του Εθνικού (μαζί με τα προγενέστερα «Δάκρυα της Φον Καντ») που αν μη τι άλλο θα ήταν άδικο να χαρακτηριστεί -κατά το σύνηθες πια- κακή και ατυχής. Το χειροκρότημα στο τέλος είναι έντιμο και το κερδίζει με το σπαθί της. Την προλαβαίνετε ως 24/5.

Πρόκειται για μια δουλειά που αν και έχει ιδιαίτερη θεματική, η ματιά της την καθιστά αξιοπρεπή στη διαφορετικότητα που θίγει. Σίγουρα η επίσκεψη στην οδό Αμοργού (σκηνή Εθνικού) δεν είναι χαμένος χρόνος.

Ιnfo:
Ο Λάκκος της Αμαρτίας παίζεται στο Θέατρο Χώρα Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ: 210.8611200, 2107234567.
Τελευταίες παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων: €15 και €10 (φοιτητικό)