Είδαμε τον C.W. Stoneking στο Fuzz: «Άλλη εποχή, άλλος τόπος, άλλη κουλτούρα;»

Ακούγοντας πριν λίγα χρόνια τυχαία έναν δίσκο με τίτλο «Jungle Blues» και κοιτάζοντας το ιδιαίτερο εξώφυλλο του, πιάστηκα με μιας στις μουσικές ρίζες μιας Νέας Ορλεάνης, όπως την φανταζόμουν, μποέμικα υγρή και ζωντανή.

Αυτό έπαθα με τον C.W. Stoneking, έναν Αυστραλό, που ζει στην Αγγλία, αλλά ηχογραφεί σαν σε γραμμόφωνο στις όχθες του Μισσισιπί, με μια βραχνή φωνή που μοιάζει να βαπτίστηκε από τους delta bluesman, με τα στοιχειώδη έγχορδα και τα πομπώδη χάλκινα να μην εμμένουν σε μια αντιγραφή του παρελθόντος, αλλά μέσα από την σκιώδη, μουντή ατμόσφαιρα των ήχων του, να προβάλλουν μια πρωτοτυπία με μελωδίες γνώριμα γλυκές, λιτές και βαθιά εκφραστικές. Κάπως έτσι τον έψαξα, ακούγοντας μετέπειτα και τον πρώτο του ανεξάρτητα παραγόμενο δίσκο. Συνέχισε να με εκπλήσσει. Ο κύριος Stoneking ήθελε και μπορούσε να μιλήσει μουσικά.

Και κάπου εκεί πάω στο Fuzz, για να τον δω και ζωντανά. Ενώ ζεσταίνομαι για καμιά ώρα από το support γκρουπ, με το ευρηματικότατο όνομα Appalachian Cobra Worshippers να παίζει με επιτυχία ένα κράμα ροκ, folk, blues με μια νέα οπτική γνωστών τραγουδιών και εξαιρετική σύνθεση και χημεία των μελών του, βγαίνει στην σκηνή, αυτός που περίμενα.

Ο Stoneking με την παρέα του. Έναν ντράμερ, ένα μπασίστα με το κοντραμπάσο του και δυο κυρίες στην αριστερή γωνιά του stage. Ο ίδιος με πουκάμισο, παντελόνι και παπούτσια όλα στα λευκά και μια ηλεκτρική Jaguar, στο χέρι, αρχίζει να φυσά – blow όπως λένε οι παθιασμένοι αυτής της μουσικής – τις μυστικιστικές του μελωδίες. Με το ίδιο ύφος και χροιά στην φωνή, σαν να έχω βάλει βινύλιο να παίζει, είτε τον κοιτάζω, είτε όχι, νιώθω τους γνωστούς και άγνωστους ήχους – κάποιους και από το νέο του δίσκο, που δεν είμαι ενημερωμένος – να με κατακλύζουν.

Μου αρέσει. Ρυθμός, δέσιμο, ένταση, στυλ, όμορφη μουσική. Όμως δεν βλέπω χάλκινα, δεν βλέπω μπάντζο, δεν ακούω κάτι το ακουστικό.

Μου αρέσει. Ρυθμός, δέσιμο, ένταση, στυλ, όμορφη μουσική. Όμως δεν βλέπω χάλκινα, δεν βλέπω μπάντζο, δεν ακούω κάτι το ακουστικό. Η μουσική του παραείναι «ζωντανή» ούτος ή άλλως και δεν χάνει από την ύπαρξη των ηλεκτρικών, σε ένα αυτί όχι τόσο μυημένο. Όμως χάνεται η αίσθηση. Ενός τέτοιου καλλιτέχνη, δεν του ταιριάζουν τα δυνατά χρωματιστά φώτα, αλλά ο χαμηλός υποχθόνιος φωτισμός από λάμπες.

Η αίσθηση του ήχου που διάλεξε να αναστήσει στον 21ο αιώνα και το κάνει με επιτυχία, θυμίζει εποχές μεσοπολέμου, χαμηλοτάβανα υπόγεια, με ποτό και καπνό.

Δεν είναι για stage, αλλά για τύπου πάλκα, με τραπεζάκια για το κοινό και όχι για όρθια συναυλία και κιγκλιδώματα. Η αίσθηση του ήχου που διάλεξε να αναστήσει στον 21ο αιώνα και το κάνει με επιτυχία, θυμίζει εποχές μεσοπολέμου, χαμηλοτάβανα υπόγεια, με ποτό και καπνό. Δεν προορίζεται να γεμίζει στάδια κι ας γέμισε – και πολύ καλά έκανε – το μαγαζί. Ο τύπος είναι και πρέπει να μείνει αυτό που λέμε «από αλλού». Άλλη εποχή, άλλος τόπος, άλλη κουλτούρα.

Παρόλο που έδωσε μια σεβαστή και γλυκιά παράσταση, σίγουρα για μένα, οι ηχογραφημένες του νότες, με ταξιδεύουν αισθητικά πιο πετυχημένα, με μια πιο ονειρική, νοσταλγική – κι ας μην έχω ζήσει – δυναμική, παρά η συναυλία του. Γιατί η μουσική δεν είναι μονάχα ήχος, είναι και διάχυση στην ατμόσφαιρα.