Eίδαμε το έργο “Mies Julie” στο Φεστιβάλ Αθηνών

Μια παραλλαγή του έργου του Στρίντμπεργκ (1888) αποτελεί η πρόταση-έκπληξη του νοτιοαφρικάνικου Baxter Theatre. H Γιαέλ Φάρμπερ επιλέγει το παλιό έργο – σύμβολο για να ανασύρει μνήμες του σκληρού απαρτχάιντ. Η Τζούλια μετατράπηκε σε πλούσια λευκή Νοτιοαφρικανή, ο Ζαν γίνεται ο έγχρωμος υπηρέτης Τζον και η Κριστίν γίνεται από αρραβωνιαστικιά η μητέρα του Ζαν. Η ιστορία πέρα από ταξική αποκτά και φυλετική διάσταση.

Το έργο
Μια καλοκαιρινή βραδιά, στη γιορτή του ηλιοστασίου, ενώ ο αφέντης της οικίας λείπει σε ταξίδι, η κόρη του αφήνοντας τις όποιες αναστολές γιορτάζει μαζί με τους υπηρέτες. Εκεί έλκεται από έναν από αυτούς και παραμερίζοντας κάθε δισταγμό καταλήγει στην αγκαλιά του. Το ξύπνημα από το “όνειρο” είναι οδυνηρό και για τους δύο, ο έρωτας είναι αταίριαστος στην περίπτωσή τους, η συνύπαρξη αδύνατη, τα σχέδια διαφυγής μάταια, σταδιακά και μοιραία οδηγούν την Τζούλια στον θάνατο.

Παράσταση-Ερμηνείες
Όλα θυμίζουν παιχνίδι ενηλίκων. Οι αφρικάνικοι ήχοι – ζωντανή μουσική επένδυση-, οι εκκωφαντικοί θόρυβοι, άνθρωποι που στροβιλίζονται (σκηνές από τη γιορτή), δίνουν το σύνθημα της έναρξης. Τα διλήμματα ανάμεσα στα πρέπει και στα μη, η αντιπαράθεση για την κάθε μορφής εξουσία, η ένωση, η διεκδίκηση της συνέχειας, η υποχώρηση, η ήττα ως θάνατος συνθέτουν μια μεστή και ολοκληρωμένη παράσταση, ίσως την πιο καλή -σίγουρα πιο δυνατή- Δεσποινίδα Τζούλια που έχουμε δει. Επί σκηνής ο αλληλοσπαραγμός εξελίσσεται σταδιακά ανάμεσα στα δύο φύλα, στην ουσία όμως ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο Τζον από ταπεινός υπηρέτης στη ζωή γίνεται το κυρίαρχο αφεντικό τις στιγμές του ερωτικού συναισθήματος, για να υποχωρήσει στη συνέχεια στα μέτρα που του έχει ορίσει η κοινωνία. Η Τζούλια, σε έναν άλλο προσωπικό της αγώνα να ξεπεράσει τα δικά της όρια, από θύτης καταλήγει να γίνει θύμα του εαυτού της και των κοινωνικών συμβάσεων. Πολύ δυνατές οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών σε αυτόν τον υποφαινόμενο χορό θανάτου, κατάφεραν να πείσουν για τους αντίθετους ψυχισμούς που συγκρούονται. Αξιοπρόσεκτη και η ερμηνεία της γηραιάς μάνας-τροφού, στην οποία είναι υπόλογος ο γιος (η αρχική σκηνή του θρήνου της είναι μια από αυτές που μας έμεινε).

Το Σύνολο
Πρόκειται για μια αξιοπρόσεκτη Miss Julie, μια ιδιαίτερη και συνάμα ενδιαφέρουσα πρόταση από τον αφρικάνικο θίασο, από τα σπάνια θεάματα που έχουμε την ευκαιρία να δούμε. Η ξεκάθαρη δομή, η χωρίς υπερβολές σκηνοθεσία, ο λιτός και μετρημένος, χωρίς να χάνει κάτι από την λεπτότητα, χειρισμός του φυλετικού ρατσισμού δικαιώνουν την παράσταση, τις ξένες διθυραμβικές κριτικές και τα πολλά βραβεία της στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου (2012). Με το χέρι στην καρδιά, αξίζει!