Οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε το χειμώνα στις αίθουσες!

Dheepan, του Jacques Audiard *

Ο φετινός Χρυσός φοίνικας των Καννών έρχεται, όπως άλλωστε ήταν λογικό και αναγκαίο, στις αίθουσες και η ιστορία ενός αγωνιστή Ταμίλ που ζητά πολιτικό άσυλο στην Γαλλία, γίνεται μια σπουδή πάνω στην μετανάστευση, την πολιτική και την ανθρωπιά. Η κριτική την αγάπησε και εγώ περιμένω, έχοντας στο μυαλό την αριστουργηματική προηγούμενη ταινία του «Σώμα με σώμα» που με είχε αισθητικά συγκλονίσει, να εισέλθω εκ νέου στο ανθρωπιστικό σινεμά του Γάλλου δημιουργού.

Love, του Gaspar Noe *


Sex, sex και πάλι SEX! Και όμως ο κύριος Noe – του «Μη αναστρέψιμος»- αποφεύγει την ιδιότητα του πορνογραφήματος – που όλοι θέλουν να του προσδώσουν – με έντεχνο τρόπο, παραδίδοντας μας ένα ζωντανό, λαμπερό, γλυκό μελόδραμα για την χαρά του έρωτα και της σεξουαλικής πράξης, με ανθρωπιά, χιούμορ, ύφος, εικαστικότητα, κινηματογραφική άποψη και οξυδέρκεια και κανένα μα κανένα ταμπού! Όλα μπρος στην οθόνη μας uncensored ουρλιάζοντας υπόκωφα «Βγείτε στους δρόμους, ερωτευτείτε, κάντε έρωτα, ξανακάντε έρωτα, μελαγχολήστε, αγαπήστε, κάντε άλλη μια φορά έρωτα και πάλι από την αρχή». The End!

Life, του Anton Corbijn *

Όπως είχα γράψει από το Φεστιβάλ Βερολίνου, με τούτη την πανέμορφη ταινία «[…]με γλυκιά, γρήγορη ρεαλιστική οπτική, jazz ρυθμό και εσάνς του 50’, όλα βαίνουν όπως ακριβώς μας αρέσει στον κινηματογράφο. Μια επιστροφή σε εποχές που αγαπάμε δίχως να έχουμε ζήσει. Freewheeling, counter culture εποχές, νέοι που βγαίνουν από τα όρια των πουριτανικών αξιών της μεσοαστικής οικογένειας των ΗΠΑ, ζωή μυθοποιημένη. Αποτύπωση μιας στάσης ζωής, που δεν παύει να δίνει μια γλυκάδα, έστω μυθοπλαστική, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.» Αυτή είναι μια πλευρά της βιογραφίας του James Dean και του σπουδαίου φωτογράφου Dennis Stock, μπρος μας στο κινηματογραφικό πανί, από έναν ανεξάρτητο φωτογράφο και κινηματογραφιστή.

The Assassin, του Hsiao-hsien Hou *

Όταν οι 7 από τις 10 πρώτες του ταινίες παίρνουν τα κεντρικά βραβεία – αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας – στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου και όταν έχει βαπτισθεί από την παγκόσμια κριτική ως ένας από τους τρεις σκηνοθέτες πιο κρίσιμους για το μέλλον του κινηματογράφου, τότε κάτι συμβαίνει με την πάρτη του, και το κοινό του εθνικού μα και οικουμενικού σινεμά συνάμα, έχει την υποχρέωση να εισέλθει στον κόσμο του. Ο Κινέζος δημιουργός που δημιουργεί στην Ταιβάν, στην τελευταία του ταινία – που βραβεύτηκε – και αυτή, στο Φεστιβάλ Καννών για την σκηνοθεσία του – κάνει αυτό που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί. Αφήγηση συμβολική και ολοκληρωμένη μέσω της εικόνας. Ξεχάστε πολλούς διαλόγους, ξεχάστε περιττή δράση, ξεχάστε εντυπωσιασμούς, μα μην ξεχάσετε την αισθητική συγκίνηση. Γιατί αυτό το μινιμαλιστικό γράφημα κινηματογραφικής τελειότητας και ομορφιάς, εικαστικής δύναμης και αφηγηματικής πειθαρχίας, θα «εκτελέσει» ό,τι έχουμε συμβατικά δεδομένο στο μυαλό μας. Το Assassin, ακούγεται πως θα είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Youth, του Paolo Sorrentino *

Πολλά ακούγονται από την διεθνή κριτική. Πολλοί την μίσησαν, πολλούς τους άφησε παγερά αδιάφορους και άλλοι την λάτρεψαν. Σίγουρα πάντως, όταν μιλάμε για art σινεμά, η κριτική είναι καλοδεχούμενη ακόμα και βάναυση. Μετά την «Τέλεια Ομορφιά», ο Ιταλός κληρονόμος του Fellini και της σκωπτικής διάθεσης απεικόνισης των μεσοαστικών αξιών – όπου μέρος τους είναι και ο ίδιος – και με ονόματα μεγαθήρια στους ρόλους (Michael Caine, Harvey Keitel) επιστρέφει με μια αφοπλιστική ανάλυση της εσωτερικών ανθρώπινων φιλοδοξιών οπότε και σίγουρα θα βρεθούμε εκεί για να μπούμε στο ξεπεσμένο σύμπαν του. Ο σημαντικότερος νέος Ιταλός δημιουργός έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας.

Black mass, του Scott Cooper *

Στην τρίτη του ταινία, ο νεαρός Scott Cooper, συνεχίζει την καταβύθιση σε μια αληθινή τσακισμένη σε μόνιμη και αργή σήψη Αμερική. Μετά το «Crazy Heart» και το «Out of the furnace», που εξέπληξε με την ώριμη, πεζή ως πρόζα, λιτή μα και ανεξάρτητη κινηματογραφία του, βρίσκει τον Johnny Depp, του αλλάζει την μούρη, τον κάνει μαφιόζο με τα όλα του, του χαρίζει ίσως την καλύτερη ερμηνεία του, μελετώντας μια πραγματική ιστορία των ΗΠΑ, που αποτελεί και την βάση της ανάπτυξης της. Έγκλημα και κράτος, μια συμμαχία και υπό την πένα του Cooper, σίγουρα θα δούμε κάτι που αφηγηματικά θα μας κρατήσει σε εγρήγορση και θα μας χαρίσει αισθητική ικανοποίηση.

Knight of Cups, του Terrence Malick

«Τι κάνει πάλι (μετά το “Tree of Life” και το “To the wonder”) ο ευαίσθητος τσαμπουκάς και εικονοκλάστης Malick; Ταινία με την σφιχτή έννοια ή αφαιρετικό avant garde ποιητικό εικονογράφημα;» αναρωτήθηκα πέρσι που είδα την ταινία στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Και απάντησα. «Ταινία – μουσική συμφωνία. Ταινία – ποίημα. […] ζωή, σχήματα, φιγούρες, σώματα, ομορφιά, έρωτας. Κινηματογράφηση της φαντασίωσης, του οράματος, η ζωή – σκόνη που αιωρείται. Σύλληψη του χωροχρόνου, του απεριόριστου, κινηματογράφος – εικονική αφήγηση, ψευδή πραγματοποίηση του άπειρου. Μη-αφήγηση. Μη-κινηματογράφηση.». Είχα πάθει, λοιπόν, από ό,τι φαίνεται… κινηματογραφικό σοκ.

Carol, του Todd Haynes

Ο καλλιτέχνης τούτος που έκανε ίσως (κρατώ μια πισινή) την πιο σωστά μελετημένη, φορμαλιστικά πειραματική και αποστασιοποιημένη και ουσιωδώς σπουδαία βιογραφική ταινία στην ιστορία, το «I’ m not there» για τον Bob Dylan, όπου με ακρίβεια δημιουργεί ολοκληρωμένους χαρακτήρες, όπου χειρίζεται τον χωροχρόνο με μαεστρία και ολοκληρώνει μια αφήγηση εκεί που δεν το περιμένεις, επανέρχεται με μια «queer» όπως λένε, αποφεύγοντας τον ναρκισσισμό και τον εκθειασμό, ταινία με την Cate Blanchett και την Rooney Mara σε μια σχέση ερωτικότατη – δημιούργημα της σκέψης της Patricia Highsmith – όπου τα χειροκροτήματα από την διεθνή κριτική την δίνανε το ατού για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα. Θα την δούμε, σίγουρα.

The Hateful Eight, του Quentin Tarantino

Θριαμβολογία; Σίγουρα θα βρείτε παντού. Και μόνο που το έργο του κυρίου Quentin που για αυτόν ο κινηματογράφος είναι σινεφιλική ενασχόληση, αποτελεί και θα αποτελεί πάντα γεγονός στον σύγχρονο κινηματογράφο, και μόνο ότι κατάφερε να μπάσει στο εμπόριο των box office την αισθητική του προσωπικού και ανεξάρτητου – και όχι το ανάποδο – σινεμά, τελικώς δίχως να μας ενδιαφέρει τι θα δούμε, σίγουρα γνωρίζουμε τι να περιμένουμε. Σεναριακή πλοκή βουτηγμένη στην εξυπνάδα, σκηνοθετικό ύφος αξεπέραστο, soundtrack που ακούμε και ξανακούμε σε επανάληψη, «μισητό» cast που επανέρχεται σε όλες του τις δημιουργίες. Κάπως έτσι περιμένουμε το western του αιώνα. Θριαμβολογία, λοιπόν και από πλευρά μου.

The Revenant, του Alejandro González Iñárritu

Αγαπημένος στην Ελλάδα, αγαπημένος στο εξωτερικό. Πέντε ταινίες και όλες τους σπουδαίες. «Χαμένες αγάπες», «21 γραμμάρια», «Βαβέλ», «Biutiful» και το οσκαρικό μονοπλάνο «Birdman» μας απασχόλησαν πολύ μετά την προβολή τους. Ο μεξικάνος δημιουργός σαρώνει στα βραβεία, σαρώνει και στην ουσία. Και η νέα του ταινία με τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας όπως στο «Birdman», τον πολύ – πλέον – Leonardo Di Caprio και τον Tom Hardy στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, προετοιμαζόμαστε για ένα εικαστικό αριστούργημα σκληρής και βίαιης ομορφιάς, μελετώντας το ζήτημα της εκδίκησης σε western (κι αυτός) καδράρισμα.

Outsiders της λίστας και τα μικρά τους γιατί… Λέτε να μας απασχολήσουν; Ελπίζω πως ναι!

Το «Star Wars, Episode 7»

A long time in a galaxy far, far away ταξιδέψαμε όλοι μας μια φορά στην ζωή μας και έκτοτε προσμένουμε να το ξανακάνουμε. Δεν είναι σειρά ταινιών αλλά ένας ολόκληρος μύθος, πράγμα που μόνο το σινεμά καταφέρνει να υλοποιεί.

Το «The Martian», γιατί Ridley Scott και επιστημονική φαντασία είναι δυο έννοιες ταυτόσημες ή μάλλον ήταν. «Alien» και το «Blade Runner». Μέσα στις λίστες των καλύτερων ταινιών. Μα αυτές οι εποχές έχουν περάσει προ πολλού και έτσι περιμένω σκεπτικός, πριν πω κάτι παραπάνω.

Το «Lobster», γιατί θέλοντας και μη, αγαπώντας ή μη, ο Έλληνας σκηνοθέτης, ιδρυτής του νέου “weird” κύματος του ελληνικού κινηματογράφου, ο Λάνθιμος, μετά την βράβευση του στη Κάννες, έρχεται στα πάτρια εδάφη, να μας δείξει αν μπορεί – και το ελπίζουμε – να μας μιλήσει στο νου και το συναίσθημα.

To «Son of Saul», γιατί το Άουσβιτς και το φρικιαστικό έργο των Ναζί μπορεί να το έχουμε δει ξανά και ξανά στο σινεμά, αλλά για να μην αποτελέσει για τις μελλοντικές γενιές ένα ιστορικό τερτίπι, ξεχείλωμα ή μελόδραμα, έχουμε ανάγκη και τον ανατολικοευρωπαικό κινηματογράφο, μιας και θα δούμε ένα ανασκάλεμα βαθύτερης κινηματογραφικής ουσίας και δοκιμιακής μελέτης, που δεν χαρίζεται στην λήθη.

Το «Elser, 13 Minutes», γιατί ο σκηνοθέτης του «Πειράματος» και της «Πτώσης», επανέρχεται στον τρόμο και την αθλιότητα του 3ου Ράιχ και των ανθρώπων που αντιστέκονται, πλέκοντας ένα ανθρωπιστικό πολιτικό θρίλερ γεμάτο σασπένς, χωρίς όμως τις αναγκαίες εικαστικές και αφηγηματικές προσθήκες που θα το μετέτρεπαν σε σινεματική ωρολογιακή βόμβα.

Το «Bridge of spies», γιατί απλά είναι Steven Spielberg, αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό εν έτη 2015. Προσθέτοντας τον Tom Hanks στο πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Ethan Coen στο σενάριο, ίσως αυτό το μίγμα κάτι καταφέρει, έχοντας της αμφιβολίες μου λόγω και…poster.

Το «Trumbo», γιατί ένας φόρος τιμής στο μεγαλύτερο σεναριογράφο του Hollywood, στον συγγραφέα του «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» και στον Νο 1 δημόσιο κίνδυνο επί εποχής Μακάρθι – πρώτος στη Μαύρη Λίστα -, Ντάλτον Τράμπο, που κέρδιζε τα χρυσά Όσκαρ του ενώ δούλευε με ψευδώνυμο, ήταν καιρός να γίνει από την τέχνη που υπηρέτησε κρυφά ή φανερά αλλά με ευσυνειδησία, πραγματικότητα. Και στον ρόλο του Trumbo, ο Bryan Cranston του «Breaking Bad».

Το «El Club», γιατί ο Πάμπλο Λαραίν εκ Χιλής, παραλαμβάνει τα σκήπτρα από τον δάσκαλο Μπουνιουέλ και συνεχίζει το πολιτικό του σινεμά μετά το βραβευμένο «No», με μια επίθεση στην καθολική εκκλησία (και κάθε εκκλησία) και ξαναβραβεύεται στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

To «Crimson Peak», γιατί Guillermo del Toro και τρόμος είναι μια σχέση που μάθαμε να αναγνωρίζουμε. Αν και στις δουλειές του, μετά από
το «Λαβύρινθο του Πάνα», εισχώρησε στην εμπορικότητα.

Το «Macbeth», γιατί Σαίξπηρ και καταχνιά είναι κάτι που ο κινηματογράφος μπορεί να μας μεταφέρει σε άλλα επίπεδα, αρκεί το προσωπικό ύφος να εισέλθει στην ουσία της σκέψης του απόλυτου δραματουργού της ιστορίας.

Το «Rock the Casbah», γιατί Bill «Fuckin’» Murray. Τελεία και παύλα…

Το «Spectre», γιατί απλά είναι ο νέος 007 και θέλοντας και μη, για χάρη του όλοι έχουμε ζητήσει “Martini shaken, not stirred”, κρυφοκοιτάξαμε τα gadget του ή/και τις γυναίκες του και ελπίζω να μην πέσαμε θύματα της αφελής προπαγάνδας του.

Το «The 33», γιατί αποτελεί λατινοαμερικάνικη παραγωγή πάνω στο δράμα και την αξιοπρέπεια των εργατών μεταλλωρύχων της Χιλής το 2010 που μείνανε κάτω από την γη για 2 μήνες, συγκλόνισε την οικουμένη και γιατί η αλληλεγγύη είναι στον ανθρώπινο αίμα.

*Οι ταινίες με αστερίσκο προβλήθηκαν στις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, πριν την κανονική διανομή τους στις αίθουσες.