Συνοψίζοντας 84 ημέρες…
Μια μπομπονιέρα με μια πλαστική, μπλε άγκυρα. Από τα βαφτίσια του Ανδρέα, τον Ιούνιο. Πρωί Σαββάτου με βροχή και χαλάζι, κάπου στην ορεινή αρκαδία. Μα χαλάζι τον Ιούνιο;
Δύο κίτρινα φύλλα. “Δώρο” του Παναγιώτη. Είναι μόλις 2 χρόνων. Πόσο ζουν τα κομμένα κίτρινα φύλλα;
Το Καλαμίτσι της Λευκάδας. Τρία αγκάθια αχινού και δύο σακατεμένα γόνατα. Μεγαλώνω κι ακόμη σημαδεύω τα γόνατά μου. Φεύγουν ποτέ τα σημάδια;
Το λευκό νερό στην παραλία της Σάντοβας. “Είναι σαν γιαούρτι η θάλασσα”. Πώς ακούγεται μια τέτοια παρομοίωση;
Είμαι ερωτευμένη. Ισχύει κάτι τέτοιο στο περιθώριο τόσων εκτεθειμένων ημερών;
Η μάσκα με την οποία σώσαμε ένα μικρό χταποδάκι. Ζει αυτό το χταπόδι τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε;
Τα κάστανα με το αγκαθωτό κέλυφος, στο Μικρό Χωριό. Είναι σαν πράσινοι αχινοί. Να τα φοβηθώ;
Δεν οδηγώ και αυτό το καλοκαίρι. Είναι μεγάλη επιπολαιότητα, έτσι;
Οι τελευταίες φωτογραφίες είναι σκέτη μαυρίλα. Όχι για το καλοκαίρι που τελειώνει πάντως. Για πιο συγκεκριμένα πράγματα. Συμφωνείς;
Αυτός ο Ιρλανδός θα μπορούσε να είναι ο Δημήτρης. Το Καράουντουχιλ το ανεβαίνεις με ποδήλατο, αγοράκι μου;
Στεναχωριέμαι που όλα θα ξεχαστούν σε λίγες μέρες. Όχι με τον συνήθη τρόπο όμως. Ξέρεις…”όλα τα πήρε το καλοκαίρι” και τα λοιπά.
Δεν έχω επίλογο. Έχω μόνο μια οξυμένη περιέργεια για όσα δεν έγιναν.
Και είναι η πρώτη φορά που δεν φταίω εγώ γι’ αυτό.
#Αύγουστε_καλέ_μου_μήνα_μη_δίνεις_σημασία
