Είδαμε το έργο Κ.Π.Καβάφης στο θέατρο Δημήτρης Χορν

Το έργο
Καβάφης. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με καταξιωμένο παγκοσμίως έργο. Μεγάλο μέρος από τα ποιήματά του, από τα μικρότερα ως τα πιο εκτενή, δραματοποιήθηκαν από τον Γιάννη Φαλκώνη και παρουσιάστηκαν στη σκηνή από τον Κωνσταντίνο Τζούμα που κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παράσταση στοχοθετεί σε βιογραφικά στοιχεία – πληροφορίες για τον ποιητή και το έργο του, όπως προκύπτουν από μαρτυρίες συγγενικών του προσώπων, γνωστών, από συνεντεύξεις, το ημερολόγιο του αλλά και μέσα από τα ίδια του τα δημιουργήματα που αποκαλύπτουν στοιχεία της προσωπικότητας του. Πηγές της έμπνευσής του, απόψεις του για άλλους δημιουργούς, συναντήσεις με άλλους μύθους της εποχής συνθέτουν το παζλ του αυτοβιογραφούμενου Καβάφη. Το θέαμα δεν στηρίζεται σε ενιαία δομή αλλά όλα τα παραπάνω μπλέκονται και δημιουργούν ένα πρωτότυπο αποτέλεσμα, αφήνοντας στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση γνωριμίας ή επανασυνάντησης με τον ποιητή.

Οι ερμηνείες
Η επιτυχία της παράστασης σαφώς και ξεκάθαρα οφείλεται στον πρωταγωνιστή της. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας με τρόπο μοναδικό “ζωντανεύει” τον Καβάφη και μας τον (επανα)συστήνει. Νηφάλιος και ευφυής συνάμα, όπως ο ποιητής, μέσα σε ένα λιτό σκηνικό με ένα γραφείο και μια καρέκλα, τα μόνα στηρίγματα που χρειάζεται για να εκφράσει το ταλέντο του, το ποιητικό ο δημιουργός, τη μίμηση εκείνος. Ακόμα και οι λεπτές εκφάνσεις αγωνίας για τον χρόνο και τη δημόσια απεικόνιση που δείχνουν να είναι οι μόνες έγνοιες του ποιητή, αποτυπώνονται με επιδέξιο τρόπο χάρη στην παρόμοια αυτοσαρκαστική διάθεση και τη λεπτή ειρωνεία που διακρίνουν και τον καλλιτέχνη. Οι δευτερεύοντες ρόλοι, σωστά δουλεμένοι και αυτοί, εξυπηρετούν με επιτυχία την πλαισίωση του κεντρικού ήρωα χωρίς να χάνονται από αυτόν.

Το σύνολο
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο θέαμα που ίσως ξενίσει αρχικά αφού ακροβατεί ανάμεσα στη θεατρική παράσταση και το φιλολογικό αφιέρωμα. Ό,τι και να ναι όμως συνεπαίρνει, κυρίως χάρη στις γαλήνιες απαγγελίες-ερμηνείες, ζωντανές ή ηχογραφημένες, του Τζούμα, που δίνει ένα προσωπικό ρεσιτάλ υποκριτικής, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Μόνη ένσταση οι πολλές και συνεχείς σκηνικές εναλλαγές, σύντομες στην πλειοψηφία τους, που ενδεχομένως κουράζουν το κοινό (ακόμα και δίστιχα αποτελούν αυτόνομες σκηνές) σε συνδυασμό με την απουσία συνέχειας. Η επιλογή του συγκεκριμένου χορευτικού για τη δραματοποίηση της “Ιθάκης” κρίνεται ατυχής, αφού προσδίδει διάσταση ερωτική που δεν χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο ποίημα – σύμβολο.

Συμπέρασμα
Η παράσταση δίκαια κερδίζει το χειροκρότημα του νεανικού κυρίως κοινού και αξιώνεται ως ένα από τα έντιμα must της φετινής σεζόν.