Eίδαμε τις “Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας” στο Φεστιβάλ Αθηνών

Ο Τσέχωφ αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές στον λογοτεχνικό χώρο αλλά και σε εκείνον του θεάτρου, καθώς πολλά από τα έργα του αναπαραστάθηκαν στο σανίδι. Στα κείμενα του αποτυπώνεται κυρίως η διαρκής φθορά που προκύπτει από τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής. Οι ήρωες του, συνήθως εκπρόσωποι της υψηλής τάξης, «αναλώνουν» τη ζωή τους στην ασφυκτική ατμόσφαιρα της ρωσικής κοινωνίας.

To Έργο
Σε αυτήν του την παράσταση-πραγματεία (επανάληψη από το περσινό Φεστιβάλ) ο Γιάννης Μόσχος παρουσιάζει την αδυναμία των ανθρώπων, ηθελημένη ή μη, να συμβιβαστούν με έννοιες – πεπρωμένα που είναι ανώτερες από αυτούς. Mια τέτοια είναι ο θάνατος. Ο σκηνοθέτης με μια συρραφή διηγημάτων θέλησε να αναδείξει τον αέναο αγώνα των ανθρώπων να αλλάξουν τη ζωή τους, να της δώσουν νόημα με κάθε τρόπο, όποιο και αν είναι το αντίτιμο, που τις περισσότερες φορές έχει τη μορφή της ηθικής απώλειας.

H Παράσταση
Η παράσταση στο σύνολο της κρίνεται επιτυχημένη αφού κατάφερε στο έπακρο τον παραπάνω στόχο, χωρίς να ξεφύγει από αυτόν. Το ρίσκο του σκηνοθέτη για μικρά, διαφορετικού περιεχομένου κείμενα, είχε ως αποτέλεσμα την παρακολούθηση μιας ευφάνταστης δουλειάς που αν και δεν βασίστηκε σε ενιαίο κείμενο, είχε όμως μια εσωτερική δομή και ένα κοινό νόημα κάνοντας ταυτόχρονα την παράσταση «εύκολη» και ευχάριστη στην παρακολούθηση. Η διάρκεια της (80 λεπτά) ήταν όση έπρεπε, ώστε το δρώμενο να μην αρχίσει να εξελίσσεται σε μια επανάληψη άνευ ουσίας. Η εναλλαγή στους ρόλους, η μετάβαση από τη μια ιστορία στην άλλη γινόταν κάθε φορά με έναν πρωτότυπο αγώνα δρόμου, όπου στο τέλος (μπροστινό μέρος της σκηνής) τερμάτιζαν οι πρωταγωνιστές της νέας ιστορίας.

Μόνη ένσταση ίσως, ότι κάποιες από τις ιστορίες έπρεπε να έχουν δραματοποιηθεί περισσότερο ώστε να μην παραπέμπουν απλά σε μια χρωματισμένη αφήγηση (ενδεικτικά η τελευταία ιστορία).
Το σκηνικό ιδιαίτερο, μια πλατφόρμα με άμμο, υλικό που μεταβάλλεται εύκολα, ίσως όπως ευμετάβολη είναι η ζωή με τις καθημερινές περιπέτειες στην προσπάθεια να δικαιώσουμε την ύπαρξη μας μέσα σε αυτή.

Οι Ερμηνείες
Οι τέσσερις ερμηνευτές που σήκωσαν το βάρος του συνόλου των ηρώων ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Αν και ο καθένας τους εκπροσωπούσε μια διαφορετική θεατρική γενιά (οι πιο παλιοί Αλέξανδρος Μυλωνάς και Λυδία Φωτοπούλου, οι νεότεροι και ταλαντούχοι Εύη Σαουλίδου και Μιχάλης Οικονόμου), η ερμηνευτική τους παρουσία και το συνδυαστικό τους δέσιμο ήταν επιδέξια φροντισμένα προσφέροντας ένα έξοχο, άρτιο αποτέλεσμα.

Το Σύνολο
Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγωγές και του φετινού Φεστιβάλ που με την απλότητα, συγχρόνως όμως με την πρωτοτυπία και την φρεσκάδα της κέρδισε επάξια τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα του κοινού, ιδιαίτερα του πιο νεανικού. Χάρη εξάλλου στην περσινή καλή της φήμη δικαιολογημένα εξελίχθηκε σε ένα από τα πρώτα sold out και της φετινής περιόδου.