Είδαμε την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ολοζώντανη στο φεστιβάλ των Βράχων

Το έχουμε πει. Στο φεστιβάλ στην σκιά των Βράχων, όπως ονομάζεται, κανείς δεν μένει στην σκιά. Οι πιο γνωστοί και αγαπημένοι μουσικοί και τραγουδοποιοί της γενιάς μας, που έχουν καλουπώσει ένα μίγμα ποιότητας σε σύνθεση με μια εξωτερικότητα που το κοινό μοιάζει να έχει μεγάλη ανάγκη, είναι ολοφώτιστοι και το κοινό τους ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο. Τα πρόσωπα του λάμπουν και εκείνου ευτυχία, αν όχι ευδαιμονία. Ίσως είναι οι καιροί οι ταραγμένοι και η μουσική μπορεί να παίξει ένα λυτρωτικό ρόλο, όχι απόλυτα ως έτσι, μα σίγουρα, ο κόσμος σχεδόν με πάθος, εκτονώνει συναισθήματα και την όποια οργή. 

Κάπως έτσι πιάνει το νήμα η Ελεωνόρα, που πήρε την σειρά της να ανέβει, στο μόνιμα στημένο stage του Βύρωνα. Και ξορκίζει ως γυναίκα δυναμική, την μελαγχολία, την πλήξη των καιρών, συγκρούοντας τα με τις νότες που δύσκολα χάνουν σε τέτοιες συγκρούσεις. Και έτσι τα πυροτεχνήματα – σαν μια μεγάλη καθολική γιορτή, μα είναι καθολική μια συναυλία; – και η ακριβέστατη σκηνική παρουσία, ο ήχος και οι ενορχηστρώσεις ολοκλήρωσαν την νυχτερινή καλοκαιρία. Και αυτό το πανηγύρι, που μάζεψε κυρίως νέες ηλικίες -ως αρκετά νέες – να χαρούν, να τσιρίξουν, να αποδιώξουν το όποιο βάρος νιώθουν πάνω τους, φανατικά σχεδόν προσκολλούν το αυτί τους και την ευχαρίστηση τους στη σίγουρα και άνευ αμφιβολίας σπουδαιότατη και εκφραστική φωνή της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Και η ίδια το χαίρεται, το χαίρεται πραγματικά, αφού μοιάζει να νιώθει «περήφανη» που οι εμφανίσεις της προσελκύουν όλο και περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Είναι δύσκολο να κουβαλάς ένα όνομα και η Ελεωνόρα το κουβαλά, αλλά γρήγορα – και με υπομονή υποθέτω,- κατάφερε να βάλει μια υπογραφή αυθύπαρκτη στα μουσικά πράγματα.

Και ενώ οι επιτυχίες δίνει θέση η μία στην άλλη, οι διασκευές στην Αλεξίου και στα ρεμπέτικα, και οι «μαγκιόρικες» δηλώσεις για την δυσκολία «να κουβαλά μια βαλίτσα» μοιάζουν ειλικρινέστατες, το σίγουρο είναι πως το πικ της βραδιάς, να μιλήσει για τον ρόλο της στο θέατρο ως Edith Piaf πέρυσι, δεν αποτέλεσε μια υπεροπτική δήλωση μα μια εξομολόγηση των εμπειριών της. Πάντως σίγουρα στα χνάρια αυτών των ήχων εκ Γαλλίας, καλείτε και προχωρεί. Δεν θα έλεγα ως Edith, κατ΄εικόνα, μα σίγουρα την μοιάζει και έχει την εκφραστικότητα για να εκτελεί τον ρόλο και σίγουρα, επιτυχημένα.

Η Ελεωνόρα ήταν ολοζώντανη χθες και για αυτό σίγουρα δεν εξηγείτε λόγω της ηχητικής απόδοσης, αλλά το επιβεβαιώνουν το βλέμμα και ο ιδρώτας. Το πάθος διακρίνεται στο σώμα και έτσι η συναυλία κάλυψε τις όποιες ανησυχίες και προσδοκίες.

Υ.Γ. Η νυχτερινή μου διαδρομή τελείωσε με μια στάση στη Ακαδημία Πλάτωνος όπου γιορτάζανε το αποκορύφωμα του καλοκαιριού και τον Αι Γιάννη τον Κλήδονα και τις φωτιές του. Δεν γνωρίζω αν με ακολουθούσε κάποιος. Θα κέρδιζε.