Είδαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη στο Θέατρο Βράχων… να γλεντάει με φίλους

Όταν δυο συναυλίες σου στην σειρά κάνουν από καιρό sold out, όταν πάρα ταύτα, κόσμος στις εισόδους σπρώχνει και ζητάει απεγνωσμένα εισιτήριο, όταν 7000 από δαύτους – σύμφωνα με τα λεγόμενα – γεμίζει από όλες τις παρυφές το Θέατρο – και ενώ μια πιθανή βροχή ήταν ικανή να τα χαλάσει όλα -, όταν όλοι γνωρίζουν απ’ έξω στίχους όλων των τραγουδιών σου, όταν ηλικίες διαφορετικής γενιάς στέκονται για ένα τρίωρο όρθιοι συγκινημένοι, όταν έχεις για φίλους τόσους και τόσους μουσικούς και έρχονται και σε τιμούν την μέρα που κλείνεις τα είκοσι συναπτά έτη υπηρεσίας της τραγουδοποιίας, τότε σίγουρα νιώθεις αναγκαστικά ικανοποιημένος.

Και ο Μίλτος Πασχαλίδης τα κατάφερε όλα αυτά. Γλεντούσε και φαινόταν. Είχε διάθεση και ήταν πασιφανές.

Έβλεπα πρόσωπα να χαμογελούν, να δακρύζουν, έβλεπα πρόσωπα σκεπτόμενα. Έβλεπα ανθρώπους που δεν θέλανε να αποχωρήσουν. Που ζητούσαν το ένα μετά το άλλο τραγούδι. Και πάντα ο Μίλτος, πότε έφερνε τον έναν, πότε τον άλλον συνάδελφο του και μαζί δονούσαν για άλλο ένα βράδυ το Θέατρο Βράχων. Και μπορεί να πέρασαν από την σκηνή, αγαπημένοι μουσικοί της νέας γενιάς, αλλά πιο βαθιά έντονο ήταν όταν οι αναφορές στους Άλκη Αλκαίο, Δημήτρη Μητροπάνο και Μάνο Λοίζο, συντροφεύτηκαν από τον μεγάλο Νότη Μαυρουδή, σε μια μυσταγωγικής έντασης κιθαριστική απόδοση του «Πρωινού Τσιγάρου» και από τον μαέστρο Θάνο Μικρούτσικο, που με το ευδιάθετο και σεμνό παράλληλα ταμπεραμέντο του, κάλυψε με το πιάνο μια νύχτα γεμάτη χειροκροτήματα, νοσταλγίες και σκέψεις.

Ο Πασχαλίδης, όχι απλά δεν έκανε άλλη μια εμφάνιση, αλλά με ένα συμπαγή σύνολο μουσικών, σπουδαία ενορχήστρωση, βομβώδες ήχο και την πανταχού παρούσα Μιρέλα Πάχου – αυτή του «ΜΙ ΡΕ ΛΑ» – στο ακορντεόν, μπόρεσε να ζωντανέψει, όχι μονάχα τον μύθο του, που σιγοκαίει στα χνάρια των «έντεχνων» χρόνια τώρα, αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκουν το νόημα, στις απλές μα και μεστές μελωδίες του.

Φωτογραφίες: Χρήστος Σκυλλάκος