Πεινασμένες Καρδιές
Διπλό βραβείο ερμηνείας στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας για μια ταινία που ξεκινάει ως αισθηματική κομεντί και καταλήσει σε ψυχολογικό θρίλερ.
Ο αμερικανός Τζουντ και η ιταλίδα Μίνα συναντώνται τυχαία στη Νέα Υόρκη για να βιώσουν μία ξεχωριστή ερωτική ιστορία, που κορυφώνεται με την απρόοπτη εγκυμοσύνη της Μίνα και τον γάμο τους. Στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης η Μίνα αναπτύσσει μια έντονη μητρική αγάπη για το «ξεχωριστό» παιδί της που γίνεται εμμονή και την οδηγεί σε ακραία συμπεριφορά. Ειδικά μετά τη γέννηση του παιδιού, η Μίνα θεωρεί ότι πρέπει να σεβαστεί τη φύση και να το προστατεύει από τις «μολύνσεις» του έξω κόσμου και της δυτικής ιατρικής…
Έχοντας δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη ο ιταλός Saverio Costanzo επιβεβαιώνει πλήρως το νόημα της ρήσης, καθώς αδυνατεί να τα κουβαλήσει στα καρέ του χωρίς τον κίνδυνο της ζημιάς. Επιχειρώντας να συνδυάσει σε ένα λειτουργικό μείγμα, το ανάλαφρο love story και το κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης από τη Ρώμη πετυχαίνει να δώσει μεν μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες των τελευταίων ετών αλλά από την άλλη αδυνατεί να προσδώσει στην προβληματική του βάθος και ουσία.
Στο αγγλόφωνο δράμα του τα δάκρυα που κυλούν δεν είναι απόρροια μιας φαινομενικά ανίκητης κατάστασης όπου η τυφλή μοίρα πλήττει ανεπανόρθωτα ευτυχία των 2 νέων αλλά ούτε και η υπαρξιακή αγωνία ενός Πολάνσκι που έχτισε μαεστρικά την προβληματική του σε συνθήκες γνήσιου αστικού τρόμου (πχ. στον «Ένοικο» ή το «Μωρό της Ρόζμαρι»).
Είναι το επιστέγμα μιας εύθραυστης ψυχολογίας και αδυναμίας λειτουργίας της ορθολογικής σκέψης, όταν οι συνθήκες απαιτούν ωριμότητα και «καθαρή» ματιά. Οι «Πεινασμένες καρδιές» εν τέλει συγκινούν και προβληματίζουν χάρη και στις υπέροχες ερμηνείες των Adam Driver, Alba Rohrwatcher (αμφότεροι βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ της Βενετίας) αλλά στο τελικό απολογισμό μοιάζει περισσότερο με ένα δοκίμιο για την επισφαλή ευτυχία, όπου εκείνη εντελώς βλακωδώς χάνεται λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας κι όχι επειδή κάποιος αποφάσισε να παίξει ζάρια με την ανθρώπινη τύχη.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης