Γιώργος Δημητριάδης: Στον όρο έντεχνο κρύβονται πολλά άλλοθι για πολλές μετριότητες και νυσταλέες μουσικές

Κουβαλά την εφηβική αθωότητα των κόμικς που διάβαζε πιτσιρικάς κι εξακολουθούν να τον συναρπάζουν, αλλά και ψαγμένος… ουφολόγος ! Μα πάνω απ’ όλα γεμάτος ενέργεια στην σκηνή, maximum r’n’b, σαν την ετικέτα των αγαπημένων του Who.

Ένας συναρπαστικός τραγουδιστής – τραγουδοποιός της ελληνόφωνης ποπ, σε μια πορεία χωρίς εκπτώσεις. Ουσιαστικά η ιστορία του Γιώργου Δημητριάδη στην Αθήνα, μετά από την μουσική περιπλάνηση και φορτωμένη εμπειρία της ζωής του στη Θεσσαλονίκη, ξεκινά όταν τραγουδά Παύλο Σιδηρόπουλο με τους Απροσάρμοστους το 1991 και δείχνει τα προσόντα του ως περφόρμερ με την ανδρεναλίνη στα ύψη και πάθος για την μουσική. Το 1993 σχηματίζει τους Μικρούς Ήρωες. Από τον πρώτο δίσκο τους έως σήμερα πέρασαν 20 χρόνια.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τον ίδιο, που κάνει μια σούμα όλης αυτής της πετυχημένης διαδρομής στο πρώτο επίσημο «Best Of» σε τραγούδια του που διάλεξε ο ίδιος. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε τη διαδρομή μαζί του, πίνοντας καφέ στο αγαπημένο του στέκι στην Αγ. Παρασκευή.

1991. Αν Κλαμπ. 6 Δεκέμβρη. Ένας πολύ δυναμικός περφόρμερ, ξεχωριστός, συστήνεται στο αθηναϊκό κοινό τραγουδώντας Παύλο Σιδηρόπουλο με τους Απροσάρμοστους. Πώς συνέβη αυτό; Πόσο κράτησε;
Ήξερα μερικά παιδιά από την μπάντα. Κυρίως τον Αλέκο Αράπη. Το Παύλο δεν τον ήξερα, τον είδα για πρώτη φορά από κοντά σ’ ένα φιλικό σπίτι, περίπου τρία χρόνια πριν πεθάνει, στην οδό Λουκάρεως. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση εκείνη την μέρα. Ήταν πεσμένος. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Τον Σεπτέμβρη του ’91, περίπου ένα χρόνο μετά που έφυγε ο Παύλος, έκανα πρόβα μ’ ένα δικό μου γκρουπ σ’ ένα στούντιο, στην Άνω Κυψέλη, εκεί έμαθα ότι οι Απροσάρμοστοι ψάχνουν τραγουδιστή να κάνουν κάποιες εμφανίσεις. Έκαναν οντισιόν στο σπίτι του μακαρίτη του Βασίλη Πετρίδη στα Πετράλωνα. Πήγα και τους βρήκα, είπαμε μερικά τραγούδια του Παύλου και κόλλησε η φάση. Από την αρχή είπα μέσα μου «προς Θεού, μην πιστέψεις ότι αντικαθιστάς τον Παύλο, άλλωστε ήταν Παύλος Σιδηρόπουλος και Απροσάρμοστοι. Ξεκινήσαμε συναυλίες από το Αν, μετά στο Ρόδον και σε όλη την Ελλάδα. Μαζί μας ήταν και ο Δημήτρης Πουλικάκος και η ομάδα πνευστών, Pop Horns, δύο σαξόφωνα, μία τρομπέτα.

Το «Φύγαν οι Ρεμπέτες»;
Ένα τραγούδι του Βασίλη Πετρίδη, που έγραψε σε ανύποπτο χρόνο, αφού είχε φύγει ο Παύλος. Ηχογραφήθηκε live σε μια συναυλία εκείνη την περίοδο 91-92 που είχε κάνει ο Rock Fm στο Ρόδον, όπου έπαιξαν επίσης οι Trademark, Last Drive, διάφορες μπάντες και μετά βγήκε δίσκος, βινύλιο. Το τραγούδι αυτό μπήκε μετά στο πρώτο δίσκο μου «Αφορμές Για Ανταρσία», το 1994. Το παίζαμε όμως και στις tribute συναυλίες στον Παύλο. Ήταν ένα από τα πολύ πρώτα κομμάτια της μπάντας μετά θάνατον του Παύλου, που είπαμε.

Το δέσιμό σου με τους Απροσάρμοστους την περίοδο εκείνη σε έκανε να τους καλέσεις στην νεοσύστατη δική σου μπάντα, στους Μικρούς Ήρωες;
Βοηθήσανε πάρα πολύ, κυρίως ο Κυριάκος Δαρίβας, ο Αλέκος Αράπης, ο Βασίλης Πετρίδης και ο Οδυσσέας Γαλανάκης. Είχαν έρθει και δύο άλλα μέλη,ο Μιχάλης Καββαδίας στην κιθάρα και ο Χρήστος Γεωργακόπουλος στα πλήκτρα. Στους δύο πρώτους δίσκους μου (Αφορμές για Ανταρσία, Τεύχος Δεύτερον) τα παιδιά συμμετέχουν πάρα πολύ μέσα. Έτσι έγινε και η φάση με το Φύγαν οι Ρεμπέτες, θα ήταν πολύ κρίμα να μην ηχογραφούνταν αυτό το κομμάτι κανονικά. Ήταν και το πρώτο κομμάτι που έκανα βίντεο-κλιπ στον πρώτο μου δίσκο.

Ποτέ δεν είδα στο rock’n’roll και στην pop, σοβαροφάνεια. Και μέσα μου δεν μπορούσα να το βρω. Πάντοτε ένοιωθα να υπάρχει ένας χώρος μικρός ή μεγαλύτερος, αυτοσαρκασμού.

Στο Best Of, την πρώτη επίσημη συλλογή τραγουδιών σου, τι σούμα κάνεις;
Η επιλογή αυτή περιέχει αποκλειστικά δικές μου συνθέσεις. Όπως το Χωρίς Πτυχίο, από τον πρώτο μου δίσκο, ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι, το οποίο είναι γραμμένο πολύ πιο πριν την ηχογράφησή του. Ήταν το δεύτερο κομμάτι που έγραψα ποτέ. Γύρω στο ’85. Από το δεύτερο δίσκο υπάρχει το Αττικόν Blues από τη live ηχογράφηση του 2010, και είναι το μόνο ζωντανό του Best. Από τον τρίτο μου δίσκο και μετά όντως έκανα ένα shift, άλλαξα. Βγήκε η πιο μελωδική πλευρά του εαυτού μου. Και αυτή αναδεικνύεται στο Best γιατί έχω πολλά δυνατά κομμάτια σε όλους τους δίσκους. Από το δίσκο αυτό, το Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα, διάλεξα τέσσερα τραγούδια γιατί ήταν πολύ πετυχημένος! Δεκαοκτώ κομμάτια σύνολο και λίγα ήταν, αλλά δεν είναι καιρός για διπλό άλμπουμ. Ανάμεσά τους και δύο καινούργια το Ήρωας των Κόμιξ και Κόκκινο Βαθύ.

Είσαι παιδί των κόμικς; Τι διάβαζες;
Φυσικά, και το εξώφυλλο του Best είναι κόμικ, που έφτιαξε ο Κώστας Βήχος, ο μπασίστας. Σαν παιδί, δεν με είχε ρουφήξει η τηλεόραση. Έβλεπα από το 1969 και μετά, αλλά μόνο συγκεκριμένα πράγματα, οπότε, διάβαζα βιβλία, αλλά κυρίως κόμικς. Αυτά που μ’ άρεσαν πολύ ήταν τα πρώτα της Marvel, ο Παράξενος Αδάμ, το χταπόδι από τον Ερμή, τα Διαστημικά, Τα Εκπληκτικά, τα Παράξενα. Και Μίκυ Μάους. Μετά Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Πολύ Μικρό Σερίφη και Μικρό Ήρωα, τα βιβλιαράκια. Πλακωνόμασταν στο ξύλο ποιος θα πάρει συλλογές, τα παίζαμε στα χαρτάκια στον τοίχο… Στην πορεία αυτό το παιδικό γούστο ωρίμασε, αλλά η αγάπη για το καρτούν και το σκίτσο έμεινε… Έτσι φτάσαμε στην Κολούμπρα, στη Βαβέλ, στο Παρά Πέντε. Μ’ άρεσε πολύ η γαλλική σχολή, Βολίνσκι, ο Εντίκα. Ολόκληρη κουλτούρα !

Κόμικ και rock’n’roll !…
Ποτέ δεν είδα στο rock’n’roll και στην pop, σοβαροφάνεια. Και μέσα μου δεν μπορούσα να το βρω. Πάντοτε ένοιωθα να υπάρχει ένας χώρος μικρός ή μεγαλύτερος, αυτοσαρκασμού. Μόνο μια εσωτερική φωνή που έλεγε πάντα: Πρόσεχε μην πάρεις ποτέ τον εαυτό σου πολύ σοβαρά, δεν λέει.

Το ηρωικό τοπ-10 σου;
Οι 10 μικροί μου ήρωες είναι οι Who, Beatles, Rolling Stones, Velvet Underground, Pink Floyd (από την εποχή του Syd Barrett έως το Dark Side of The Moon το ’73), Moody Blues, Kinks, Beach Boys, Bob Dylan, Jam – Paul Weller. Στην μουσική τα ακούσματά μου ήταν βασικά ξένα, σε συνδυασμό με κάποια εγχώρια χωρίς να κουβαλώ μέσα μου δημοτικό τραγούδι, κουβαλώντας περισσότερο λαϊκό σαν πληροφορία πολιτισμική, αλλά χωρίς να πω ότι θα παίξω. Δεν με τράβηξε αυτό. Το Rock’n’Roll με τράβηξε. Επίσης έχω ακούσει πολύ Σαββόπουλο, τον θαυμάζω πολύ, μ’ άρεσε και ο Γιώργος Ρωμανός, οι Poll, οι πρώτοι δίσκοι του Τουρνά, μ’ άρεσε ο Λογαρίδης, ο Εξαδάκτυλος, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος. Από τη δεκαετία του ’80 μ’ άρεσαν οι Φατμέ, είχαν πρόταση, στα πρώτα δύο άλμπουμ ειδικά. Πράγματα που σίγουρα εντάσσονταν σε ένα αστικό μουσικό πεδίο, δηλαδή είχαν μια συγχρονικότητα σαν ακούσματα, για να μην πω το παρεξηγημένο όρο, μοντέρνα. Με άγγιξαν όλοι αυτοί, ταυτίστηκα μαζί τους, ήταν Rock’n’Roll.

Πώς σχολιάζεις την πρόσφατη δήλωση του συναδέλφου σου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ότι «το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες»;
Δεν ξέρω τι είπε ακριβώς και δεν θα το σχολιάσω. Εγώ θα το πω ελληνόφωνο ροκ ή ελληνόφωνη ποπ, αυτό θεωρώ ότι κάνω εγώ. Δεν κάνω ελληνική ποπ ή ελληνικό ροκ. Ναι, μπούρδες είναι πάρα πολλά πράγματα που έχουν βγει και στο λεγόμενο ελληνικό ροκ και στο λεγόμενο ελληνόφωνο ροκ, αλλά και στο λεγόμενο έντεχνο, που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω αυτό τον προσδιορισμό. Καταλαβαίνω το όρο rock’n’roll μπάντα, ή power pop μπάντα ή jazz γκρουπ ή blues – rock μπάντα, το σκέτο όρο έντεχνο δεν καταλαβαίνω… Εκεί μέσα κρύβονται πολλά άλλοθι για πολλές μετριότητες και νυσταλέες μουσικές.

Τον σκέτο όρο έντεχνο δεν καταλαβαίνω… Εκεί μέσα κρύβονται πολλά άλλοθι για πολλές μετριότητες και νυσταλέες μουσικές

Πώς εισέπραξες την αυτονόμησή σου και την απόσταση ασφαλείας που κράτησες από την κίνηση των έντεχνων καλλιτεχνών που άνθησαν στα 90ς παράλληλα με τη δική σου εξέλιξη;
Όταν άνοιγαν συζητήσεις οι δισκογραφικές για συνεργασίες άκουγα να λένε «εσύ που να κολλήσεις, δεν ταιριάζεις με κανέναν…». Όλο αυτό εγώ το μετέφραζα σε μια αρνητική διάθεση απέναντι σε αυτό που κάνω που είναι δυτικό πράγμα. Αν και έδωσα ένα στίγμα με την πορεία μου και μέσα από επιτυχίες τραγουδιών μου, δεν μεταφράστηκε αυτό σε εμφανίσεις, κυρίως καλοκαιρινές περιοδείες και συναυλίες.

Τι εξήγηση δίνεις;
Είμαι σ’ένα είδος μαύρης λίστας για διάφορους λόγους. Μάλλον στο χώρο θεωρήθηκε ότι δεν είμαι εξυπηρετικός, τι να σου πω… Δεν είμαι χρήσιμος και για άλλους;

Υπάρχει μαύρη λίστα καλλιτεχνών στην Ελλάδα;
Φυσικά και υπάρχει, χωρίς να φταίει όμως απαραίτητα κάποιος καλλιτέχνης που είναι στη μαύρη λίστα. Στη ζωή σου δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι η ίδια σου η τέχνη, η ίδια η έκφρασή σου. Μου είχαν γίνει προτάσεις, αλλά δεν μπορούσα να παίξω σε μαγαζιά με table d’hote, δηλαδή μαγαζιά με τραπέζια και υποχρεωτική, ακριβή κατανάλωση. Ήθελα να παίζω σε χώρους που ο κόσμος πάει ν’ ακούσει ροκ μουσική κι ένα τραγουδοποιό να πει τα πράγματά του. Όπως λέει και ο Μπόρχες: ένας άνθρωπος στο τέλος της διαδρομής αυτό που θα δει άμα γυρίσει είναι το πρόσωπό του.

Είμαι σ’ένα είδος μαύρης λίστας για διάφορους λόγους. Μάλλον στο χώρο θεωρήθηκε ότι δεν είμαι εξυπηρετικός 

Γιατί δεν γνώρισες στην συνέχεια αντίστοιχα μεγάλη επιτυχία σαν εκείνη με το τραγούδι «Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα»;
Αυτή την μεγάλη επιτυχία που δεν μπορούσα να ελέγξω και να παρακολουθήσω για διάφορους λόγους κι επειδή κατάλαβα ότι αυτό το κομμάτι είχε πάρει μια αυτόνομη πορεία παιζόταν παντού ακόμη και σε σκυλάδικα – δεν μπήκα στο trip να την επαναλάβω με αυτό τον τρόπο. Κάθισα κι έγραψα τραγούδια καινούργια με μία τελείως διαφορετική διάθεση. Ήθελα να πάρω απόσταση από όλο αυτό το πράγμα. Έτσι έκανα ένα βαρύ δίσκο, το Ξύπνα Φτάσαμε, το οποίο πήγε καλά και βγήκε σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά.

Άμεσα σχέδια;
Θα βγουν το Σεπτέμβριο από ένα μικρό μα ιστορικό label της Smash Records σε βινύλιο, οι Low Noise, με υλικό ακυκλοφόρητο, του 1987, το αγγλόφωνο συγκρότημα που συμμετείχα στην Αθήνα. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα γράψω δύο καινούργια κομμάτια με προοπτική το καινούργιο άλμπουμ. Αυτό θα είναι το ελληνόφωνο πρότζεκτ. Αρκετά ποπ αυτή τη φορά. Υπάρχουν αυτά τα κομμάτια σε demos και θα τα ηχογραφήσω. Κάποια σε δικούς μου στίχους,κάποια σε στίχους φίλων, όλα δικές μου συνθέσεις. Επίσης θα δουλέψω και ένα αγγλόφωνο πρότζεκτ.

Η θεωρία της «κανονικότητας» ποια είναι;
Δεν υπάρχει κάποια θεωρία, ίσως είναι μία συνθήκη ζωής,μίας καθημερινότητας. Απλά σε μια περίοδο που εύχομαι να έρθει η κανονικότητα, με τα προβλήματά και τις αντιφάσεις της βέβαια, τότε θα υπάρξει ξανά μουσική άνθηση. Καινούργιες προτάσεις. Αυτά πάνε μαζί. Όταν πολύς κόσμος βγει από την κατάσταση της συνεχούς αβεβαιότητας και μπει σε μια κανονικότητα, όπου π.χ. δεν θα εξυπηρετώ μόνο τις απόλυτα βασικές μου ανάγκες, αλλά και το παραπάνω, τότε οι άνθρωποι θα μπορούν,θα θέλουν,θα έχουν διάθεση να πάρουν κι ένα βιβλίο, κι ένα δίσκο.Τώρα όχι.

Το ενδιαφέρον σου για τα U.F.O που εξελίχθηκε τόσο που μπορούμε να σε αποκαλούμε… ουφολόγο περιωπής, πώς προέκυψε;
Είναι η απόδρασή μου από την ακανόνιστη κανονικότητά μας! Από μικρός ενδιαφερόμουν πολύ λόγω της αγάπης μου για την επιστημονική φαντασία και τα κόμικς! Όλα αυτά σαν να μου έλεγαν: ξέρεις κάτι, δεν είμαστε μόνο εμείς ! Πάντα έχω την επιθυμία όταν χαζεύω στον ουρανό να δω κάτι που να νομίσω ότι είναι ή όντως να είναι…! Όπως έλεγε και ο Fox Mulder στα X-Files: I WANT TO BELIEVE !

Στο ραδιόφωνο πότε ξεκίνησες εκπομπές;
Παλιότερα στον Rock Fm είχα κάποιες εκπομπές από το ’98 και μετά. Εκεί που έκανα εκπομπές για περίπου δύο σεζόν ήταν στον Εν Λευκώ, όταν διευθυντής του προγράμματος ήταν ο μακαρίτης Βαγγέλης Βέκιος. Τίτλος της εκπομπής ήταν «Τα Παιδιά Είναι Εντάξει. Κάθε Σάββατο 8 με 10 το βράδυ. Μ’ άρεσε πολύ το ραδιόφωνο και εξακολουθεί να μου αρέσει. Έκανα ραδιόφωνο γιατί μ’ αρέσει να παίζω μουσική σε άλλους. Μου έμεινε από τότε που κλασικά καλούσαμε φίλους στο σπίτι και βάζαμε δίσκους !

Τι γνώμη έχεις για τη θέση του προέδρου της ΕΡΤ, την οποία ανέλαβε ένας συνάδελφός σου, ο Διονύσης Τσακνής; Θα αποδεχόσουν μια τέτοια θέση;
Είμαι πολύ μονόχνοτος άνθρωπος σε σχέση με όλα αυτά, θέλω να ασχολούμαι μόνο με την μουσική. Δεν θα αναλάμβανα τέτοια ευθύνη. Με φρικάρει σαν προσωπικότητα να έχω θέση εξουσίας. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ελπίζω να είναι μια καλή επιλογή αυτή γιατί θεωρώ ότι είναι δίκαιος άνθρωπος ο Διονύσης.

Σε μια φάση συνεργάστηκες με τον Διονύση Σαββόπουλο, το 1989, στην αρχή μιας δύσκολης για εκείνον περίοδο. Πώς προέκυψε αυτό;
Δεν ήξερα έως τότε. Μας έφερε σ’ επαφή η Μαριαλένα Οικονομίδου, μια πολύ ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, με την οποία είχαμε κάνει μια συνεργασία ένα μήνα πριν στο Rodeo με το Νίκο Ζιώγαλα μαζί. Μου τηλεφώνησε λοιπόν η Μαριαλένα και με πληροφόρησε ότι ο Σαββόπουλος ψάχνει τραγουδιστή για τα φωνητικά. Τελικά συμμετείχα στην παράσταση «Με γεια το κούρεμα» για έξι μήνες, Γενάρη του ’89 έως το καλοκαίρι. Σπουδαία εμπειρία. Είχε και χορευτικά μέσα, ήταν μια μουσική παράσταση. Το χειμώνα παίζαμε στο Zoom στην Πλάκα. Είχε μαζί του την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον Διονύση.

Οι μεγάλοι ήρωες δεν μου αρέσουν, τους φοβάμαι. Εγώ το μικραίνω λίγο!

Γύρω από το τόπο γέννησής σου υπάρχει ένα μυστήριο! Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν…
Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Δούλευε στον Πειραιά και μέναμε στο Μαρούσι όταν εγώ γεννήθηκα. Στο δημοτολόγιο Αμαρουσίου είμαι γραμμένος. Γεννήθηκα σε κλινική στο Κουκάκι…Κουκακογεννημένος (γέλια). Μετά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής μου στο Μαρούσι, μετακομίσαμε στο Λυκαβηττό. Και τελευταία γειτονιά στην Αθήνα ήταν το Κουκάκι. Μετά φύγαμε Θεσσαλονίκη γιατί πήρε ο πατέρας μου μια καλή μετάθεση. Πιτσιρίκος εγώ τότε πέντε – έξι χρονών ! Μαγικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τα ωραιότερά μου χρόνια! Μέναμε στην παραλία κοντά, από την πλευρά της Βασιλίσσης Όλγας.

Το Κόκκινο Βαθύ, το σινγκλ του Best of, που παραπέμπει;
Στο πάθος! Αν του βάλουμε ένα χρώμα, το κόκκινο, αυτό το βαθύ μπορντό, είναι που του ταιριάζει ! Το τραγούδι μιλάει για μια παράνομη σχέση, ένα παράνομο πάθος.

Όταν έκανες το πρώτο σου βήμα στη δισκογραφία, το 1994, με το δίσκο «Αφορμές για Ανταρσία» ποιοι αποτελούσαν το μουσικό τοπίο;
Ήταν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά σχεδόν μαζί ξεκινήσαμε, προηγήθηκαν λίγο χρονικά με το δίσκο τους Ξεσσαλονίκη, τέλη 93 κι εγώ έκανα το δίσκο Φλεβάρη του ’94. Οι Ενδελέχεια, η Λευκή Συμφωνία λίγο πιο παλιά…. Είχε ξεκινήσει ο Μανώλης Φάμελλος με τους Ποδηλάτες στην πιο φολκ εκδοχή. Δεν μπορώ να με εντάξω τραγουδοποιητικά και συνθετικά στη δεκαετία του ’80. Στη φουρνιά του ’90 είμαι. Το Αφορμές για Ανταρσία ήταν ο πρώτος δίσκος του label Μικρός Ήρως που έφτιαξε ο Άγγελος Σφακιανάκης, πρώην μέλος της Οπισθοδρομικής Κομπανίας, που ήταν τότε παραγωγός στη Λύρα. Ο Νίκος Ζιώγαλας του μίλησε για μένα. Του πήγα τα demo κι έτσι κάναμε τον πρώτο δίσκο. Με μπάτζετ, υψηλή επιστασία, κανονικά δηλαδή. Έψαχνα να βρω όνομα τότε για την μπάντα μου και επηρεάστηκα από την ονομασία του label, μου άρεσε και με έκφραζε και έτσι το συγκρότημά μου βαπτίστηκε Μικροί Ήρωες.

Ποιοι είναι σήμερα οι μικροί ήρωες;
Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ! Σε όποια θέση της ζωής και να βρίσκονται. Οι άνθρωποι που κοιτάζουν καθαρά τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Αυτοί είναι οι Μικροί Ήρωες. Αυτοί που προσπαθούν να έχουν μια αυτογνωσία, όση επιτρέπεται στον άνθρωπο για τον λίγο χρόνο που έχει σ’αυτήν τη ζωή. Αυτοί είναι οι Μικροί Ήρωες. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να κάνουν πράγματα μέσα σε μια πολύ δύσκολη εποχή.

Γιατί τους ήρωες σου τους αποκαλείς μικρούς ήρωες και όχι μεγάλους;
Οι μεγάλοι ήρωες δεν μου αρέσουν, τους φοβάμαι. Εγώ το μικραίνω λίγο!. Άλλωστε όπως είπε ο Μπρεχτ: Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες.

Όταν κοιτάζεις τον Γιώργο Δημητριάδη πριν 20 χρόνια τι νομίζεις; Έχεις αλλάξει;
Ναι, πάρα πολύ ! Η πραγματικότητα αλλάζει. Όταν προσπαθείς να την κλείνεις σε κάποιες στενωπούς και τυφλοσούρτια ιστορικών αναγκαιοτητών, δεν πας πουθενά. Φτιάχνεις εφιάλτες. Η σιγουριά και η βεβαιότητα με φοβίζει. Ότι δηλαδή αυτό που πιστεύω, αυτό είναι… Εγώ απαντώ “Πριτς”!