Το Τέταρτο Κουδούνι: 2015 Στέγη – φρέαρ αρτεσιανό ή Έρχεται ο εγγονός του Ες να μιλήσει κατά του νεοναζισμού!
Ήμουν κι εγώ εκεί με την παρέα μου. Στην παρουσίαση του φετινού -είναι η πέμπτη της χρονιά- προγράμματος της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Απ’ τον Χρήστο Καρρά, την Αφροδίτη Παναγιωτάκου και την Κάτια Αρφαρά που ’χουν κάνει πάλι παπάδες.
Μακράς διάρκειας παρουσίαση -μα είναι τόσες οι εκδηλώσεις, πάνω από 100!- που την ελάφρυνε, όμως, ο τρόπος που την έκαναν: η σύμπνοιά τους, το χιούμορ τους, η ετοιμότητά τους, τα βίντεο, τα υπέροχα έντυπα -έξοχη και ουσιαστικά πρωτότυπη η δουλειά του Θάνου Σαμαρά- που είχαμε στα χέρια μας και, βέβαια, οι συνεχείς εκπλήξεις- έρχεται έως και ο ακτιβιστής Ράινερ Ες, εγγονός του Ρούντολφ του Άουσβιτς, να μιλήσει -συγκλονιστικό!- εναντίον της ανόδου του νεοναζισμού, στο πλαίσιο των παραστάσεων των «Ρίμινι Πρότοκολ» πάνω στο πόνημα του Χίτλερ «Ο αγών μου» που θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Απριλίου.
Καθόμασταν, μετά, έξω απ’ την «Στέγη» με μια φίλη και λέγαμε πως μέσα σ’ αυτή τη μαύρη τρύπα όπου ’χει βουλιάξει ο πολιτισμός μας, με τα κρατικά Θέατρα να προσπαθούν να επιζήσουν, με το Ελληνικό Φεστιβάλ άγρια στριμωγμένο, με μουσεία κλειστά ή να υπολειτουργούν, με το Μέγαρο Μουσικής επί ξυρού ακμής, με τις ατομικές προσπάθειες απεγνωσμένα ν’ αγωνίζονται να στηριχτούν μόνες τους με τρικ, με τα θεατρικά μεγαθήρια να επιβάλουν τους όρους τους, με τη μιζέρια να προσπαθεί να γίνει άποψη, με τους ηθοποιούς να χάνουν και τα τελευταία μετερίζια τους -ακούω για τα συμβόλαια στο Εθνικό και παθαίνω κατάθλιψη…-, η Στέγη είναι πια η τελευταία ελπίδα μας: να δούμε, ν’ ακούσουμε εγχώριο και εισαγόμενο θέατρο και μουσική και εικαστικά, παράλληλα προς ένα ευρύτατο -πιο ευρύ δε γίνεται- πλέγμα άλλων δραστηριοτήτων, εκπαιδευτικών κυρίως, παράλληλα προς μια ευφυέστατη, φιλική προς τους μη έχοντες τιμολογιακή πολιτική, παράλληλα προς το αγκάλιασμα ευπαθών ομάδων, παράλληλα προς μια ενεργή προώθηση του ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό, ανακαλύπτοντας το καινούργιο χωρίς εκπτώσεις.
Θα ’ναι όλα επιτυχημένα; Θα μας αρέσουν όλα; Και βέβαια δεν είναι δυνατόν. Το ότι όμως η προσπάθεια συνεχίζεται χωρίς συμβιβασμούς, κάθε χρόνο, μέσα από ένα αρτεσιανό φρέαρ ιδεών, τιμά τη Στέγη που και πάλι αποδεικνύει ότι ξέρει να ξοδεύει τα λεφτά της. Και είναι πια η μόνη που μπορεί να το κάνει. Μακάρι η σιγουριά της στις δυνατότητες που έχει ποτέ να μη γίνει έπαρση.
Διαβάστε περισσότερα στο Τέταρτο Κουδούνι
