Γκουλτούρα Απόψε: Νεκρός Ταξιδιώτης στο Skrow Theater
Αγαπάμε τις ιστορίες. Αγαπάμε να ακούμε ιστορίες, αγαπάμε και να τις λέμε.Πηγή: Gkoultoura.gr
Η αφήγηση ιστοριών είναι μια αγαπημένη συνήθεια, με την οποία είμαστε εξοικειωμένοι από μικροί: από τα παραμύθια, στα βιβλία, στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο το θέατρο ή τις ιστορίες που αφηγούνται φίλοι σε φίλους, μεγάλοι σε μικρούς, ξένοι σε ξένους. Οι «storytellers» (συγχωρέστε μου το αγγλικό), οι αφηγητές των ιστοριών ή διηγητές, παίρνουν ποικίλες μορφές, ανάλογα την εποχή, έχουν όμως ένα κοινό: διηγούνται ιστορίες με ζωντανό, προσωπικό τρόπο. Μερικές φορές μάλιστα οι πιο μοναδικές εξιστορήσεις έρχονται τις πιο αναπάντεχες στιγμές, και από τα πιο απρόσμενα πρόσωπα.
Οι πιο μοναδικές εξιστορήσεις έρχονται τις πιο αναπάντεχες στιγμές, και από τα πιο απρόσμενα πρόσωπα.
Σε αυτή την παράδοση βρίσκει έμπνευση ο σκηνοθέτης Άρης Τρουπάκης για να προσεγγίσει δύο διηγήματα του Παπαδιαμάντη, σαν ιστορίες που λέγονται από… περαστικούς. Το αγαπημένο μικρό μας Skrow δείχνει την ανεξάντλητη προσαρμοστικότητα και ευέλικτη δυνατότητα του χώρου, τοποθετώντας το κοινό, όχι μπροστά από τον εμβληματικό γυμνό βράχο της κεντρικής σκηνής του, αλλά με μαξιλαράκια στα σκαλοπάτια που οδηγούν πάνω σε αυτή, κοιτώντας… κάτω, προς την κεντρική είσοδο που οδηγεί έξω στον δρόμο, σε έναν μικρό δρόμο στο Παγκράτι. Από αυτή την πόρτα θα «δουν φως και θα μπουν» με τη σειρά οι αφηγητές των δυο ιστοριών: ένας ραψωδός με τη συνοδεία μουσικού και μια γνώριμη φιγούρα της ολίγον-κουτσομπόλας, ολίγον-προληπτικής σουπερμαρκετοσακουλοφέρουσας γυναίκας της γειτονιάς. Η ίδια πόρτα στο τέλος θα μας δώσει και μια άβολα όμορφη στιγμή, καθώς θα μείνουμε σαν κοινό να χειροκροτούμε μια ανοιχτή πόρτα στο δρόμο, και όσους περαστικούς περνούν μπροστά από το θέατρο και μας κοιτούν.
Και οι δύο ιστορίες του Παπαδιαμάντη ασχολούνται με τον θάνατο και το υγρό στοιχείο
Και οι δύο ιστορίες του Παπαδιαμάντη ασχολούνται με τον θάνατο και το υγρό στοιχείο. Στο «Μοιρολόι της Φώκιας» (διαβάστε το ολόκληρο εδώ) μια νεαρή κοπέλα πέφτει από έναν γκρεμό στην παραλία και μοιρολογείται μόνο από μια πεινασμένη φώκια (μια ανατριχιαστική μελοποίηση από τον τραγωδό και τον μουσικό του). Στον «Νεκρό Ταξιδιώτη» (διαβάστε τον εδώ), δυο αδέρφια πέφτουν θύματα ναυαγίου. Ο ένας διασώζεται, ο άλλος ωστόσο ξεβράζεται νεκρός από το κύμα στην παραλία (όντως όπως ο ομότιτλος νεκρός ταξιδιώτης), μπροστά από το διάσημο δέντρο όπου βρέθηκε η εικόνα της Παναγιάς της Κουνίστρας, στρέφοντας τα καχύποπτα βλέμματα της κοινωνίας στον (ένοχο;) διασωθέντα αδερφό του.
Υπέροχα «γοτθική» για τα σημερινά δεδομένα η θεματική, απλοϊκή δε η υπόθεση και των δυο, σε βαθμό ίσως να αναρωτιόταν κάποιος κατά πόσο μπορούν μόνες τους να στηρίξουν μια παράσταση. Μέσα όμως από την αγαπημένη πλούσια ελληνική του Παπαδιαμάντη, με κάθε φράση να κρύβει μέσα της παιχνιδιάρικες στροφές και σαρδόνιους υπαινιγμούς, αποκτούν και οι δύο νόημα, σαν ένα κομμάτι άλλης εποχής που ξεβράστηκε ατόφιο από το κύμα στα πόδια σου, με μια παραμυθένια και ύπουλη ταυτόχρονα ροή λέξεων και νοημάτων. Πόσο μάλλον και μέσα από τον τρόπο που παρουσιάζονται/εξιστορούνται στο κοινό αυτές εδώ.
Οι δυο «storytellers» της παράστασης προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο την αφήγηση κάθε ιστορίας. Ο πρώτος, ο ίδιος ο σκηνοθέτης Άρης Τρουπάκης, με τρόπο λυρικό μελοποιεί το περίφημο μοιρολόι της φώκιας λίγο πριν εκείνη δειπνίσει πάνω από το νεκρό σώμα της αδικοριγμένης από την αγάπη νεαρής ηρωίδας. Ένα μοιρολόι που στοιχειώνει τον χώρο. Μια έντονη έμμονη ματιά και μουσικότητα στη λεπτομέρεια που ανατριχιάζει. Στη συνέχεια δίνει τη θέση του στη Δέσποινα Κούρτη, ως μια αυθεντική λαϊκή γυναίκα, άρτι αφιχθείσα από το σουπερμάρκετ, με σακούλες στο χέρι και έναν καημό στην καρδιά. Χωρίς υπέρμετρα στοιχεία παρωδίας αλλά με μια αναζωογονητική ειλικρίνεια και «ανοιχτότητα», μας μιλάει για τους χαρακτήρες της δικής της ιστορίας, τα δύο αδέρφια-θύματα ενός ναυαγίου, με την οικειότητα που θα έφερνε η ζωή σε ένα μικρό χωριό. Μπαίνει μέσα κουμπωμένη, άβολη και σιγά-σιγά ανοίγεται, εξοικειώνεται και μιλάει στο κοινό σαν οποιοσδήποτε συγχωριανό της.
Αυτό είναι τέλειο παράδειγμα μιας «ετοιμοτάξιδης» παράστασης. Ένα «θέατρο με ό,τι έχεις» με αγνή αγάπη για πειραματισμό
Αυτό είναι τέλειο παράδειγμα μιας «ετοιμοτάξιδης» παράστασης. Ένα «θέατρο με ό,τι έχεις» με αγνή αγάπη για πειραματισμό που μας έχει λείψει από τις εποχές της δόξας του Συνεργείου. Όλα τα σκηνικά υλικά είναι στα χέρια των αφηγητών όταν μπαίνουν στον χώρο: μια κιθάρα ή εφευρετικά μουσικά αντικείμενα ή σακούλες των σουπερμάρκετ ή ένα ματσάκι λευκά λουλουδια για να τιμήσουν τους νεκρούς. Τα υπόλοιπα όσα χρησιμοποιούν είναι τα πιο απλά που παρέχει ήδη ο χώρος, εν είδει φιλοξενίας: καρέκλα να ξαποστάσουν, πλαστικά ποτηράκια και τρεχούμενο νερό (ακόμα κι αν είναι από τον προϋπάρχοντα μικρό ψύκτη της εισόδου του θεάτρου στη θέση της πηγής με το νερό που είναι το σκηνικό αλλοτινών βουκολικών σκηνών κοινωνικής δικτύωσης). Πολύ σωστά μάλιστα, επειδή πρόκειται για μια παράσταση που μπορεί – και πρέπει – να ταξιδέψει σε κάθε γωνία της χώρας.
Πόσο σημαντικό να βρίσκονται τέτοιοι νέοι τρόποι παρουσίασης σημαντικών κομματιών της παράδοσης μας στο σύγχρονο κοινό
Βαθμολογία: 3/5
Skrow-Αρχελάου 5, Παγκράτι
Παραστάσεις: από 2 Μαΐου έως 31 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:00 (απογευματινή) και 21:15 (βραδυνή)
Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. – 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. – 20:00 μ.μ.)
Εισιτήριο: 10 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο, φοιτητικό & 5 € ΑΜΕΑ, ανέργων, ατέλεια
Διάρκεια: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: ‘Αρης Τρουπάκης
Σκηνικά / κοστούμια / φωτογραφίες: Θοδωρής Χρυσικός
Σχεδιασμός φωτισμών: ‘Αρης Τρουπάκης, Θοδωρής Χρυσικός
Μουσική: Παράξενες Μέρες
Βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Αναστασόπουλος
Ηθοποιοί:Δέσποινα Κούρτη, Άρης Τρουπάκης
και ο μουσικός: Αλέξης Κωτσόπουλος
