Ταξίδι στην Αλαμπάμα
Διασκευή ενός αυτοβιογραφικού μπεστ σέλερ του Bill Bryson που περιγράφει πως αντιδρά ένας άντρας όταν βρίσκεται ενώπιον του τρόμου της συνταξιοδότητησης…
Ο συγγραφέας Μπιλ Μπράισον (Robert Redford) βγαίνει στη σύνταξη αλλά αντί να «αράξει» και να απολαύσει την ήρεμη, χωρίς προβλήματα καθημερινότητα του, επιχειρεί μια τελευταία «απόδραση» που θα δοκιμάσει τα όρια του. Παρά τις αντιρρήσεις της γυναίκας του (Emma Thompson), θα ρισκάρει να διαβεί ένα μονοπάτι μήκους 2.200 μιλίων στα Απαλάχια Όρη, μία από τις πιο άγριες και παρθένες ομορφιές της Β. Αμερικής, μαζί με τον παλιό φίλο του Κατζ (Nick Nolte).
Οδοιπορικό κρίσης μέσης ηλικίας, υπαρξιακό δράμα με κωμικές ανάσες ή ένα ιδιόρρυθμο road movie με όχημα τα ταλαιπωρημένα κορμιά δύο βετεράνων ηθοποιών; Όπως κι αν το διαβάσεις, θα πέσεις μέσα. Γιατί η γλυκιά, ανθρώπινη αλλά και περιορισμένης γοητείας δημιουργία του Ken Kwapis («Απλώς δεν σε γουστάρει», «Άδεια γάμου») έχει κάποιο στοιχειώδες νόημα γύρω από την μεγάλη περιπέτεια της ζωής αλλά και πολλά προβλήματα στο να διατηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή σε υψηλό επίπεδο.
Σε απλά ελληνικά αυτό μεταφράζεται ως κουραστικό και βαρετό, καθώς υπάρχουν κοιλιές στο σενάριο, αίσθηση επανάληψης σε μερικές σκηνές ή αδυναμίας κορύφωσης εκεί όπου η ιστορία πάει να πει κάτι ουσιαστικό. Το πιο μεγάλο ατού της είναι η αντιπαράθεση των δύο αντίθετων χαρακτήρων (οι δυο σταρ παίζουν με την εμπειρία τους κυρίως) και το κίνητρο του καθενός στο να τολμήσει μια τέτοια εξωφρενική απόδραση. Ο Μπιλ είχε πάντα την ήσυχη, ταχτοποιημένη, χωρίς ρίσκα ζωή ενώ αντίθετα ο πιο ριψοκίνδυνος Κατζ πέρασε όλη του τη ζωή με στόχο να ξεγελά τους πάντες με τη γοητεία του, ενώ επιπλέον χρησιμοποιεί την περιπέτεια αυτή για να μην πληρώσει τα αμέτρητα χρέη του. Αν και με πολύ διαφορετική άποψη γύρω από την έννοια «περιπέτεια», η σύγκλιση των αντιθέσεων που πρεσβεύουν είναι ότι πιο κοντά στην ιδεατή φιλοσοφία ζωής. Αν και υπήρχαν στιγμές που λυπόμασταν τους δύο γέροντες να τραβούν τα πάνδεινα στα εντυπωσιακά Απαλάχια, το θέαμα που απλώνεται σε κάποιες σκηνές κυριολεκτικά κόβει την ανάσα.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης