Φυσαλίδα…
Η Χριστίνα αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι 21 χρόνων. Πριν έξι χρόνια, στα 15 της, ίσως να πέρασε από τον νου της η κακή σκέψη ότι η τελεία μπαίνει άγαρμπα δίπλα σ’ αυτό το εφηβικό 15. Εκεί, στην ακινησία του μαγνητικού τομογράφου. Στα σκοτάδια των γιατρών. Στο παράθυρο του μικρού δωμάτιου, που έδειχνε συνεχώς τον ίδιο ορίζοντα.
Η Χριστίνα είναι το πιο θαρραλέο κορίτσι ή παιδί ή άνθρωπος ή πλάσμα του κόσμου. Ένα πρωί, ξύπνησε χωρίς να αισθάνεται τα πόδια, τα χέρια και το δέρμα της κοιλιάς της. Ξαφνικά. Την ημέρα που θα έγραφαν διαγώνισμα τριμήνου στη φυσική. Η Χριστίνα εκείνη την ημέρα συμπτύχθηκε σε ένα πρόσωπο. Σε ένα γενναίο και όμορφο πρόσωπο. Είναι συγκλονιστικό το πώς τα μάτια ενός ανθρώπου μπορούν, αν το αποφασίσουν, να παραμείνουν ακέραια ακόμη και αν περάσει από πάνω τους οδοστρωτήρας.
Είναι συγκλονιστικό το πώς τα μάτια ενός ανθρώπου μπορούν, αν το αποφασίσουν, να παραμείνουν ακέραια ακόμη και αν περάσει από πάνω τους οδοστρωτήρας.
Ένα ελικόπτερο την μετέφερε στο Γενικό Κρατικό της Αθήνας. Κοιτούσε έξω, έψαχνε το έξω. Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, ήθελαν να βρουν έναν τρόπο να τελειώσουν τη ζωή τους. “Αν πάθει κάτι η Χριστίνα, θα πεθάνω”. Εκείνη κοιτούσε έξω και ίσως να ένιωθε μια μικρή λύπη για το διαγώνισμα της φυσικής. Γιατί, να, είχε διαβάσει..
Οι πιο αργές μέρες της ανθρωπότητας κύλησαν σ’ εκείνο το νοσοκομείο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Υποθέσεις και ξανά υποθέσεις. “Δώσε μου το χεράκι σου, δε θα πονέσεις”. Μα πονάει, κυρία μου. Δεν το βλέπετε; Πονάει.
Η επιστημονική φροντίδα για λόγους υγείας απέναντι σε ένα παιδί ισοδυναμεί με το γκρέμισμά του από τον πιο αιχμηρό βράχο. Κανένα χέρι δεν ήταν ευλαβές, καμία φράση δεν είχε στην εκφορά της υπόσχεση. Η Χριστίνα τα κατάφερε μόνη της.
Κανένα χέρι δεν ήταν ευλαβές, καμία φράση δεν είχε στην εκφορά της υπόσχεση
Μισό χειμώνα και μια ολόκληρη άνοιξη λαχάνιαζε για να προλάβει το μέλλον. Έγραφε σημειώματα με το αριστερό. Μόνο στη “συνείδηση” και στα “ξημερώματα” είχε ορθογραφικά λάθη. Βγήκε από το μικρό δωμάτιο, τον Μάη. Την ημέρα των γενεθλίων της. Με το δικό της βήμα. Χωρίς βοήθεια. Στα δυνατά της χέρια κρατούσε το βαλιτσάκι με τις πιζάμες της. Είχε αδυναμία στις πιζάμες. Όλες σχεδόν μονόχρωμες με μία πεταλούδα ή έναν ήλιο στις άκρες.
Είναι γερή. Γιατί ήταν η απόφασή της.
Σήμερα είναι 21. Με τα ίδια πράσινα μάτια και τα ίδια παιδικά χέρια. Έχει μια ελιά στον δείκτη του δεξιού χεριού. Από τότε που γεννήθηκε.
Η Χριστίνα θα μπορούσε να είναι (η) αδερφή μου.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί πέρασα -χωρίς να το θέλω- τυχαία από τη Μεσογείων. Γι’ αυτό.
ΥΓ Ο τίτλος από το γνωστό τραγούδι του Νίκου Ζούδιαρη. Το έπαιζε συχνά το ραδιόφωνο το 2009.
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του Robert ΜcCabe. (Πηγή : Andro.gr).
