Απόδραση στην “Χώρα του Αύριο”
Το σημερινό παρόν είναι το χθεσινό μέλλον. Μέλλον που σε κάθε περίπτωση είναι μπολιασμένο τόσο από αβεβαιότητα όσο και από ελπίδα. Απόδραση. Από το δυστοπικό σήμερα στο ουτοπικό αύριο. Από τα ασφυκτικά διλήμματα, τις ανασφάλειες και τα όρια μας εν τέλει, στους ανοιχτούς ορίζοντες και την απόλυτη ελευθερία όπως την ορίζει ο καθένας μας.
Διακρίνοντας μέσα από τις γρίλιες το βασικό στόρι (για λεπτομέρειες ούτε λόγος, η Disney παραμένει πιστή στο μαρκετινίστικο ομερτά της) του Tomorrowland, επόμενου project της Disney που αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες στις 28 Μαΐου, αντιλαμβανόμαστε ότι η έννοια της διαφυγής έχει αποτυπωθεί πάνω του διακριτικά πλην όμως ξεκάθαρα.
Όλα αυτά θα ήταν απολύτως ταιριαστά αν μιλούσαμε για Ταρκόφσκι ή Μπέργκμαν και όχι για την εταιρεία συνώνυμο του home entertainment. H Disney, αφού πέρασε την κλιμακτήριο της εν μέσω εντονότατου ανταγωνισμού απέδειξε, και συνεχίζει να αποδεικνύει, ότι ξέρει να κάνει business το ίδιο καλά με τον “δικό της” θείο Σκρουτζ, μια εκλαϊκευμένη, κόμικ ενσάρκωση του καπιταλισμού.
Η αρχή έγινε κάποια χρόνια πριν με την εξαγορά της Pixar, που επέτρεψε στην εταιρεία του ποντικιού να γίνει αφεντικό στον χώρο του κινούμενου σχεδίου. Μετά το ορεκτικό, σειρά είχαν το κυρίως πιάτο και το επιδόρπιο ή αλλιώς Marvel και Lucasfilm. Με αυτές τις κινήσεις, ήταν δεδομένο ότι η Disney είχε αποφασίσει την εξάπλωση και την κυριαρχία σε όλα τα κοινά που διέθεταν αγοραστική δύναμη. Έτσι, πέρα από τα πιτσιρίκια των cartoons, προσέγγισε πλέον το εφηβικό και μετεφηβικό κοινό των multiplex, το διψασμένο για γρήγορες εικόνες εύπεπτα εφέ, ενώ παράλληλα προσέφερε σε όλους τους 30+ & 40+ την δυνατότητα να αναβιώσουν μπροστά στα μάτια τους τα απωθημένα της παιδικής τους ηλικίας. Οι “Εκδικητές” βγήκαν από το χαρτί ολοζώντανοι και τρισδιάστατοι ενώ το σόι των Skywalker ακονίζει και πάλι τα φωτόσπαθα του.
Επιστρέφοντας στο Tomorrowland, προσωπικά ανυπομονώ να το δω να ξεδιπλώνεται μπροστά μου σα μαγικό χαλί στις 1000+1 νύχτες. Δεν είναι τα ειδικά εφέ, έχουμε πάθει ανοσία πλέον, δεν είναι ούτε ο George –βαρέθηκα να πίνω καφέδες- Clooney, ούτε ο Hugh Laurie, παρόλο που μας έχει λείψει τελευταία. Είναι αυτό που όριζε ανέκαθεν το σινεμά: μια αλληλουχία εικόνων που λένε μια ιστορία. Συμπαγές στόρι ήταν δεδομένο να υπάρχει, άλλωστε μιλάμε πάντα για παραγωγή της Disney, απλά στην περίπτωση του Tomorrowland, η εμπλοκή του comic artist Jeff Jensen και ακόμα περισσότερο του σεναριογράφου Damon Lindelof, ο οποίος υπήρξε βασικός συντελεστής σε ένα από τα πιο φευγάτα σενάρια ever, αυτό του τηλεοπτικού Lost.
Άρτια παραγωγή, ένας σκηνοθέτης με υψηλή αίσθηση επαγγελματισμού και πρωτοκλασάτο καστ.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αντιμετωπίζω το Tomorrowland σαν 100% Disney trademark παρόλο που όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά συνηγορούν σε αυτό: άρτια παραγωγή, ένας σκηνοθέτης με υψηλή αίσθηση επαγγελματισμού και πρωτοκλασάτο καστ. Επιτρέψτε μου να θεωρώ το Tomorrowland ένα φιλμ διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο θείος Walt και οι κληρονόμοι του…
