Είδαμε την παράσταση «Μετατόπιση προς το ερυθρό» στο Φεστιβάλ Αθηνών

Το Έργο
Στην αστρονομία η μετατόπιση προς το ερυθρό είναι η παρατηρούμενη αλλαγή στο χρώμα του εκπεμπόμενου φωτός από ένα αστέρι ή άλλο ουράνιο σώμα καθώς αυτό απομακρύνεται από τη γη. Με εφαλτήριο αυτόν τον ευφάνταστο τίτλο -κείμενο του Γιάννη Μαυριτσάκη– ο υποσχόμενος Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθέτησε πλαισιωμένος από έξοχους ηθοποιούς την ομώνυμη παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών 2014. Η παράσταση εντάχθηκε και στο φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ.

Έναρξη με στοιχεία θρίλερ: Μουσική φοβιστική, φιγούρες ασπροντυμένες -ζώα- και ένας θηριοδαμαστής -αστροναύτης- προσπαθεί να τις τιθασεύσει, μιλώντας για ένα καινούργιο εκθαμβωτικό και συνάμα καταστροφικό ον, τον άνθρωπο ίσως. Σκηνή δεύτερη: στο λευκοστρωμένο τραπέζι-ντιβάνι ενός ψυχολόγου: ο διάλογος ανάμεσα σε κείνον και τον ασθενή, μέσα από μια διαφαινόμενη αρχικά «ομαλή», μονότονη στατικότητα, οδηγεί σταδιακά στη φανέρωση των ψυχαναγκασμών και στο τέλος στην έκρηξη, ο γιατρός όμως είναι εκείνος που «τρελαίνει» τον ασθενή του. Σκηνή τρίτη η «καθάρια» λευκοντυμένη κοπέλα, μετά από ένα ταξίδι δυσνόητων συμβολισμών και ψυχωτικών καταστάσεων, καταλήγει στον λασπωμένο εμπρός της βούρκο. Σκηνή τέταρτη: Μια βασίλισσα – τροφός παγιδεύει το θύμα της με το πελώριο κατακόκκινο φόρεμά της εκπληρώνοντας έτσι τις φαντασιώσεις της.

Εξαιρετικές στο σύνολο τους ερμηνείες, δουλεμένες πολύ για να ανταποκριθούν στο δύσκολο θέαμα.

Οι Ερμηνείες
Εξαιρετικές στο σύνολο τους ερμηνείες, δουλεμένες πολύ για να ανταποκριθούν στο δύσκολο θέαμα. Αξιοπρόσεκτος ο μονόλογος – παραλήρημα της Αλεξίας Καλτσίκη. Η Αμαλία Μουτούση ως γυναίκα – αράχνη και Κίρκη συνάμα, ηδονίζεται με την παγίδευση του συντρόφου της προσφέροντας μια εντυπωσιακή -εμφανισιακά και ερμηνευτικά- παρουσία.

Το Σύνολο
Καταληκτικά, επρόκειτο για μια παράσταση με αρκετούς συμβολισμούς, δυσνόητους στο σύνολο τους, ασυνάρτητους, που περισσότερο κούρασαν παρά προβλημάτισαν. Το ενδιαφέρον σκηνικό και οι άρτιες ερμηνείες δεν μπόρεσαν από μόνα τους να στηρίξουν ένα αδύναμο κείμενο μάλλον αδύνατο για θεατρική αναπαράσταση. Η σκηνοθετική προσέγγιση θύμιζε δουλειές του Τερζόπουλου, ακόμη και του Παπαϊωάννου (τελευταία σκηνή – Μήδεια). Πάσχοντες άνθρωποι που επιδιώκουν να ξεφύγουν από το παρελθόν αλλά μάλλον καταλήγουν σε ένα ακόμη πιο πάσχον μέλλον, ενώπιον πασχόντων θεατών από το ασύνδετο -από ένα σημείο και πέρα μόνο φιλοσοφικό και ασαφές στο περιεχόμενο- πολύωρο θέαμα.

Φωτογραφίες: NDT- Thomas Daskalakis