Ένας κόσμος από χρώμα, σκιές και φως. Κι ένας κόσμος από μυς, τεστοστερόνη και ιδρώτα, στο μπάσκετ. Μοιάζουν μακριά, αλλά όχι και τόσο. Όσο ο ζωγράφος και το μοντέλο. Είμαι μυς, τεστοστερόνη και ιδρώτας και θέλω να ζωγραφίζω χρώματα, σκιές και φως. Όχι πολλά, αλλά ξεχωριστά. Το ξέρετε ότι ο Ζωρζ Σερά χρησιμοποιούσε μόνο έξι χρώματα; Εγώ δεν το ‘ξερα, ήταν μια κοπέλα που ερχόταν στο γήπεδο, αυτή μου το ‘πε. Έψαχνε για μοντέλα, λέει, ναι, καλά! Δεν ξέρω, αλλά αυτή μ’ άρεσε να την ακούω, η μοναδική που μ’ άρεσε ν’ ακούω, ήταν αλλιώτικη. Της άρεσε πολύ αυτός ο Σερά. Καμία γραμμή, λέει, μόνο μικρές – μικρές κουκίδες η μια πολύ κοντά στην άλλη και τα έξη χρώματα γινόντουσαν δέκα έξη, είκοσι έξη, εκατόν έξη! Ένας κόσμος με χρώμα, σκιές και φως, ο κόσμος μου μέσα σ’ έναν πίνακα, ο κόσμος μου που φτιάχνει για μένα ο Άγγελος κάθε φορά που με στήνει ακίνητο με τις ώρες. Μ’ αρέσει αυτός ο κόσμος. Μ’ αρέσει να ζω μέσα του, πάντα ωραίος, πάντα δυνατός στους μυς, στη τεστοστερόνη και στον ιδρώτα μέσα σε χρώμα, σκιές και φως! Μόνο που καμιά φορά… πάντα θέλω να δω τον Άγγελο εκεί μέσα κι εγώ απ’ έξω. Κουκίδα – κουκίδα – κουκίδα! Χρώμα – χρώμα – χρώμα! Σκιά – σκιά – σκιά! Φως – φως – φως! Εγώ έξω κι αυτός μέσα, ακούνητος! Χρώμα, σκιά και φως! Ακούνητος!
