Το Τέταρτο Κουδούνι: Το χαμένο στοίχημα της Επιδαύρου
Έγραφα για το Φεστιβάλ Αθηνών στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 11 Ιουνίου. Πως πιστεύω ότι διατηρεί ακόμα τη δυναμική του, παρά τα προβλήματα. Φίλη μού επεσήμανε πως υπάρχει και Φεστιβάλ Επιδαύρου… Δεν το ξέχασα. Άφησα να το σχολιάσω χώρια.
Και καθώς αύριο κάνουν πρεμιέρα -για δες καιρό που διάλεξαν…- τα 61α Επιδαύρια με τις «Τρωάδες» του Σωτήρη Χατζάκη και του Εθνικού, το σχόλιο σήμερα είναι, ίσως, και πιο επίκαιρο.
Η κατάσταση στην Επίδαυρο, δυστυχώς, μοιάζει μη αναστρέψιμη. Ο Γιώργος Λούκος, ο πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ, ξεκίνησε προ δεκαετίας με δηλώσεις περί αναμόρφωσης του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Και στη συνέχεια, πολύ σωστά, διέκοψε τις επί «τριακονταετία» -ή δεν ξέρω πόσο- επιδαυριακές «αποκλειστικότητες» κάποιων αφυδατωμένων θεατρικών σχημάτων και κατακαθισμένων σκηνοθετών -και δέχτηκε γι αυτό σειρά σφοδρών επιθέσεων, επιστολών και διαμαρτυριών-, πολύ σωστά ανέκοψε την ανοδική πορεία κάποιων παραγωγών που το μόνο που σκέφτονταν ήταν τι προμόσιον θα κάνουν μέσω Επιδαύρου για να προωθήσουν την περιοδεία των παραστάσεών τους που ακολουθούσε -κι έτυχε γι αυτό σειράς υπονομεύσεων-, πολύ σωστά περιόρισε τον αριθμό των παραστάσεων -πόσες ενδιαφέρουσες φεστιβαλικές παραστάσεις μπορούσε να δώσει κάθε καλοκαίρι το ελληνικό θέατρο;- και περιόρισε τη διάρκειά του -κι είχε γι αυτό σειρά επιθέσεων και διαμαρτυριών απ’ τους ντόπιους ξενοδόχους και ταβερνιάρηδες (οι οποίοι εν Ελλάδι θεωρούνται lobby αποφασιστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του προφίλ ενός φεστιβάλ!) με το απολύτως φεστιβαλικής πειστικότητας και επιπέδου επιχείρημα ότι χάνουν πελατεία,…-, πολύ σωστά κάλεσε νεότερους να σκηνοθετήσουν, πολύ σωστά άνοιξε το Φεστιβάλ σε ξένους θιάσους. Αλλά…
Διαβάστε περισσότερα στο Tέταρτο Κουδούνι