Jurassic World – Το Μέγεθος Μετράει;

Για να εξηγούμαστε, δεν αναφέρομαι σε αρχαίους Σουμέριους ή Ασσύριους, παρότι και αυτοί τοποθετούνται χρονικά στην προϊστορία. Μιλάω για τον κλασσικό άνθρωπο των σπηλαίων, αυτόν που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τυλιγμένο με ένα τομάρι ζώου να κραδαίνει ένα ρόπαλο. Αυτός λοιπόν ο “Μακρινός Πατέρας” ίσως τελικά να μη μοιάζει με το ρωμαλέο πρότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι λέοντες της πλειστόκαινου αποδεικνύονται μάλλον γατάκια… Με άλλα λόγια, ο μάτσο αγριάνθρωπος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μεζεδάκι για τα σαγόνια ενός χαριτωμένου μαχαιρόδοντα.

Ευτυχώς για μας και δυστυχώς για τον μαχαιρόδοντα (και τα υπόλοιπα ζώα όπως αποδείχθηκε), η φύση φρόντισε να μας δώσει όσο μυαλό χρειαζόταν προκειμένου να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αν και, βλέποντας την πορεία του ανθρώπινου γένους, θεωρώ ότι η φύση έχει σκυλομετανιώσει για αυτήν την ατυχή (τουλάχιστον) επιλογή της.

Όπως και να έχει, το παιχνίδι της επιβίωσης είναι εξαιρετικά εθιστικό για να μην εξιτάρει κάποια προικισμένα άτομα να παίξουν έστω και μέσω ενός alter ego. Χαρακτηριστικό παράδειγμα περιπετειώδους φύσης του καναπέ και παράλληλα αγαπημένου παραμυθά (ή μήπως προφήτη?) υπήρξε αναμφισβήτητα ο Ιούλιος Βερν με πιθανότατη μετεμψύχωση του τον Στήβεν Σπίλμπεργκ. Ο Αμερικανοεβραίος σκηνοθέτης αποτελεί ορόσημο για τον κινηματογράφο γιατί μαζί με τον Τζορτζ Λούκας κατόρθωσε, εκεί στα μέσα των 70s, να απενοχοποιήσει όλες εκείνες τις κινηματογραφικές κατηγορίες που μέχρι τότε ήταν καταδικασμένες να θεωρούνται B-Movies εξορισμένες σε δευτερότριτα κυκλώματα διανομής. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η δικαίωση για δημιουργούς σαν τον Ρότζερ Κόρμαν που μέχρι τότε έβλεπαν τα οράματα τους να ασφυκτιούν μέσα σε περιορισμένα budgets και σε περικοπές των παραγωγών.

Εν μέσω της πιο δημιουργικής δεκαετίας so far, ο Σπίλμπεργκ, με “Τα σαγόνια του καρχαρία” προσέφερε, για πρώτη φορά, απενοχοποιϊμένο fun προς όλους εκείνους που διψούσαν για κάτι διαφορετικό από αυτό που σήμερα ονομάζουμε κλασσικό Χόλιγουντ, αντιμετωπίζοντας το σινεμά όπως ακριβώς είχε οριστεί εν τη γενέσει του: σαν μια αλληλουχία εικόνων προκειμένου να ειπωθεί μία ιστορία. Όσο απλό και συνηθισμένο κι αν ακούγεται τόσο σύνθετο και ριζοσπαστικό μπορεί να αποδειχθεί εάν αναληφθεί από τον σωστό άνθρωπο. Από την αρχή της καριέρας του, ο Σπίλμπεργκ φάνηκε ότι διέθετε μια μοναδική ικανότητα στο storytelling, ικανότητα που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν του σε όλα τα φιλμ στα οποία συμμετείχε είτε ως σκηνοθέτης είτε ακόμα ως παραγωγός. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που ταινίες σαν τις “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου”, τον “Εξωγήινο” ή ακόμα ακόμα και τα “Γκούνις” στα οποία είχε την παραγωγή δε θα ήταν το ίδιο συναρπαστικές χωρίς την ματιά του διοπτροφόρου δημιουργού.

Στα χρόνια της εφηβικής ορμής του ο Σπίλμπεργκ αντιμετώπιζε όποιο σενάριο έπεφτε στα χέρια του με μια φρεσκάδα κι έναν ενθουσιασμό που εύκολα θα χαρακτηριζόταν παιδικός. Αναμενόμενα σχεδόν θα έφτανε η στιγμή που θα ζητούσε την ενήλικη αναγνώριση. Η αρχή θα γίνει με το Πορφυρό Χρώμα, εξαιρετικό αλλά αδικημένο στα βραβεία (για ταινία που υπερασπίζεται δικαιώματα αφροαμερικανών γυναικών στον Αμερικανικό νότο πάλι καλά να λέει που πήρε και τις υποψηφιότητες) ενώ η πλήρης δικαίωση θα έρθει λίγα χρόνια μετά με την Λίστα του Σίντλερ. Το φιλμ θα αποτελέσει τεράστια εισπρακτική και (κυρίως) καλλιτεχνική επιτυχία δίνοντας την ευκαιρία στον μέχρι τότε μικρό Στήβεν την πολυπόθητη ” δημιουργική ενηλικίωση”.

Εδώ που τα λέμε πάντως, ταινία που αναφέρεται στο ολοκαύτωμα θα έδινε Όσκαρ ακόμα και στον Όμηρο Ευστρατιάδη (no hard feelings Homer) πόσο μάλλον σε έναν σκηνοθέτη επιπέδου Σπίλμπεργκ. Την ίδια χρονιά όμως βγήκε στις αίθουσες μία ακόμα ταινία του που μας θύμισε για άλλη μία φορά τον ενήλικο πιτσιρικά που όλοι αγαπήσαμε. Το Jurassic Park ήταν μια ταινία γεμάτη περιπέτεια, καταιγιστική δράση, ανατροπές και εκπλήξεις, αυτό δηλαδή που ο ταλαίπωρος θεατής περίμενε από μια κανονική “Σπιλμπεργκική” ταινία. Γιατί, κακά τα ψέματα, τον σκηνοθέτη αυτό δεν τον αγαπήσαμε ούτε για το “Terminal” ούτε για το “Μόναχο”. Τον αγαπήσαμε γιατί μας έδωσε τον Indiana Jones και μας κάνει να αισθανόμαστε δεκάχρονα όσες φορές δούμε τον E.T. να πετάει με το ποδήλατο του ‘Ελλιοτ και της παρέας του.

22 χρόνια και 2 συνέχειες μετά, η μία εκ των οποίων υπογράφτηκε επίσης σκηνοθετικά από τον Σπίλμπεργκ, το κοινό των Multiplex είναι πλέον έτοιμο να υποδεχτεί ένα new age Jurassic Park, ονόματι “Jurassic World”, όχι (ευτυχώς) ως ένα ακόμα franchise reboot, αλλά ως ουσιαστικά μια συνέχεια της πρώτης εκείνης απόπειρας. Πλέον βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά μιας και η αναβίωση των δεινοσαύρων δεν στηρίζεται στο μεράκι του Stan Winston και των συνεργατών του αλλά στην απόλυτη ψηφιακή τεχνολογία που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο επιληπτικό πριν ο Λούκυ Λουκ προλάβει να τραβήξει πιστόλι…

Για την ιστορία, το πρώτο εκείνο θεματικό πάρκο δεινοσαύρων που εμπνεύστηκε ο μπάρμπα – Τζον Χάμμοντ πριν από καμιά 20ετία, όχι απλά λειτουργεί κανονικά πλέον αλλά βρίσκεται και σε κρίση, μιας και οι επισκέψεις τουριστών έχουν λιγοστέψει και τα έσοδα πάνε κάπως σαν τα δημόσια οικονομικά μιας μακρινής χώρας που λέγεται Ελλάδα… Η λύση που βρίσκεται για την τόνωση του ενδιαφέροντος δεν είναι άλλη από μία νέα “ατραξιόν”, ήτοι ένα νέο είδος δεινοσαύρου, τον “Indominus Rex” οποίος είναι κάτι σαν updated T-Rex, ένας T-Rex 2.0, σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο διανοητικό!

Δε χρειάζεται φυσικά να πούμε τι πρόκειται να επακολουθήσει: κυνηγητά, αίμα, αγωνία και φυσικά γιγάντια ερπετά σε 3D απεικόνιση, όλα σε ένα χορταστικό δίωρο υπερθέαμα που κατορθώνει να χωρέσει και μερικούς χαρακτήρες, έτσι για να μη γίνει και τελείως ντοκιμαντέρ το πράγμα. Ας μη γελιόμαστε όμως. Το “Jurassic World” δεν μπήκε στην γραμμή παραγωγής των Χολιγουντιανών majors για να αποτελέσει δράμα χαρακτήρων ή πραγματεία για την ανθρώπινη ύβρη απέναντι στην φύση και στην εξέλιξη των ειδών. Είναι ξεκάθαρα (άλλη) μία ταινία που θέλει να μας δείξει πόσο αληθοφανή μπορεί να αποδειχθούν τα ψηφιακά εφέ. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό τόσο περισσότερο θα το διασκεδάσουμε.

Ο Σπίλμπεργκ πάντως είναι ακόμα εδώ. Περισσότερο διακοσμητικά θα έλεγε κανείς, μιας και βρίσκεται ασφαλής στον ρόλο του executive producer, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι η παρουσία του, σαν άλλος Ελ Σιντ, δίνει άλλον αέρα στην ταινία. Το βλέπεις στον τρόπο που σκηνοθετεί ο (σχεδόν) πρωτάρης Colin Trevorrow, το καταλαβαίνεις από την χημεία των δύο πρωταγωνιστών, τον ανερχόμενο (αλλά ξενέρωτο) Chris Pratt και την σταθερή αξία Bryce Dallas Howard, και εν γένει, το νιώθεις στην αύρα που αποπνέει όλο το φιλμ. Και καταλήγεις, ότι εάν το “φιλαράκι μας” ο Στήβι δεν ήταν παρών θα ήταν σαν να βλέπαμε το National Geographic Channel σε 3D…