Πορφυρός Λόφος
O μεξικανός Guillermo del Toro ευτυχώς επιστρέφει μετά από το διάλειμμα του μέτριου «Pacific Rim» στα γνώριμα -και γόνιμα- λημέρια του γοτθικού, μεταφυσικού τρόμου.
Στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα, η Ίντιθ, μια νεαρή ταλαντούχος συγγραφέας (Mia Wasikowska), που αρέσκεται στις ιστορίες φαντασμάτων (αν και όλοι, με πρώτο τον αυστηρό πατέρα της Jim Beever, της ζητούν να γράφει ροζ μυθιστορήματα), γνωρίζει κι ερωτεύεται ένα μυστηριώδη και γοητευτικό βρετανό βαρωνέτο (Tom Hiddleston). Ο τελευταίος βρίσκεται μαζί με την αδελφή του (Jessica Chastain) στην Νέα Υόρκη με σκοπό να βρουν χρηματοδότες για την κατασκευή μηχανήματος εξόρυξης άργιλου που βρίσκεται θαμμένος στις αμέτρητες εκτάσεις τους.
Τρομαχτικός, καθηλωτικός, ατμοσφαιρικός και με σπουδαία δουλειά στην ανασύσταση της εποχής– χάρη στα κοστούμια της Kate Hawley και κυρίως την υποδειγματική καλλιτεχνική διεύθυνση του Brandt Gordon- ο «Πορφυρός λόφος» είναι ένα φιλμ που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον αλλά δεν σου κλέβει ποτέ την καρδιά, όπως για παράδειγμα συνέβη με τον «Λαβύρινθο του Πάνα».
Ο σκηνοθέτης μοιράζει τη δράση σε δύο ίσα μέρη και σχολιάζει εύστοχα τη συνάντηση δύο κόσμων – η ανερχόμενη αστική αμερικανική τάξη συμπεριφέρεται με αλαζονεία και σκληρότητα στην αποχωρήσασα ξεπεσμένη βρετανική αριστοκρατία όπως βλέπουμε στην αντιμετώπιση του βαρωνέτου από τον πατέρα της Ίντιθ- σε μια ιστορική καμπή. Το πρώτο μέρος της Νέας Υόρκης είναι μια χορταστική ιστορική μελέτη, άρτια σε συμβολισμούς (η Ίντιθ αντιπροσωπεύει τη χειραφετημένη γυναίκα) και νοήματα, με άψογη αφηγηματική δεινότητα εκ μέρους Del Toro, ο οποίος εντάσσει κατάλληλα το στοιχείο του φανταστικού (η γυναικεία οπτασία που προειδοποιεί την Ίντιθ να μείνει μακριά από τον πορφυρό λόφο) στην ανάπτυξη της ιστορίας και των χαρακτήρων του.
Στο δεύτερο μέρος η ρότα αλλάζει με τη μεταφορά του παντρεμένου πλέον ζευγαριού στην εντυπωσιακή βρετανική έπαυλη που θυμίζει πύργο φαντασμάτων και προκαλεί θλίψη με την κατάντια και την εγκατάλειψη της. Σε ένα θαυμάσιο σκηνικό παρακολουθούμε τα ξύλινα πατώματα να φουσκώνουν από την κόκκινη λάσπη του άργιλου και τις νιφάδες χιονιού να μπαίνουν στο εσωτερικό του σπιτιού από τη σάπια σκεπή. Ο σκοπός εδώ είναι προφανής: να πάρει πίσω το αίμα του ο σπλατεράς σκηνοθέτης που μοιάζει να καταπιεζόταν σε όλο το πρώτο μέρος (με εξαίρεση τη σκηνή στα αντρικά ντους) και να ανοίξει την κάνουλα με το κόκκινο χρώμα που θα σκεπάσει τα πάντα σε μια ταινία φόρο τιμής στα horror films με στοιχειωμένα σπίτια και καταραμένους έρωτες. Όχι πως δεν το απολαύσαμε, αλλά να, από ένα σκηνοθέτη του βεληνενούς του Del Toro περιμέναμε αρκετά περισσότερα.