Η Αθηνά Μαξίμου και η Φωτεινή Μπαξεβάνη στην κάμερα του Monopoli.gr

Αλήθεια πόσο συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Φωτεινή Μπαξεβάνη: Προσωπικά δεν μου έχει συμβεί ποτέ να παίξω ένα ρόλο που να έχει γραφτεί για μένα.

Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας «δανείστηκε» κομμάτια του χαρακτήρα σας;
Αθηνά Μαξίμου: Σίγουρα! Αυτό που εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρον διαβάζοντας το κείμενο, ήταν ότι πολλές φορές αναρωτήθηκα «α! κάπως έτσι με βλέπει;». Και αυτό είναι πολύ γοητευτικό και μαγικό ταυτόχρονα, το πώς δηλαδή αυτό που είμαι, το οποίο είναι χιλιάδες πράγματα μαζί, καθρεφτίζεται στο μυαλό ενός καλού φίλου και συνεργάτη ο οποίος με ξέρει τόσα χρόνια.
Φ.Μ.: Υποθέτω πως έγραφε με βάση αυτό που φαντάζεται για την κάθε μια μας, αυτό που έχει εισπράξει, που έχει νιώσει στα τόσα χρόνια που μας ξέρει. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα έργο για την Αθηνά και τη Φωτεινή. Προσωπικά εάν μου έλεγαν ότι θα είμαι εγώ ακριβώς, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να παίξω το ρόλο, δεν νομίζω ότι γίνεται να παίξεις τον εαυτό σου.
Α.Μ.: Εμένα πάντως με ιντρίγκαρε, να υποστηρίξω αυτό το «καθρέφτισμα» του χαρακτήρα μου στο ρόλο. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την δική μου πραγματικότητα, αλλά έχει να κάνει με το πώς ο Γιάννης ενδεχομένως με κοιτάζει.

Πως θα το χαρακτηρίζατε το έργο;
Α.Μ.: Είναι μια τρυφερή μαύρη κωμωδία

Σε τι αναφέρεται ο τίτλος «Η εποχή του κυνηγιού»;
Φ.Μ: Θα σας πω λίγα λόγια για την υπόθεση και από εκεί θα καταλάβετε. H Πόπη, που ερμηνεύω εγώ, μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, όταν της πήραν το σπίτι από χρέη που είχε σε δάνεια, κάρτες κ.τλ, αποφασίζει να κλειστεί στο σπίτι της, να μην ξαναμιλήσει σε άνθρωπο. Δέκα μήνες μετά, ψάχνοντας πώς να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ, να ξαναδημιουργήσει την εικόνα της και να ξαναβγεί προς τα έξω, δημιουργεί μια φανταστική φίλη, μια φωνή, η οποία είναι η Πηνελόπη Δ’! Φυσικά δεν είναι η ίδια η Πηνελόπη Δ’, αλλά μια κατασκευή του μυαλού της Πόπης.
Α.Μ.: Στην ουσία δεν υποδύομαι την Πηνελόπη Δ’, απλά φέρω την εικόνα που έχει η Πόπη για μια γυναίκα σαν την Πηνελόπη Δέλτα. Αυτή η φωνή προσπαθεί να της εκμαιεύσει σιγά σιγά, πράγματα που είναι πιο βαθιά στο κουτί του ασυνειδήτου ή πράγματα που δεν θέλει να ομολογήσει, αλήθειες που δεν θέλει να δει. Ουσιαστικά τη βοηθάει να ξαναγράψει την ιστορία της, να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις της, τα όνειρα της, τις αναμνήσεις της, το ποια είναι τελικά. Και βέβαια μέσα απ’ όλο αυτό πλάθεται μια πολύ τρυφερή σχέση, που κάποιες φορές είναι πολύ σκληρή.

Πόσο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα είναι το έργο;
Α.Μ.: Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι το περνάμε αυτό, δηλαδή ότι ένα κομμάτι του εαυτού μας λέει: «α! θα κάνω αυτό» και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας έρχεται να αντιδράσει σε αυτή την απόφαση και να πει: «όχι, μη το κάνεις καλύτερα! Ή κάνε το έτσι». Όλοι νομίζω ότι έχουμε μέσα μας αυτό τον διχασμό. Αυτό είναι επί της ουσίας «Η εποχή του κυνηγιού», είναι δηλαδή μια εποχή όπου το θήραμα είναι ο ίδιος ο εαυτός σου, που τον κυνηγάς συνεχώς για να δεις τα μυστικά του, τις ασυνείδητες σκέψεις του, τις αλήθειες που έχει κουκουλώσει γιατί πονάνε…
Φ.Μ: Πόσο μάλλον, βέβαια μετά από ένα τέτοιο γεγονός που ανατρέπει ολόκληρη τη ζωή, μια προσωπική κατάρρευση, υπαρξιακή, οικονομική… Πόσοι άνθρωποι δεν είναι σε αυτή την κατάσταση στην εποχή μας;

Είναι η μοναξιά το κεντρικό θέμα του έργου;
Α.Μ: Το έργο μιλάει και για την μοναξιά, αλλά η μοναξιά από μόνη της ως έννοια είναι κάτι αρνητικό, γιατί συνήθως δεν την επιλέγουμε. Η μοναχικότητα από την άλλη είναι κάτι που επιλέγεις για να συγκεντρώσεις τα κομμάτια σου, μια διαδικασία που πολλές φορές χρειάζεσαι για να πας παρακάτω, για να πας προς το φως. Αυτή η διαδρομή στο δικό μας έργο γίνεται και με πάρα πολύ χιούμορ και με αστείες ατάκες.
Φ.Μ: Νομίζω ότι η μοναξιά είναι λίγο παρεξηγημένη λέξη. Θεωρώ ότι για να μπει κάποιος στη διαδικασία να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη και να προχωρήσει στη ζωή του απαιτεί μεγάλη γενναιότητα.

Σε ένα σημείο στο έργο η ηρωίδα αποφασίζει να γίνει αόρατη! Έχετε νιώσει ποτέ αυτή την επιθυμία;
Α.Μ: Προσωπικά το έχω αισθανθεί πολλές φορές. Είναι άλλωστε μια παιδική φαντασίωση!

Όπως επίσης το να δημιουργείς φανταστικούς φίλους όπως η Πόπη…
Α.Μ: Μιλώντας για την ηρωίδα, νομίζω ότι όλο αυτό δημιουργείται από την άρνησή της να ενηλικιωθεί, να έρθει αντιμέτωπη με τις ευθύνες που έχει μια πραγματικότητα. Πιστεύω ότι όλο αυτό το έργο «Η εποχή του κυνηγιού» είναι μια πορεία του προσώπου αυτού προς την ενηλικίωση.
Φ.Μ: Ναι, δεν είναι τυχαίο ότι ο λόγος για τον οποίο κατέληξε σε όλη αυτή την κατάσταση, ήταν μια αφελής διαχείριση της ζωής, όπως πολλοί Έλληνες κάναμε και βάζω και τους εαυτούς μας μέσα. Θεωρώ ότι όλοι πέσαμε λίγο πολύ σε αυτή την παιδική αφέλεια που με ευκολία καταναλώναμε αυτά που μας προσέφεραν, λεφτά, κάρτες, δάνεια κλπ τα οποία δεν ήταν πραγματικά, δεν ήταν δικά μας και τελικά δεν τα είχαμε και ανάγκη.
Α.Μ.: και ούτε μας έκαναν πιο ευτυχισμένους
Φ.Μ: Ακριβώς… Πιστεύω ότι είναι καλό που αρχίζουμε πια και επαναπροσδιορίζουμε όλο αυτό που ζούμε, που εκτιμούμε πράγματα, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τα αντικείμενα, με την κατανάλωση, αλλά επιστρέφοντας σε κάποιες πολύ ουσιαστικές αξίες, γυρνάμε λίγο πάλι προς τον άνθρωπο.

Σε κάποιο σημείο λέει ότι οι ιστορίες που της μαθαίνει η Πηνελόπη Δ’ απαλύνουν τον πόνο της, την κατάθλιψη της. Οι ιστορίες και το θέατρο, έχουν αυτή την ευεργετική ιδιότητα;
Φ.Μ: Βέβαια, το θέατρο σε βοηθά να δεις κομμάτια του εαυτού σου έξω από σένα και αυτό είναι πολύ λυτρωτικό. Και είναι και ένα πολύ δυνατό ξόρκι της μοναξιάς και της πραγματικότητας επίσης. Βλέπεις κάτι στο θέατρο, ταυτίζεσαι με αυτό και ξαφνικά νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου, δεν είσαι τρελός, κάποιος άλλος έχει γράψει αυτό που έχεις σκεφτεί. Είναι γιατροσόφι, βάλσαμο ακόμη και για τα πιο κρυφά πράγματα που μπορεί ο καθένας να νιώθει ή να σκέφτεται.
Α.Μ: Έρχεται στο νου μου μία ατάκα από το έργο που λέει: «Κάθε ιστορία είναι μια φιλότιμη προσπάθεια, να φανταστούμε το εαυτό μας αλλιώς» και αυτό έχει να κάνει και με το θέατρο και με την τέχνη και με όλα στη ζωή μας.