Θεατής: “Straight White Men” στο Φεστιβάλ Αθηνών

Στην παράσταση με τον παραπλανητικό τίτλο, η Κορεάτισσα συγγραφέας και σκηνοθέτιδα, καταπιάνεται με μια ιδιότυπη ρατσιστική συμπεριφορά από λευκούς προς έναν άλλο λευκό που δεν είναι πετυχημένος, όπου η επιτυχία είναι συνώνυμο του πλούτου και της κοινωνικής καταξίωσης. Ο λευκός, οικονομικά ανεξάρτητος, ετεροφυλόφιλος άντρας αποτελεί το πρότυπο των δυτικών κοινωνιών σε ένα επίπλαστο προοδευτικό περιβάλλον. Ό,τι παρεκκλίνει από τον κανόνα αυτό είναι προβληματικό.

Το Έργο
Παραμονές Χριστουγέννων ο Έντ και οι τρεις ενήλικοι γιοι του συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν μαζί. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Ο πατήρ φαμίλιας φέρνει τα δώρα όπως παλιά, τα παιδία παίζει, ώσπου το κλάμα του μεγάλου γιου ταράζει τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Από εκεί και πέρα ξεκινά ένας παράξενος και μακρύς αγώνας αποκρυπτογράφησης του θλιμμένου γιου, εντοπισμού και αιτιολόγησης του προβλήματός του. Όλοι μοιάζουν να έχουν έτοιμη τη “θεραπεία” και περιμένουν το σύνθημα για να γίνουν σωτήρες με τα δικά τους μέσα. Καμιά θέση για αληθινή αυτοκριτική δεν υπάρχει, η εσωτερική αναζήτηση αλλά και η όποια αδυναμία είναι έξω από το κλίμα της επίπλαστης επιτυχίας.

Παράσταση-Ερμηνείες
Το έργο αν και φαινομενικά ήρεμο είναι άκρως τολμηρό αφού σατιρίζει τα δυτικά πρότυπα σε συνδυασμό με τα αισθήματα θλίψης και συμπόνοιας. Στην αναζήτηση του ιδανικού, του κοινωνικά καταξιωμένου, οι ήρωες κάπου χάνουν την προσωπική τους ελευθερία, όντας και οι ίδιοι μέρη ενός συστήματος στο οποίο οι ανθρώπινες αξίες έχουν χαθεί. Στο πατρικό σπίτι, έστω και για λίγο μοιάζουν να βρίσκουν μια χαμένη πλευρά του εαυτού τους, όποια και αν είναι αυτή, σίγουρα πιο αθώα. Η εικόνα των τεσσάρων στον καναπέ βαθιά τρυφερή και συγκινητική. Καμιά στιγμή δεν αισθανθήκαμε ότι βρισκόμαστε σε θέατρο αλλά κάπου εκεί σε μια γωνιά μέσα στο μεγάλο σαλόνι και εμείς με τους 4 ηθοποιούς, που με τις γεμάτες ερμηνείες τους όριζαν τα δικά τους σταθμά και μέτρα στην ευτυχία. Οι διάλογοι, οι κινήσεις, οι εικόνες όλες έμοιαζαν τόσο αυθεντικές, αν και σχεδόν νατουραλιστικές, μας παρασύρουν στο σταδιακό παιχνίδι ενδοσκόπησης. Οι ερμηνείες φυσικότατες, η διαχείρισή τους ακέραιη χωρίς το παραμικρό δείγμα στυλιζαρίσματος.

Σύνολο
Αν και φαντάζει μια απλοϊκή δουλειά, εντούτοις απέχει πολύ από αυτό. Η εσωτερική δύναμη που αναδύει είναι αυτή που την πάει μπροστά κάνοντας μας να αναρωτηθούμε μέσα από έναν απλούστατο, σχεδόν συμβατικό, αλλά σίγουρα επιτυχή τρόπο για τα πρότυπα, την (χαμένη) ταυτότητα και τις φαινομενικές προσδοκίες-αυταπάτες. Στα μεγάλα + του φετινού Φεστιβάλ με το σπαθί της.