Η Αντριάνα πασχίζει όλη της τη ζωή να μην πικράνει τους άλλους και κυρίως να κρύψει την πληγή που της δημιούργησε η αδελφική σχέση, καταδικάζοντάς τη σε ισόβια μοναξιά. Πίσω από τη στιβαρή της προσωπικότητα κρύβεται ένα δράμα, το δράμα της ίδιας της ζωής της που ξεδιπλώνεται μέσα από καθημερινές άλλοτε κωμικές άλλοτε τραγικές καταστάσεις, οικογενειακούς διαπληκτισμούς και προβλήματα που λύνονται μέσα από ατέλειωτους καβγάδες και έντονες συζητήσεις, απόλυτο χαρακτηριστικό μιας τυπικής, ακόμη και στις μέρες μας ελληνικής οικογένειας. Η Αντριάνα μέσα από ακόμη μια οικογενειακή κρίση που, όπως πάντα ο ρόλος της είναι να λύσει, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τη χαμένη της ζωή, χαμένη μέσα στα θέλω και τις επιταγές των άλλων. Μέσα από διαδοχικά τηλεφωνήματα ξετυλίγεται όλο το νήμα της ζωής της και στο τέλος έρχεται η λύτρωση, που συνοδεύεται από μια αναπάντεχη αποκάλυψη.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα της παράστασης Θανάση Παπαγωργίου:
«Η “Αντριάνα” γεννήθηκε παρατηρώντας τη χαμένη ζωή τόσων και τόσων γυναικών που χαραμίστηκαν υποδουλωμένες κάτω από την «ανωτερότητα» είτε της άλλης τους αδελφής, είτε από την «ιδιαίτερη αγάπη» που τους προσφέρθηκε – εντελώς ιδιοτελώς – από τη μαμά τους. Η ελληνική οικογένεια βρίθει τέτοιων περιπτώσεων και η ελληνική κοινωνία έχει χτιστεί πάνω σε τέτοιους οικογενειακούς καταναγκασμούς ατόμων που αδυνατούν να δουν καθαρά και να αντισταθούν «πριν να είναι αργά». Η τωρινή τους κατάσταση, όπως αυτή της Αντριάνας, είναι πλέον μη αναστρέψιμη και η γνώση αυτή κάνει αυτά τα άτομα ακόμα πιο παθητικά και αδρανή, πιστεύοντας ότι γι’ αυτά, μόνο αυτή η ζωή τους άξιζε. Ο κύκλος της ενεργούς ζωής τους κράτησε πολύ λίγο, όσο τους επέτρεψε ο περίγυρος να νιώθουν άτομα με υπόσταση, με δικαιώματα και με μια αξία».
O σκηνοθέτης Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης για την παράσταση «Αντριάνα»:
Η «Αντριάνα» του Θανάση Παπαγεωργίου με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Η «Αντριάνα» είναι πλέον αγαπημένη μου ηρωίδα. Πρόσωπο πονεμένο, προδομένο, θυμωμένο, ενοχλημένο αλλά ταυτόχρονα ηρωικό, δυνατό, αγαπητό και, κυρίως, ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο, ένα πρόσωπο δικό μας. Μια γυναίκα που βρίσκεται στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στον περίγυρό μας. Στην γειτονιά μας. Δίπλα μας. Αυτή είναι η παράσταση της Αντριάνας για μένα.
