Οι γνωστοί – άγνωστοι της Πειραιώς 260

Η αρετή του Ελληνικού Φεστιβάλ να μας γνωρίζει καλλιτέχνες και δημιουργικά ρεύματα από όλον τον κόσμο, τονώνεται αναπάντεχα αυτό το καλοκαίρι. Πέντε σχήματα και δημιουργοί με τα ονόματα και το έργο των οποίων είμαστε ελάχιστα ή καθόλου εξοικειωμένοι κι όμως πρωτοπόροι για την σκηνή των χωρών τους, αναζωογονούν τις λίστες των μετακλήσεων.

Δεσποινίς Τζούλια – Baxter Theater Center

Ένας ιστορικός θίασος από τη Νότια Αφρική, ενεργός ακόμα και στα πέτρινα χρόνια του Απαρτχάιντ και φυσικά πολέμιος των φυλετικών διακρίσεων που για δεκαετίες μάστιζαν την χώρα, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ανάγνωση του πάνω στο αριστούργημα του Αυγούστου Στριντμπεργκ δεν παγιώνεται μόνο γύρω από την ταξική διαφορά μα επεκτείνεται στην φυλετική, δικαιολογώντας την μακρόχρονη φιλοσοφία και τις ανησυχίες του ίδιου του θεάτρου. Με ένα μικτό σχήμα ηθοποιών, τη «λευκή» Μις Τζούλια, τον «έγχρωμο» υπηρέτη Τζον και κάτω από μια παγανιστική, τελετουργική ατμόσφαιρα, ζωντανεύει η αρχετυπική μάχη, ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα, στο θύτη και το θύμα, στην κοινωνία των ευγενών και των σκλάβων. Τολμηρή και τραχιά που κινείται στις ατμόσφαιρες του μεσοκαλόκαιρου. Σκηνοθετεί ο Yael Farber.
Πειραιώς 260, Κτήριο Η, 11-13 Ιουνίου

Σόνια – The New Riga Theatre, Άλβις Χερμάνις

Αν και σταρ της σκηνοθεσίας στην πατρίδα του, την Λετονία, όταν ο Αλβις Χερμάνις ερχόταν στην Αθήνα του 2011, προσκεκλημένος της Στέγης με την παράσταση «Sound of silence» λίγοι γνώριζαν ποιος είναι. Παρότι μάλιστα είχε προηγηθεί η συνεργασία του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μια πενταετία νωρίτερα. Αυτή φαίνεται να είναι η πλέον κρίσιμη επίσκεψη του σε ελληνικά εδάφη, καθώς ο Λετονός παρουσιάζει ένα έργο που τον καθόρισε τόσο δημιουργικά όσο και στη σχέση με το κοινό του. Βασισμένη σε διήγημα της Τατιάνα Τολσταϊα – της δισέγγονης του Λέοντος Τολστόϊ – η παράσταση γυρίζει το χρόνο στο Λένιγκραντ του ’40 για να παρακολουθήσει τη μοναχική ζωή μιας καλόκαρδης, μεσήλικης και ασχημούλας γυναίκας που δεν παύει να περιμένει τον πρίγκιπα της. Ο Χερμάνις αναθέτει τον ρόλο της Σόνια σε άνδρα ηθοποιό, υπερτονίζοντας το γκροτέσκο στοιχείο, σε μια παράσταση που συμπυκνώνει την οπτική και τις καταβολές του: Ακροβατεί ανάμεσα στο γερμανικό εξπρεσιονισμό και την ρωσική παράδοση του ρεαλισμού.
Πειραιώς 260, Κτήριο Η, 16-18 Ιουνίου

Straight White Men -Young Jean Lee’s Theater Company

Της έχουν αποδώσει τον τίτλο της «πλέον περιπετειώδους θεατρικής συγγραφέα της γενιάς της». Η πολυμήχανη Κορεάτισα Γιανγκ Ζαν Λι, μπορεί να χρειάζεται συστάσεις για το αθηναϊκό κοινό αλλά στη Νέα Υόρκη την αντιμετωπίζουν ήδη ως μια σταρ της θεατρικής σκηνής. Διεισδυτική και καυστική, δεν διστάζει να διατυπώνει την άποψη της για τις νεοφιλελεύθερες κοινωνικές αξίες που είθισται να προσβάλλουν τα ζητήματα ταυτότητας (εθνικής, σεξουαλικής, υπαρξιακής, κοινωνικής). Στο επίκεντρο του έργου της, που έλκει τον ψυχολογικό του πυρήνα από τον «Θανάτου του Εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ, μια οικογένεια αστών σμίγει με αφορμή την γιορτή των Χριστουγέννων. Τρία αδέλφια, λευκοί, ετεροφυλόφιλοι και άνω των 40 ετών (σύμφωνα με την Ζαν Λι το μοντέλο του ανθρώπου που έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο) αποδομούν τον μύθο της τάξης τους κατά την επίσκεψη τους στον μοναχικό πατέρα τους.
Πειραιώς 260, Κτήριο Η, 22-24 Ιουνίου

Schubladen – She She Pop

Τις πληγές της πρόσφατης ιστορίας της Γερμανίας αγγίζει μια γυναικεία κολεκτίβα των «She She Pop» με έδρα του Βερολίνο. Η Ανατολική και Δυτική Γερμανία, διχασμένη από το τείχος του Βερολίνου – που παρότι γκρεμίστηκε πριν από 25 χρόνια εξακολουθεί να συμβολίζει το κοινωνικοπολιτικό χάσμα στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου – εκπροσωπείται εδώ από έξι περφόρμερς. Έξι γυναίκες ανοίγουν τα συρτάρια τους (κυριολεκτικά αφού schubladen σημαίνει συρτάρι στα γερμανικά), ξεσκονίζουν τις μνήμες και τα αρχεία τους και ανταλλάσουν εμπειρίες και σκέψεις που βίωσαν κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού ∙ περνώντας από την προσωπική στην συλλογική μνήμη χωρίς στερεοτυπικές αντιλήψεις αλλά με λεπτό χιούμορ.
Πειραιώς 260, Κτήριο Δ, 11-12 Ιουλίου

Passim – Φρανσουά Τανγκύ, Théâtre du Radeau

Η μύηση στο θέατρο του Φρανσουά Τανγκύ είναι ίσως η δυσκολότερη αποστολή για τους θεατές που θέλουν να κάνουν τις συστάσεις με τους λιγότερο γνωστούς μετακληθέντες της διοργάνωσης. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οπότε και δραστηριοποιήθηκε ως επικεφαλής του θεάτρου «Χυτήριο», με έδρα το Λε Μαν, το γαλλικό θέατρο απέκτησε έναν από τους ιδιόρρυθμους δημιουργούς του – που πλέον διατηρεί ένα πολύ ισχυρό ρεύμα στην πατρίδα του. Οι παραστάσεις του, που δεν θυμίζουν σε τίποτα την δομή μιας τυπικής θεατρικής εργασίας, έχουν έντονη εικαστική ταυτότητα μα περισσότερο έλκουν την καταγωγή τους από το χώρο της ποίησης, του λυρισμού και του ονείρου. Έχοντας ως κλειδί της πρόσληψης των περφόρμανς του την φαντασία, ο Τανγκύ χρησιμοποιεί στο «Passim» ψηφίδες κλασικών έργων – από την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ, ως «τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ και τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, δάνεια από την αρχαία ελληνική γραμματεία με επίκεντρο το έργο του Ευριπίδη, μουσικά επενδυμένα με συνθέσεις των Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ, Σούμπερτ, Βέρντι.
Πειραιώς 260, Κτήριο Η, 16-18 Ιουλίου